Bird (2004) | ||||||||||||||||||||||
#33 | ||||||||||||||||||||||
niski skrzydłowy | ||||||||||||||||||||||
Pseudonim |
„Larry Legend”, „The Hick from French Lick” | |||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
7 grudnia 1956 | |||||||||||||||||||||
Wzrost |
206 cm | |||||||||||||||||||||
Masa ciała |
100 kg | |||||||||||||||||||||
Kariera | ||||||||||||||||||||||
Aktywność |
1979–1992 | |||||||||||||||||||||
Szkoła średnia |
Springs Valley (French Lick, Indiana) | |||||||||||||||||||||
College |
Indiana State (1976–1979) | |||||||||||||||||||||
Draft |
1978, numer: 6 | |||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||
|
Larry Joe Bird (ur. 7 grudnia 1956 w West Baden, Indiana) – amerykański koszykarz, występujący w lidze NBA na pozycji niskiego i silnego skrzydłowego (small forward i power forward), mistrz olimpijski 1992. Jeden z najwybitniejszych graczy w historii NBA.
Pochodzi z ubogiej rodziny. Ma czterech braci oraz siostrę. Gdy był nastolatkiem, jego rodzice rozwiedli się z powodu alkoholizmu ojca. Ojciec Birda, weteran wojny koreańskiej, popełnił samobójstwo w 1975 roku[1].
Grał w Indiana State University (1975-1979). Został wybrany z numerem 6. w drafcie NBA przez drużynę Boston Celtics jeszcze w czasie studiów (1978). W drużynie „Celtów” zadebiutował rok później, po skończeniu college’u. Występował tam do końca swej kariery, nosząc numer 33. W pierwszym roku swych występów w NBA otrzymał powołanie do drużyny Wschodu na Mecz Gwiazd oraz zdobył nagrodę dla najlepszego debiutanta (1980), po tym, jak wyprowadził swoją drużynę z bilansu 29-53 (w sezonie 1978-1979) do 61-21.
Pokonał w tej konkurencji rówieśnika – Magica Johnsona z Los Angeles Lakers. Ich, zapoczątkowana jeszcze w NCAA, rywalizacja o tytuł najlepszego koszykarza lat 80. przeszła do historii ligi. Bezpośrednio spotkali się w trzech finałach, w latach 1984, 1985 i 1987, a wymiennie grali w kolejnych dziesięciu, zdobywając wspólnie 8 tytułów mistrzowskich w dekadzie. Poza boiskiem byli i są do dziś wielkimi przyjaciółmi.
Zaledwie dwa lata zajęło mu doprowadzenie swojej drużyny (Boston Celtics) z ostatniego miejsca w lidze NBA, do zdobycia mistrzostwa. W ciągu 13 lat występów w lidze, razem z Robertem Parishem i Kevinem McHale, trzykrotnie doprowadził swój zespół do mistrzostwa NBA (1981, 1984 i 1986), po dwóch ostatnich finałach Bird był wybierany MVP Finałów. Trzykrotnie został najbardziej wartościowym graczem (MVP) ligi, w latach 1984-1986. Trzykrotnie wygrywał konkurs rzutów z dystansu podczas All-Star Game. W meczach gwiazd wystąpił dwunastokrotnie, powoływany podczas każdego z pełnych sezonów rozegranych w lidze.
W sezonach 1980/1981, 1981/1982, 1982/1983 i 1987/1988 zajął drugie miejsce w głosowaniu na MVP fazy zasadniczej[2][3][4][5].
Pod koniec 1988 Larry Bird poddał się operacji stóp, w następnym roku zaczął niedomagać z powodu problemów z kręgosłupem. Nigdy nie odzyskał już pełni sprawności fizycznej. Trzy ostatnie lata występów na boiskach NBA to coraz częstsze przerwy, do końca jednak statystyki Birda były znakomite – wciąż zdobywał ponad 20 punktów 9 zbiórek i 7 asyst na mecz. Tuż po występie w barwach Dream Teamu na Igrzyskach w Barcelonie, latem 1992, zakończył karierę z powodu kontuzji pleców.
