O que segue recolle diversa información sobre a pegada do mes de abril na cultura popular e na literatura oral galegas, recollida de diferentes traballos etnográficos –xerais a toda Galicia ou localizados nun ámbito xeográfico máis concreto-, dicionarios, refraneiros, cantigueiros etc. Tamén incluímos as mencións á Coresma, á Semana Santa e á Pascua de Resurrección por coincidir, habitualmente, neste mes.
Eladio Rodríguez recolle o costume de acender na lareira, en cada casa, o Lume novo, que se prende co tizón ou as ascuas do lume que o abade bendice no adro da igrexa no transcurso dunha cerimonia que se celebra o Sábado Santo. Este lume que se prende na igrexa facíase co pedernal e utilizábase para acender, inmediatamente, as brasas do incensario e as lámpadas do templo [1].
En Cambados disque dá mala sorte varrer a casa en Semana Santa (Leiro Lois, 120),
Para cura-lo meigallo ou o tangaraño (raquitismo), vaise á romaría de San Pedro Mártir, en Belvís, Santiago, o 29 de abril. Lamas Carvajal recolle esta tradición nunha das súas poesías [2]:
Naiciña, non sei que teño,/ meu mal non o entende naide,/ díxome o crego que tiña/ que ir a Santiago a curarme/ nos derradeiros de abril,/ día de san Pedro Martir...
Crese que se o cuco non acaba de vir entre marzo e abril é sinal de que se van producir grandes desgrazas.
O último día de abril ou, noutros lugares o 29, existía o costume de alumea-las leiras. Este rito propiciatorio consistía en percorre-los campos de cultivo con fachos encendidos, unha vez rematada a sementeira, para pedir unha boa colleita:
Alumea o pan, aluméao ben, alumea o pan pra o ano que vén. Alumea o pai, cada gran un toledán. Alumea o fillo, cada gran un pan de trigo.
Coida de podar en marzo, que o que poda en abril é ruín[39].
Coida de podar en marzo, que o que poda en abril, ese é ruín[40].
Corta cardos en abril e de cada un naceranche mil.
De abril a abril volven as augas por onde adoitaban vir[15].
De abril a maio, mes de descanso.
Día de entroido e domingo de Pascoa, cada larpeiro na sua casa[41].
Día de Páscoa e domingo lardeiro, cada cadelo no seu palleiro[28][42].
Dixo o pastor a marzo: "mal trataches ó meu gando; alá irás onde non volvas máis". E marzo respondeu: "con tres días que me quedan, e tres que me empreste meu irmán abril, poreiche as túas ovellas a parir"[27].
Díxolle maio a abril: "Anque che pese, heime rir"[43].
Domingo de Ramos lava os teus panos, que na semana maior choverá ou quentará o sol.
Dúas augas de abril e unha de maio valen os bois e o carro[30].
En abril, cada pingueira de auga vale por mil[15].
En abril cátanos no cubil, en maio xa son bo gallo, en san Xoán xa lle dou a carreira ó can, en santa Mariña xa vou pola cabritiña, en agosto xa vou co meu pai polo rostro, en Santos xa mato os bois nos campos e en xaneiro xa podo co carneiro[47].
En abril está a loba no cubil, en maio sae co pai ó lado, en san Xoán atrévese co can, en Santa Mariña xa colle a cabritiña, en agosto sae co pai ó rostro.
En abril, si por mal quere vir, nin as portas deixa abrir[46].
En abril vai colle-la sardiña polo rabo e déixaa ir.
En abril xa soio poda o labrego ruín.
En marzo saca a cabeza o lagarto, i en abril acaba de saír[27].
En marzo, cada pingueira quita un carto; i en abril, cada pingueira dá mil[27].
En marzo, nazo; en abril, estou no cubil; en maio, xa saio; en san Xoán, xa fuxo do can; en santa Mariña, xa pillo a galiña; e en agosto, xa son bo raposo.
En marzo, nazo; en abril, estou no cubil; en maio, xa saio; en San Xoán, xa fuxo ó can; en Santa Marina, xa pillo a galiña; e en agosto, xa son bo raposo[53].</ref>[54].
En marzo, se podas un cardo, naceranche catro, i en abril, se cortas catro naceranche mil.
Entre abril e maio, fai fariña para o ano[19][27].
Entre marzo e abril o cuco ha de vir.
Entre marzo e abril, o cuco, ou a fin.
Entre marzo e abril o cuco quere vir.
Entre marzo e abril o cuco ten que vir, e se o cuco faltara a fin do mundo volvera.
Entre marzo e abril, ou ha vir o cuco, ou a fin.
Entre marzo e abril sae o cuco do cubil, e entre san Xoán e a sega marcha o cuco para a súa terra.
Entre marzo e abril sae o cuco do cobil, pois coa neve non quer vir[55].
