Lacus Curtius^{[1] [2]} in foro Romano ex M. Curtii devotione anno 362 a.C.n appellatus est et mysterium monumentum. Nomen indicat lacum fuisse in vetere tempore. Nunc constratus est pavimenti nam fatus fuit latissimum hiatum fuisse. Videtur pertinere gentem Curtium antiquam familiam Romam sabinis ortam. Erat autem quidam a vetiis Romanis veneratus historiaque maxime saepe dicta est, ex Livio, Marcum Curtium oraculo mactavisse ipsum ad inferos deos saltando in hiatum quod claudavisse. Alia historia originis est equitem Sabinis Mettium Curtium pugnavisse contra Romulum et haesitavisse tunc tempore humido. Adhuc aliud, nuntiavit historicus Marcus Terentius Varro quod C. Curtius Philon, consul anno 445 a.C.n., situm consecravisset post fulgure percusso aperuit.

Fontes

• Titus Livius, libro primo Ab Urbe condita cap. 12-13 et libro septimo cap. 6.
• Varro, libro quinto de Lingua Latina 148-150.

Si vis plura legere

• Anita Johner, 'Le lac Curtius et ses légendes', Ktêma 1991(16) : 263-281.
• Iacobus Poucet, Recherches sur la légende sabine des origines de Rome. Lovanii, 1967 pp 241-260 : 'Le lacus Curtius et les récits étiologiques'.

Notae

Haec stipula ad geographiam spectat. Amplifica, si potes!

Haec stipula ad Romam spectat. Amplifica, si potes!