Bernard Rands
Data i miejsce urodzenia

2 marca 1934
Sheffield

Pochodzenie

angielskie

Gatunki

muzyka poważna, muzyka współczesna

Zawód

kompozytor

Strona internetowa

Bernard Rands (ur. 2 marca 1934 w Sheffield[1][2]) – amerykański kompozytor pochodzenia angielskiego.

Życiorys

W dzieciństwie uczył się gry na fortepianie i organach[2][3]. Studiował muzykę i literaturę na University of Wales w Bangor u Reginalda Smitha Brindle’a, uzyskując stopień Bachelor of Arts (1956) i Master of Arts (1958)[1][2]. Następnie uczył się u Romana Vlada w Rzymie i Luigiego Dallapiccoli we Florencji[1][2]. W latach 1962–1963 odbył uzupełniające studia u Luciana Beria[1]. W latach 1963–1965 uczestniczył w Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie u Pierre’a Bouleza i Bruna Maderny[1]. W latach 1966–1968 jako stypendysta Harkness International Fellowship przebywał w Stanach Zjednoczonych na Princeton University i University of Illinois[1]. Od 1969 do 1975 roku był wykładowcą University of York[1][2].

W 1975 roku osiadł na stałe w USA[1][4], w 1983 roku otrzymał obywatelstwo amerykańskie[1]. Wykładał na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Diego, Unwiersytecie Bostońskim, Juilliard School i na Uniwersytecie Harvarda[1][2][3]. W latach 1989–1996 był kompozytorem rezydentem przy Philadelphia Orchestra[1][2][3][4]. Laureat stypendium Fundacji Pamięci Johna Simona Guggenheima (1982)[2]. Doktor honoris causa University of Sheffield (1996)[3].

W 1984 roku otrzymał Nagrodę Pulitzera za utwór Canti del sole na tenora i orkiestrę[1][2][3][4]. W 1986 roku nagrodzony został Kennedy Center Friedheim Award za utwór Le Tambourin[1][4].

Twórczość

Styl muzyczny Randsa ukształtował się pod silnym wpływem twórczości Luciana Beria, od którego przejął operowanie różnymi współczesnymi technikami kompozytorskimi i tendencję do eksponowania wirtuozerii instrumentalnej[1]. Początkowo pozostawał w ścisłym związku ze środowiskiem amerykańskiej awangardy muzycznej, pod koniec lat 70. XX wieku w jego twórczości zarysowuje się jednak szereg zmian stylistycznych, na skutek fascynacji irlandzkim folklorem muzycznym kompozytor odszedł wówczas od ideałów szkoły darmsztadzkiej, a jego utwory nabrały bardziej lirycznego i osobistego charakteru[1].

Wybrane kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych)[1][2][3]

Utwory orkiestrowe

Utwory kameralne

Utwory na instrumenty solowe

Utwory wokalno-instrumentalne

Utwory sceniczne

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 308. ISBN 978-83-224-0837-7.
  2. ↑ a b c d e f g h i j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2921. ISBN 0-02-865530-3.
  3. ↑ a b c d e f Elizabeth A. Brennan, Elizabeth C. Clarage: Who’s who of Pulitzer Prize Winners. Phoenix: Oryx Press, 1999, s. 443. ISBN 1-57356-111-8.
  4. ↑ a b c d Brad Hill: American Popular Music: Classical. New York: Facts on File, 2006, s. 186. ISBN 0-8160-5311-1.
Międzynarodowe Letnie Kursy Nowej Muzyki w Darmstadcie
wykładowcy
uczestnicy
Kontrola autorytatywna (osoba):
Kategorie