A Segunda Carta aos corintios é unha epístola paulina que forma parte do Novo Testamento da Biblia cristiá. O texto, nun ton polemista e apaixonado, defende a tarefa evanxelizadora de Paulo de Tarso ante os cuestionamentos de parte da comunidade cristiá de Corinto.
Paulo de Tarso é considerado como un dos principais apóstolos do cristianismo. Malia non ser discípulo en vida de Xesús de Nazaret, desenvolveu un apostolado activo dende a súa conversión no ano 34. Tras un accidente que o deixou temporalmente sen vista, abandonou a persecución dos cristiáns nas que participaba e converteuse. Fariseo e cidadán romano, foi educado na cultura helenística e foi nas rexións gregas onde desenvolveu principalmente a súa predicación.[1] Paulo, ademais, redactou varias cartas a comunidades cristiás que se incorporaron ao Novo Testamento e que se denominan colectivamente como cartas paulinas. A lingua empregada nelas é a koiné do grego clásico.
As discordias dentro da comunidade cristiá de Corinto, fundada por el uns anos antes, levaron a Paulo a escribir varias cartas: considérase que debeu escribir unha epístola hoxe desaparecida, a "carta precanonica" e a I Carta aos corintios, datada no 56, onde amoestara determinados comportamentos e resolveu dúbidas doutrinais e litúrxicas formuladas pola comunidade. A II Carta escríbea logo dunha visita a Corinto onde foi cuestionado e desautorizado por algúns membros da comunidade, influídos por outros predicadores xudeizantes.[2] O impacto destes feitos magoaron a Paulo, quen escribe esta misiva "cheo de bágoas".[3] A carta foi enviada por Tito, a quen volvería a ver un ano despois en Macedonia e que lle informou que os problemas entre os cristiáns corintios xa se resolveran. Logo disto, Paulo visitaría Corinto arredor do ano 57.
Actualmente, a maior parte dos eruditos bíblicos sosteñen que a II Carta aos corintios é a recompilación de varias misivas dentro do longo intercambio epistolar que Paulo de Tarso debeu manter con Corinto.[2] Con todo, semella que a perícope 6, 14-7,1 non foi escrita por Paulo por abondar nel termos non empregados noutros documentos. É así que se considera que este é un fragmento á parte posteriormente introducido por alguén posterior a Paulo e próximo aos rolos de Qumrán.
A tese de que se trata dunha unión de varios textos identifica as seguintes unidades dentro da II Carta aos corintios:[4]
Outros, minoritarios, defenden que se corresponde cun texto único escrito por Paulo de Tarso e que as incoherencias son o resultado do seu gusto polo anacolutos e que as repeticións son entendibles no contexto da tristura que di pasar.
A comunidade cristiá de Corinto fora fundada por Paulo de Tarso por volta do ano 51 con xudeus e gregos, especialmente os humildes, que se convertiran. Corinto, a mediados do século I, era un importante porto comercial e centro político e relixioso: dous terzos dos seus veciños eran escravos, era a capital da provincia romana de Acaia e acollía varios templos, entre os que destacaba o de Afrodita Pandemos.
Paulo predicou en Corinto ata o ano 52, mais logo da súa marcha, a comunidade comezou a ter problemas internos. No seu seo había prácticas aínda vencelladas ao paganismo, cuestionábanse determinados puntos da doutrina cristiá e relaxáronse na observación das normas morais. Estes asuntos foron reprendidos por Paulo na I Carta aos corintios que foi enviada no ano 56.
As desavinzas continuaron polo que Paulo optou por visitar a cidade. Con todo, durante a súa estadía tivo que afrontar o desafío dun membro da comunidade que lle faltou o respecto. Logo deste episodio, Paulo escribiu a carta.
Para os que defenden que a II Carta aos corintios é un texto único, a epístola tivo que ser escrita a comezos do ano 57 dende Macedonia, antes de que pasase o inverno do 57-58 en Corinto coa situación xa solucionada. Doutra parte, aqueles que defenden que se trata dun texto que xunta varias cartas entenden que foron escritas entre o ano 55 e 57 en Éfeso e Macedonia e que foron recompiladas na última década do século I para dar lugar á epístola actual.[4]
A II Carta aos corintios aborda distintos temas podéndose diferenciar a seguinte estrutura dentro da misiva:
Ao abeiro do Concilio Vaticano II (1962-1965), a Igrexa Católica autorizou o emprego de linguas vernáculas na liturxia, facendo necesaria a tradución da Biblia á lingua galega.[5] Deste xeito, a editorial SEPT publicou en 1989 unha tradución da Biblia dende as linguas orixinais que foi merecente do Premio Nacional de Tradución de España de 1990.[6] Nesa edición, a II Carta aos corintios foi traducida por Xosé Fernández Lago.[7]
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: II Carta aos corintios |
Libros da Biblia | |||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Divisións maiores |
| ||||||||||||||
Canon | Desenvolvemento: Antigo Testamento • Novo Testamento • Canon cristián Outros: Libros deuterocanónicos • Apócrifos: Bíblicos • Novo Testamento | ||||||||||||||
Máis divisións | Historia • Antigo Testamento • Pentateuco • Libros históricos • Libros episódicos • Libros sapienciais • Profetas Maiores e Menores • Novo Testamento • Evanxeos sinópticos • Corpus Xoánico • Cartas paulinas, Cartas pastorais • Cartas Católicas • Literatura apocalíptica • Capítulos e versículos | ||||||||||||||
Versións e Manuscritos | Biblia dos Setenta • Texto masorético • Vetus Latina • Vulgata Latina • Pentateuco samaritano • Manuscritos do Mar Morto ou de Qumrán • Tárgum • Diatesarón • Fragmento de Muratori • Peshitta • Manuscritos do Novo Testamento | ||||||||||||||
Véxase tamén | Autores • Outros libros citados na Biblia • Estudos • Concilio de Iamnia • Sínodo de Hipona • Crítica textual | ||||||||||||||