Geoponica est collectaneum de re rustica Graece Constantinopoli saeculo decimo scriptum, Constantino VII Porphyrogenito imperatori dicatum, ex opere deperdito Cassiani Bassi saeculo sexto sumptum. Textus Graecus in pluribus libris manuscriptis exstat; in nonnullis eorum collectaneum omne Cassiano Basso adscriptum est.
In Geoponicis sunt multa praecepta aut "recepta" ciborum praeparandorum:
Tres manuscripti, quorum unus in Bibliotheca Laurentiana servatus est, in titulis notant nomina auctorum antiquorum de quibus capitula Geoponicorum extracta sunt; eruditi dubitant an haec nomina fiduciam meritant necne. In praefatione libri 1, in duos manuscriptos servata, index fontium inserta est: Florentinus, Vindanionius Anatolius Berytius, Diophanes, Leontius, Tarentinus, Paradoxa Africani, Pamphilus, Varro,[1] Fronto, Paxamus, Damegeron, Didymus, Sotion, Quintilii fratres, una cum operibus de agricultura Democrito, Apuleio, Zoroastro tributis. Etiam alii auctores citantur in titulis et marginibus: Aratus,[2] Apsyrtus, Cassianus,[3] Dionysius, Hierocles, Pelagonius,[4] Philostratus, Ptolemaeus,[5] Theomnestus. In ipso textu citantur et Aristoteles,[6] Asclepius et Manetho,[7] Hesiodus,[8] Hippocrates,[9] Homerus,[10] Iuba rex,[11] Nestor Larandensis, Oppianus Corycius,[12] Plato,[13] Plutarchus,[14] Theophrastus,[15] Vergilius.[16] De fabis praecepta Amphiarai, Orphei et Pythagorae citantur.[17]
Burgundio Pisanus post annum 1136, a Constantinopoli in Italiam reditus, versionem Latinam capitulorum de vino et vindemiis composuit, e libro quarto operis (nobis deperditi) Cassiani Bassi. Haec versio ad libros 5 cap. 45-47, 6 cap. 11-17, 7 cap. 2-15 congeriei Geoponicorum correspondet. Opusculum Burgundionis Liber de vindemiis nuncupatur.[18]
Idem opus Cassiani Bassi, non de vino tantum se de re rustica omni, Arabice bis conversum est.[19]
Medio saeculo XVI, libris Geoponicon nuper reipublicae eruditae patentibus, multae editiones versionesque proderunt in Italia, Germania, Francia, Hispania. Primus omnium Ianus Cornarius versionem Latinam Venetiis edidit anno 1538; fere eodem tempore Iohannes Alexander Brassicanus editionem Graecam principem anno 1539 Basileae divulgavit. Liber manu scriptus e quo Brassicanus hanc editionem confecit postea ad Ioannem Oporinum pervenit, deinde ad Ioannem Sambucum, ultimo in Bibliothecam Caesaream hodie Nationalem apud Vindobonenses.
Mox annis 1542 et 1543 editae sunt versiones duo Italicae (auctoribus Nicolao Vitelli et Petro Lauro,[20] una Francogallica (auctore Antonio Petro), necnon altera Latina (sed octo librorum tantum) ab Andrea a Lacuna confecta. Anno 1551 Michael Herrius versionem Theodiscam sub titulo Der Feldbaw confecit. Postea anno 1804 versionem Anglicam divulgavit Thomas Owen, anno 1812 epitomen Francogallicum Carolus Ambrosius de Caffarelli du Falga. Saeculo XX versiones Hispanicam et Russicam prodierunt.
Editiones textus Graeci recentiores a Petro Needham (anno 1704), Io. Nicolao Niclas (anno (1780) et Henrico Beckh (anno 1895) paratae sunt.