Luciano Berio
Ilustracja
Luciano Berio
Data i miejsce urodzenia

24 października 1925
Oneglia, Liguria

Data i miejsce śmierci

27 maja 2003
Rzym

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna, muzyka współczesna muzyka elektroniczna

Zawód

kompozytor

Odznaczenia
Order Zasługi Republiki Włoskiej I Klasy (1951-2001)
Strona internetowa

Luciano Berio (ur. 24 października 1925 w Oneglii, w Ligurii, zm. 27 maja 2003 w Rzymie) – włoski kompozytor okresu powojennej awangardy.

Słynął ze swoich muzycznych eksperymentów i działalności w zakresie muzyki elektronicznej. Zwrócił na siebie uwagę także swoimi transkrypcjami dzieł innych kompozytorów różnych epok – od Henry’ego Purcella po Igora Strawinskiego oraz inspirowaniem się dziełami filozoficznymi, literackimi, poetyckimi, Biblią aż po utwory Jamesa Joyce’a[1].

Życiorys

Luciano Berio urodził się w Borgo d´Oneglia, małej wiosce w Ligurii. Po studiach w konserwatorium mediolańskim pracował przez pewien czas dla włoskiej radiofonii i telewizji (1953-1960), gdzie założył „Studio fonologiczne”, w ramach którego organizował serie koncertów muzyki awangardowej. Lata 1961-1965 poświęcił działalności pedagogicznej – wykładał w USA na uniwersytecie Harvarda, gdzie zapoznał się z nowoczesną techniką kompozytorską jak wówczas był serializm. Wykładał także w kilku uczelniach europejskich – zwłaszcza w Darmstadt. Poznał tam takich kompozytorów jak Pierre Boulez, Karlheinz Stockhausen, György Ligeti. Od roku 1965 był wykładowcą na wydziale kompozycji w Juilliard School w Nowym Jorku, gdzie pozostał aż do roku 1971. Od roku 1980 był członkiem Towarzystwa muzyki elektroakustycznej w Paryżu, w roku 1981 założył instytut nowej muzyki we Florencji, gdzie były realizowane kompozycje, m.in. Johna Cage’a. W ciągu swojej kariery pracował także jako dyrygent miejscowej orkiestry, szef artystyczny festiwalu „Maggio Musicale” we Florencji, od roku 1988 został członkiem Royal Academy of Music w Londynie. Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Zasługi Republiki Włoskiej (1994)[2]. Otrzymał także prestiżową nagrodę Siemensa. Utwory Beria są często wykonywane na całym świecie.

Podczas studiów Berio pracował jako akompaniator klasy wokalnej – tam poznał amerykańską mezzosopranistkę Cathy Berberian, która została jego żoną krótko po ukończeniu studiów (rozwiedli się w 1964 roku). Berio napisał wiele utworów z myślą o jej unikatowym głosie.

Dzieła

Muzyka elektroniczna

Utwory wokalne

Utwory instrumentalne

Utwory orkiestrowe

Muzyka sceniczna

Opery

Przypisy

  1. Berio’s Sequenzas, Essays on Performance, Composition and Analysis, ed. Janet K. Halfyard, Ashgate, 2008, ISBN 978-0-7546-5445-2.
  2. Berio Maestro Luciano. quirinale.it. [dostęp 2019-12-24]. (wł.).
  3. Berio’s Sequenzas, Essays on Performance, Composition and Analysis, ed. Janet K. Halfyard, Ashgate, 2008, s. 16-18, ISBN 978-0-7546-5445-2.
  4. Berio’s Sequenzas, Essays on Performance, Composition and Analysis, ed. Janet K. Halfyard, Ashgate, 2008,s. 45-52, ISBN 978-0-7546-5445-2.
  5. Berio’s Sequenzas, Essays on Performance, Composition and Analysis, ed. Janet K. Halfyard, Ashgate, 2008, s. 56-65, ISBN 978-0-7546-5445-2.
  6. Berio’s Sequenzas, Essays on Performance, Composition and Analysis, ed. Janet K. Halfyard, Ashgate, 2008, s. 234-253, ISBN 978-0-7546-5445-2.
  7. Berio’s Sequenzas, Essays on Performance, Composition and Analysis, ed. Janet K. Halfyard, Ashgate, 2008, s. 140-151, ISBN 978-0-7546-5445-2.
  8. Berio’s Sequenzas, Essays on Performance, Composition and Analysis, ed. Janet K. Halfyard, Ashgate, 2008, s. 153-170, ISBN 978-0-7546-5445-2.
  9. Berio’s Sequenzas, Essays on Performance, Composition and Analysis, ed. Janet K. Halfyard, Ashgate, 2008, s. 118-119, ISBN 978-0-7546-5445-2.
  10. Berio’s Sequenzas, Essays on Performance, Composition and Analysis, ed. Janet K. Halfyard, Ashgate, 2008, s. 259-273, ISBN 978-0-7546-5445-2.
  11. Berio’s Sequenzas, Essays on Performance, Composition and Analysis, ed. Janet K. Halfyard, Ashgate, 2008, s. 278-290, ISBN 978-0-7546-5445-2.

Bibliografia

Linki zewnętrzne