Clemente VIII, papa

Clemente VIII
Nome orixinal	(la) Clemens PP. VIII
Biografía
Nacemento	(it) Ippolito Aldobrandini 24 de febreiro de 1536 Fano (Estados Pontificios)
Morte	3 de marzo de 1605 (69 anos) Roma
Causa da morte	Ictus
Lugar de sepultura	basílica de Santa María a Maior
231º Papa
30 de xaneiro de 1592 – 3 de marzo de 1605 ← Inocencio IX – León XI →
Cardeal
18 de decembro de 1585 –
Embaixador
Datos persoais
País de nacionalidade	Estados Pontificios
Relixión	Igrexa católica
Educación	Universidade de Padua Universidade de Boloña Universidade de Perugia
Actividade
Lugar de traballo	Roma Estados Pontificios
Ocupación	sacerdote católico (1580–), diplomático
Profesores	Francesco Cornello (en)
Lingua	Lingua eslovena e lingua latina
Consagración	Alfonso Gesualdo (pt)
Participou en
10 de xaneiro de 1592	Conclave de 1592 (pt)
27 de outubro de 1591	Conclave de 1591 (pt)
8 de outubro de 1590	Conclave do outono de 1590 (pt)
7 de setembro de 1590	Conclave de setembro de 1590 (pt)
Familia
Cónxuxe	sen valor
Pais	Silvestro Aldobrandini (pt)   e Elisabeta Dati (en)
Irmáns	Giovanni Aldobrandini (pt)

Ippolito Aldobrandini, nado o 24 de febreiro de 1536 e finado o 3 de marzo de 1605), foi un papa da Igrexa católica, elixido como tal o 30 de xaneiro de 1592, e tomando o nome de Clemente VIII.

Traxectoria

O máis destacado do seu pontificado foi, sen dúbida, a súa reconciliación con Henrique IV de Francia e o seu distanciamento da política de Filipe II de España. Cando en 1593 Henrique de Borbón se viu forzado a levantar o cerco ó cal sometera París ante a soa aproximación dos terzos españois procedentes de Flandres e comprendeu a inestabilidade con que portaba a coroa de Francia, reconverteuse ao catolicismo deixando aos defensores da ortodoxia cristiá sen razóns en que basear a súa oposición á nova monarquía borbónica. Dous anos despois, Clemente VIII absolveu solemnemente ao rei converso e admitiuno sen restricións no seo da Igrexa.

O indulxente perdón papal destilaba esencias políticas. Ningunha acción cabía esperar xa de Filipe II contra Inglaterra, e en Francia era innecesaria a súa intervención unha vez retornado o seu rei á obediencia da santa sé. Pola contra, o poder que acumulara o monarca español fíxose sentir no propio Vaticano e transcendía a Italia enteira. Como sucedera tantas veces en similares circunstancias, maquinaba o papa a forma de librarse dun incómodo protector e non atopou outra cá de trocar as alianzas. Clemente VIII viu en Henrique IV un valioso asociado na tarefa de sacudirse do xugo español, por iso, cando en 1595 o Borbón declarou formalmente a guerra a España, o papa apresurouse a levantar as penas eclesiásticas que pesaban sobre daquel.

Dous anos máis tarde tivo ocasión de poñer a proba a fidelidade do novo rei católico e sacar proveito da súa asociación. En outubro de 1597 morría sen descendencia Afonso II, duque de Ferrara, e presentóuselle ó papa unha ocasión única para anexionar a praza forte aos Estados Pontificios. España non compartía o proxecto de Clemente e manobrou para que César d'Este, un curmán ilexítimo de Afonso, dese continuidade á dinastía, pero o papa acudiu a Henrique IV que lle prometeu a axuda militar necesaria para levar a bo termo o seu plan. Filipe II non quixo abrir unha nova fronte de loita e desistiu da pelexa. As tropas pontificias puideron así entrar en Ferrara sen obstrución, ocupar a cidade e integrala nas posesións da igrexa. Conseguido o seu obxectivo, o papa Clemente mediou entre España e Francia para que desenvolvesen negociacións de paz que culminaron o 2 de maio de 1598 co Tratado de Vervins.

A execución de Giordano Bruno o 17 de febreiro de 1600, da que Xoán Paulo II pediu públicas escusas en nome da Igrexa, ensombrece a memoria do papa Clemente VIII.

Véxase tamén

Commons ten máis contidos multimedia sobre:  Clemente VIII, papa

Este artigo sobre Papas é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.  Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.