1983 – ukończyła w Needham (które uważa za miasto rodzinne) szkołę średnią (Needham High School).
1987 – została absolwentką Akademii Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych w Annapolis i uzyskała licencjat z fizyki. W maju rozpoczęła służbę w amerykańskiej marynarce wojennej. Przez sześć miesięcy odbywała służbę w dowództwie morskich systemów przybrzeżnych (Naval Coastal System Command). W listopadzie uzyskała kwalifikacje nurka, później rozpoczęła szkolenie lotnicze w Naval Air Training Command.
1989–1991 – w lipcu 1989 została pilotem lotnictwa morskiego (Naval Aviator). Później otrzymała przydział do 3. Eskadry Śmigłowców Wsparcia Pola Walki (Helicopter Combat Support Squadron 3) i szkoliła się na CH-46E Sea Knighcie. Po kursie została skierowana do 8. Eskadry Śmigłowców Wsparcia Pola Walki (Helicopter Combat Support Squadron 8), stacjonującej w bazie Norfolk w stanie Wirginia. Uczestniczyła w rejsach bojowych na Morzu Śródziemnym i Morzu Czerwonym i Zatoce Perskiej. Brała udział w operacjach: „Desert Shield” i (humanitarnej) „Provide Comfort”.
1992 – we wrześniu pełniła funkcję dowódcy śmigłowców CH-46E stacjonujących na pokładzie okrętu zaopatrzeniowego USS „Sylvania”, który skierowano do Miami w ramach akcji pomocowej po przejściu huraganu „Andrew”.
1994 – od stycznia służyła w Rotary Wing Aircraft Test Directorate jako szef programu testów śmigłowca CH-46 i zmiennopłataBell-Boeing V-22 Osprey. Była również oficerem ds. bezpieczeństwa lotów i uczestniczyła w testach śmigłowców: SH-60B/F, UH-1, AH-1W, SH-2, VH-3, CH-46, CH-53 i H-57.
1995–1998 – w 1985 uzyskała magisterium w dziedzinie zarządzania inżynierskiego (engineering management) w Florida Institute of Technology oraz powróciła do Szkoły Pilotów Doświadczalnych Marynarki Wojennej jako instruktorka. Latała na śmigłowcach UH-60, OH-6 i OH-58. W późniejszym czasie została zastępcą szefa operacji lotniczych (Assistant Air Boss) na okręcie desantowymUSS „Saipan” typu Tarawa. Służyła na nim do momentu przyjęcia do korpusu astronautów NASA.
Jako pilot wylatała ponad 2770 godzin na ponad trzydziestu typach śmigłowców i samolotów.
Praca w NASA i kariera astronautki
4 czerwca 1998 – została przyjęta do korpusu amerykańskich astronautów (NASA-17) jako specjalista misji. W grupie tej znalazło się 31 osób.
Sierpień 1999 – zakończyła przeszkolenie podstawowe, po którym otrzymała uprawnienia specjalisty misji i przydział do Biura Astronautów NASA.
2001 – po zakończeniu Ekspedycji 1 powróciła do Stanów Zjednoczonych i pracowała w Dziale Robotyki NASA (Robotics Branch) nad manipulatorem teleskopowym (ISS Robotic Arm), a następnie nad telemanipulatorem Dextre (Special Purpose Dexterous Manipulator).
2002 – w maju uczestniczyła w dziewięciodniowym eksperymencie NEEMO-2 w podwodnym laboratorium „Aquarius”. W listopadzie, jako specjalista naukowy, została włączona do załogi rezerwowej Ekspedycji 10 na ISS. Wraz z nią w załodze tej znaleźli się także Jeffrey Williams i Konstantin Koziejew.
2006–2007 – w maju 2006 została włączona do składu 14. stałej załogi ISS, w której znaleźli się również Michael Lopez-Alegria i Michaił Tiurin. Dwaj ostatni udali się na stację na pokładzie Sojuza TMA-9, a Williams dołączyła do nich w grudniu, przylatując wahadłowcem Discovery realizującym misję STS-116. Na Ziemię powróciła w czerwcu 2007.
Lipiec – listopad 2012 – uczestniczyła w ekspedycjach 32 i 33.
9 lipca 2015 – agencja NASA ogłosiła, że Sunita Williams została jednym z czterech astronautów wybranych do szkolenia i przygotowań do testowych lotów na prywatnych statkach kosmicznych firm SpaceX (statek Dragon V2) i Boeing (CST-100 Starliner), budowanych w ramach Commercial Crew Program. Docelowo statki te mają być wykorzystywane przez NASA do transportu astronautów na stację ISS oraz powrotu ze stacji na Ziemię[1].
_-_ribbon_bar.png){kind=small}
