Linguae Imperii Romani ab initio erant fere sexaginta sed imperio decadente duodecim.^[1] Latina et Graeca praevalentes fuerunt linguae in Imperio Romano, at aliae linguae auctoritatem gravem in variis regionibus habebant. Lingua Romanorum antiquorum fuit Latina, quae undique fuit circumfusa^[2] in imperio romano quae pro "lingua potestatis" fuit.^[3] Post ingeniis incolis civitate donati sunt anno 212, ingens populi civitatum Romanarum Latinam caruerint, sed exspectati sunt scientiam pigneris adipisci. Latina index Romanitatis diu mansit.^[4] Graeca koine facta fuit lingua communis ut consecutio victoriarum Alexandri Magni.^[5][6] Eruditi Romani praecipue dominantes electi, volubiles^? fuerunt Graece. Graeca facultatem dedit divulgare Christianitatem.^[7] Dissolutione Imperio in Occidente, Graeca lingua praevaluit in Imperio Romano Oriente quod postea imperium Byzantinum appellabatur. Linguae Germanicae imperii paene non reliquerunt inscriptiones vel textus praeter gothicam. Alibi Linguae Celticae passim sunt effusae in Europa occidentali et includebant linguam gallicam in Gallia, Italia septentrionale, Hispania media, Lusitania necnon alibi, linguam celtiberiam in Iberia, linguam britannicam in britannia.^[8]

Notae

Bibliographia

• Adams, J. N. 2003. Romanitas and the Latin Language. Classical Quarterly 53(1):185–186, 205.
• Millar, Fergus. 2006. A Greek Roman Empire: Power and Belief under Theodosius II (408–450). Berkeleiae: University of California Press.
• Mullen, Alex. 2012. Introduction: Multiple Languages, Multiple Identities. In Multilingualism in the Graeco-Roman Worlds. Cantabrigiae: Cambridge University Press.
• Rochette, Bruno. 2011. Language Policies in the Roman Republic and Empire. In A Companion to the Latin Language, conv. James Clackson. Blackwell.
• Treadgold, Warren. 1997. A History of the Byzantine State and Society. Stanfordiae: Stanford University Press.