Larry Bird był niezwykle wszechstronnym koszykarzem, miał niezwykły talent „czytania gry”, zarówno swoich kolegów z zespołu, jak i przeciwników. Mimo wysokiego wzrostu, był znakomitym egzekutorem rzutów z dystansu – średnia kariery to 0,376 rzutów za 3 punkty i 0,496 rzutów z pola. Jeszcze lepiej spisywał się na linii rzutów osobistych, ze średnią 0,886 zajmuje dziś 9. miejsce na liście wszech czasów. Równie znakomite średnie zbiórek – 10,0 i, jak na jego pozycję, asyst – 6,3 sprawiały, że zajmuje 5. miejsce na liście zdobywców triple-doubles, z liczbą 59 (nie licząc 10 takich osiągnięć w play-offach). Jego wszechstronność pokazuje także współczynnik Player Efficiency Rating, z liczbą 23,5 zajmuje 16 miejsce na liście wszech czasów.
Dwukrotnie przewodził NBA w liczbie celnych rzutów za 3 punkty, uzyskanych w trakcie całego sezonu regularnego (1986, 1987)[6].
W latach 1992-1997 pełnił rolę specjalnego asystenta w macierzystym klubie. W 1996 wybrany do grona 50 najlepszych graczy NBA wszech czasów. W 1998 zaliczony w poczet Panteonu Sław NBA – Naismith Memorial Basketball Hall of Fame.
W 1997 został mianowany pierwszym trenerem drużyny Indiana Pacers. Swoje umiejętności także na tym polu pokazał już w pierwszym sezonie, kiedy Pacers polegli dopiero w Finale Konferencji (3-4) z Chicago Bulls prowadzonymi przez Michaela Jordana. Bird otrzymał wtedy tytuł najlepszego trenera roku. Drużyna powtórzyła osiągnięcie rok później, a w 2000, ostatnim roku pracy z Pacers, doprowadził zespół do tytułu mistrza konferencji i finału ligi (przegranego z Los Angeles Lakers). Od 2003 pełni funkcję prezydenta ds. operacji koszykarskich w drużynie Pacers.
W 1999 stacja ESPN usytuowała go na 30. miejscu na liście 50. największych sportowców XX wieku.
Mieszka we French Lick w rodzinnym stanie Indiana.
W sezonie 2011/12 został wybrany najlepszym menedżerem ligi NBA[7].
Bird i Magic Johnson po raz pierwszy jako boiskowi rywale spotkali się w 1979, gdy drużyna koszykarska uniwersytetu Indiany przegrała w finale rozgrywek o mistrzostwo NCAA z zespołem z Michigan, w którym grał Johnson. Rywalizacja była kontynuowana w NBA i osiągnęła punkt kulminacyjny, gdy zespoły z Bostonu i Los Angeles spotkały się w finałach trzykrotnie pomiędzy 1984 i 1987. Johnson zapewniał, że dla niego sezon zasadniczy składał się z 80 normalnych gier i 2 wyjątkowych z Celtics. Zaś Bird stwierdzał, że pierwszą rzeczą, jaką sprawdzał rano były statystyki „Magica”[8].
Niektórzy dziennikarze przypuszczali, że rywalizacja Johnson–Bird była atrakcyjna, ponieważ obaj zawodnicy byli zdecydowanymi przeciwieństwami. Różnił ich zarówno styl gry, jak i kolor skóry[9][10]. Przed trafieniem do NBA Birda i Johnsona, liga znajdowała się w kryzysie. Duże znaczenie rywalizacji obu koszykarzy wynikało także z faktu, że między innymi dzięki niej liga NBA ponownie zyskała zainteresowanie ludzi i telewizji[11]. Dziennikarz sportowy, Larry Schwartz uważał nawet, iż rywalizacja między Birdem a Johnsonem uratowała NBA od bankructwa[12].
Pomimo konfrontacji na boisku, Bird i Johnson zaprzyjaźnili się podczas kręcenia reklamy butów w 1984 dla firmy Converse, w której zostali przedstawieni jako wrogowie[13][14]. Johnson brał udział w ceremonii zakończenia kariery przez Birda w 1992 roku, a Bird włączył formalnie Johnsona do Basketball Hall of Fame[15].
