A gleba é a masa interna carnosa que contén as esporas de fungos tales coma os peidos de lobo ou os caralláns (familia Phallaceae).
A gleba é unha masa sólida de esporas, xerada nunha área fechada dentro do esporocarpo. A continua maduración das células do esporoxenio vai deixando esporas aglomeradas nunha masa pulvurulenta que pode de xeito doado botarse fóra. A gleba poder ser pegañenta ou fechada nunha casullo (peridiolo).[1]
É un tecido que se adoita atopar no corpo frutífero dos anxiocarpos, especialmente nos gasteromicetos. O corpo frutífero dos anxiocarpos normalmente consiste nun cerramento cunha cuberta que non forma parte del mesmo; como ocorre coa cuberta das abelás ou co cascabullo das landras. A presenza de glebas pódese atopar nos feixós do demo (fungos do xénero Scleroderma) e nos peidos de lobos. A gleba componse de micelio, e basidio e tamén pode conter vestixios de capilitio.
As the spores mature, the sporogenous cells often liquify and/or disintegrate, leaving just the spores behind as a powdery mass that can easily blow away... In other cases, the gleba may be sticky, as in Sphaerobolus stellatus; or it may be enclosed in a case (called a peridiole), as in the Nidulariaceae
Terminoloxía | |
---|---|
Especies | Agaricales (Agaricus: bóla de neve, champiñón común, fungo dos lameiros), Amanita (amanita branca, amanita dos Césares, cacaforra da morte, cacaforra dourada, francesiña, rebentabois), Boletus, cantarela, carallán, cerrote, cogomelo dos lamigueiros, cornizó, feixó do demo, fungato, matacandil, mildio, netorra, níscaro, oídio, pé azul, peido de lobo, pleuroto, ratiño, tortullo, trufa |
Taxonomía e recursos |