Entre marzo e abril sae o cuco de cubil, que coa neve non quer vir[27].
Entre marzo e abríl, sai o cuco de cubíl, que coa neve non quer vir[56].
Entre marzo e abril, se non vén o cuco, quer vir a fin[15].
Entre marzo e abril, se non ven o cuco quer vir o fin[4].
Entre marzo e abril, se non veu o cuco, quer vir a fin[55].
Febreiriño curto, cos teus días vinteoito, se duraras máis catro, non quedaba can nin gato; pois deixa, que agora vén meu irmáu abril que che ha de matar o porco dun ano no cubil.
Febreiro curto, cos teus días vinteoito, se duraras máis catro, non quedaba can nin gato. Pois deixa, que agora vén meu irmau abril que che ha de matar o porco dun ano no cubil[58].
Febreiro moliñeiro, marzo ventoso e abril chuvioso, sacan a maio garrido e fermoso[59].
'O mes de xaneiro é o xeadeiro; febreiro, muliñeiro; marzo, esqueiroso; abril, chuvioso; maio, pardo; san Xoán, claro; en seitura, sol; e en agosto, mellor.
O millo polo San Marcos nin nado, nin no saco[77].
O millo por san Marcos nin no saco nin nado.
'O primeiro de abril van os burros a onde non deben ir[78]
O que en abril come sardiña, aínda en agosto pícalle a espiña[79].
O que en abril come sardiña, inda en agosto lle pica a espiña [80].
O que en marzo non fende, en abril non estende[81].
O que non garda leña pra abril, non sabe vivir[15].
O queixo i o barbeito, en abril ou maio sexa feito[82].
O salmón i o sermón, dispois da Pascoa non teñen sazón[83].
O sermón, o sábalo e o salmón, na coresma teñen sazón, dispois non[84].
O vento de abril i a lama de agosto, matan o viño anque sexa no mosto[85].
O viño de abril, enche o carro e o carril.
O viño de abril non vai ó funil.
Os aires de abril fan meter o porco no cubil.
Ós comenzos de abril o cuco ten que vir, e se non volveu, ou prendérono ou morreu[55].
Ós escachos no abril, non hai máis que lle pedir[15].
Pan pra maio e leña pra abril, e o millor cepón, pra marzo o compón[86].
Pascoas, con que quixeres; entroidos, coas túas mulleres[41].
Tras de abril vén maio, e hai cereixas como puños.
Un día de abril e outro de maio, se son de tempo axeitado, valen os dous tanto como os bois e o carro[99].
Val máis un torbón de abril que os bois e o carro i aquel que vai nil[15].
Vale máis un turbón de abril que os bois e o carro e quen vai nil.
Viño de maio pouco e malo o de abril é xentil.
Xaneiro, xeadeiro; febreiro, verceiro; marzo, airoso; abril, chuvioso; maio, pardo; san Xoán, claro, valen máis estos meses cas súas mulas co seu carro.
Xaneiro xiadeiro, febreiro escarabanadeiro, marzo amoroso, abril chuvioso, maio ventoso, San Xoán caloroso, que fai o ano formoso[100].
↑Elixio Rivas Quintas (1978). Rivas Quintas define moliñeiro como tempo nubrado, no que chove pouco pero persistentemente.
↑San Xurxo, 23 de abril. A fonte, Esmorís Recamán, describe o leiracho como a un paxaro parecido á rula, de penuxe amarela verduxa e carne moi estimada. Ben pode tratarse do ouriolo.
↑Juan Sobreira Salgado: Papeletas. No orixinal: mayo, ayroso, fay, garvoso.
↑Elixio Rivbas Quintas (1978). Por Ourense, as bromas do día dos inocentes non se celebran o 28 de decembro senón o primeiro de abril (Antón Fraguas, 102).
↑Quere dicir que se en marzo non se aran e se preparan ben as terras, cando chega o momento de sementa-lo millo, en abril, mal se poderá facer este labor. Refrán recollido en Meis. Fonte: Eugenio Reguera y Pardiñas: Traducción de algunas voces, frases y locuciones gallegas, especialmente de agricultura, al castellano, ed. de J. L. Pensado (Cadernos de Lingua, RAG, 1995).
↑Eladio Rodríguez González, s. v. queixo. No orixinal: sea.
↑Eladio Rodríguez González, s. v. abril. No orixinal: folla.
↑Real Academia Galega, s. v. abril. No orixinal: folla, erro por solla, deixâ.
↑Eladio Rodríguez González, s. v. día. No orixinal: comos.
↑Juan Sobreira Salgado: Papeletas. No orixinal: Janeyro giadeyro, febreyro escarabanadeyro, marzo amoroso, abril chuvioso, mayo ventoso, San Joan caloroso, que fay o ano formoso.