![]() UH-3H Sea King | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Typ |
śmigłowiec wielozadaniowy |
Konstrukcja |
metalowa półskorupowa |
Załoga |
4 (2 pilotów i 2 operatorów systemów) |
Historia | |
Data oblotu |
1959 |
Dane techniczne | |
Napęd |
2 × General Electric T58-GE-10, turbowałowe |
Moc |
1238 kW każdy |
Wymiary | |
Średnica wirnika |
19 m |
Długość kadłuba |
16,7 m |
Wysokość |
5,13 m |
Masa | |
Własna |
5382 kg |
Startowa |
10000 kg |
Osiągi | |
Prędkość maks. |
267 km/h |
Wznoszenie maks. w locie poziomym |
400–670 m/min |
Pułap praktyczny |
4481 m |
Zasięg |
1000 km |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
2 × torpeda MK-46/44 przeciw okrętom podwodnym boje hydroakustyczne różnych typów nuklearna bomba głębinowa B57 | |
Liczba miejsc | |
do 31 | |
Użytkownicy | |
patrz tekst | |
Rzuty | |
![]() |
Sikorsky SH-3 Sea King lub Sikorsky S-61 – amerykański dwusilnikowy śmigłowiec wielozadaniowy konstrukcji Sikorsky Aircraft Corporation. Używany przez Marynarkę Wojenną Stanów Zjednoczonych i siły zbrojne wielu państw świata.
Śmigłowiec Sikorsky Sea King został oblatany w 1959 roku i wszedł do służby w marynarce amerykańskiej w czerwcu 1961 roku jako HSS-2. W 1962 w ramach unifikacji nazewnictwa zmieniono oznaczenie śmigłowca na H-3, do którego dodawane są przedrostki oznaczające przeznaczenie. Przeznaczeniem śmigłowca było operowanie z pokładów jednostek pływających, dlatego też, w celu zmniejszenia zajmowanej przez maszynę powierzchni, zastosowano składane łopaty wirnika głównego. Początkowo głównym zadaniem śmigłowca była walka z okrętami podwodnymi, a później także działania przeciwko jednostkom nawodnym, jako śmigłowiec ratownictwa morskiego, maszyna transportowa i komunikacyjna. W latach 90. XX wieku śmigłowce Sea King zostały zastąpione w amerykańskiej marynarce wojennej przez maszyny Sikorsky SH-60 Sea Hawk w pełnieniu zadań walki z okrętami podwodnymi i ratownictwa morskiego, nadal jednak pełnią te role w innych armiach świata.
W ramach licencji udzielonej firmie Westland Helicopters z Wielkiej Brytanii, opracowano zmodyfikowaną wersję śmigłowca nazwaną Westland Sea King, przeznaczoną dla Royal Navy, która została oblatana w 1969 roku. Brytyjskie Sea Kingi posiadają inne jednostki napędowe typu Rolls-Royce Bristol Gnome, oraz brytyjską awionikę i wyposażenie do walki przeciwko okrętom podwodnym. Ich dalszy rozwój przebiegał niezależnie od wersji amerykańskiej.
Drugim producentem licencyjnym śmigłowców Sea King jest Japonia.
Głównymi użytkownikami śmigłowców Sea King poza Stanami Zjednoczonymi są Arabia Saudyjska, Argentyna, Australia, Belgia, Brazylia, Dania, Egipt, Hiszpania, Indie, Iran, Japonia, Kanada, Katar, Malezja, Niemcy, Norwegia, Pakistan, Peru, Tajlandia, Wenezuela, Włochy, Wielka Brytania (część z nich w wersjach produkcji brytyjskiej).
Uzbrojenie i wyposażenie śmigłowca zależy od pełnionych przez niego zadań. Typowym uzbrojeniem są cztery torpedy, cztery bomby głębinowe lub dwa pociski przeciwokrętowe typu Sea Eagle lub Exocet. Czasami jedynym wyposażeniem śmigłowca jest duży zasobnik z pułapkami radiolokacyjnymi chroniącymi lotniskowce przed ewentualnymi atakami pociskami przeciwokrętowymi.
Wyposażenie do walki z okrętami podwodnymi obejmuje: sonar zanurzeniowy, boje hydrolokacyjne, detektor anomalii magnetycznych i systemy zbierania danych.
Konfiguracja SAR (skrót od ang. Search and Rescue – „poszukiwanie i ratunek”) umożliwia zabranie 22 rozbitków lub 9 par noszy i dwóch osób personelu medycznego.
Podczas wypełniania zadań transportowych śmigłowiec może przewieźć 28 żołnierzy.
Kadłub śmigłowca Sea King jest wodoszczelny i specjalnie ukształtowany umożliwiając lądowanie zarówno na lądzie, jak i na wodzie, chociaż wodowanie jest praktykowane tylko w sytuacjach awaryjnych. W celu zwiększenia pływalności maszyny stosuje się dodatkowe pompowane pływaki.
VH-3 Sea King jest jednym z oficjalnych śmigłowców Prezydenta Stanów Zjednoczonych, nosząc nazwę Marine One jeśli prezydent jest na pokładzie. Obsługa śmigłowca leży w gestii Marynarki Wojennej USA.