Legenda | |||||
---|---|---|---|---|---|
M | Mecze | S5 | Pierwsza piątka | MPG | Minuty na mecz |
FG% | Celność rzutów z pola | 3P% | Celność rzutów „za 3” | FT% | Celność rzutów wolnych |
RPG | Zbiórki na mecz | APG | Asysty na mecz | SPG | Przechwyty na mecz |
BPG | Bloki na mecz | PPG | Punkty na mecz |
Na podstawie Larry Bird Statistics. Basketball-Reference.com. [dostęp 2014-05-08]. (ang.).
Sezon | Drużyna | M | S5 | MPG | FG% | 3P% | FT% | RPG | APG | SPG | BPG | PPG |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1979/80 | Boston | 82 | 82 | 36,0 | 47,4% | 40,6% | 83,6% | 10,4 | 4,5 | 1,7 | 0,6 | 21,3 |
1980/81 | Boston | 82 | 82 | 39,5 | 47,8% | 27,0% | 86,3% | 10,9 | 5,5 | 2,0 | 0,8 | 21,2 |
1981/82 | Boston | 77 | 58 | 38,0 | 50,3% | 21,2% | 86,3% | 10,9 | 5,8 | 1,9 | 0,9 | 22,9 |
1982/83 | Boston | 79 | 79 | 37,7 | 50,4% | 28,6% | 84,0% | 11,0 | 5,8 | 1,9 | 0,9 | 23,6 |
1983/84 | Boston | 79 | 77 | 38,3 | 49,2% | 24,7% | 88,8% | 10,1 | 6,6 | 1,8 | 0,9 | 24,2 |
1984/85 | Boston | 80 | 77 | 39,5 | 52,2% | 42,7% | 88,2% | 10,5 | 6,6 | 1,6 | 1,2 | 28,7 |
1985/86 | Boston | 82 | 81 | 38,0 | 49,6% | 42,3% | 89,6% | 9,8 | 6,8 | 2,0 | 0,6 | 25,8 |
1986/87 | Boston | 74 | 73 | 40,6 | 52,5% | 40,0% | 91,0% | 9,2 | 7,6 | 1,8 | 0,9 | 28,1 |
1987/88 | Boston | 76 | 75 | 39,0 | 52,7% | 41,4% | 91,6% | 9,3 | 6,1 | 1,6 | 0,8 | 29,9 |
1988/89 | Boston | 6 | 6 | 31,5 | 47,1% | – | 94,7% | 6,2 | 4,8 | 1,0 | 0,8 | 19,3 |
1989/90 | Boston | 75 | 75 | 39,3 | 47,3% | 33,3% | 93,0% | 9,5 | 7,5 | 1,4 | 0,8 | 24,3 |
1990/91 | Boston | 60 | 60 | 38,0 | 45,4% | 38,9% | 89,1% | 8,5 | 7,2 | 1,8 | 1,0 | 19,4 |
1991/92 | Boston | 45 | 45 | 36,9 | 46,6% | 40,6% | 92,6% | 9,6 | 6,8 | 0,9 | 0,7 | 20,2 |
Razem | 897 | 870 | 38,4 | 49,6% | 37,6% | 88,6% | 10,0 | 6,3 | 1,7 | 0,8 | 24,3 |
Sezon | Drużyna | M | S5 | MPG | FG% | 3P% | FT% | RPG | APG | SPG | BPG | PPG |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1980 | Boston | 9 | – | 41,3 | 46,9% | 26,7% | 88,0% | 11,2 | 4,7 | 1,6 | 0,9 | 21,3 |
1981 | Boston | 17 | – | 44,1 | 47,0% | 37,5% | 89,4% | 14,0 | 6,1 | 2,3 | 1,0 | 21,9 |
1982 | Boston | 12 | – | 40,8 | 42,7% | 16,7% | 82,2% | 12,5 | 5,6 | 1,9 | 1,4 | 17,8 |
1983 | Boston | 6 | – | 40,0 | 42,2% | 25,0% | 82,8% | 12,5 | 6,8 | 2,2 | 0,5 | 20,5 |
1984 | Boston | 23 | – | 41,8 | 52,4% | 41,2% | 87,9% | 11,0 | 5,9 | 2,3 | 1,2 | 27,5 |
1985 | Boston | 20 | 20 | 40,8 | 46,1% | 28,0% | 89,0% | 9,1 | 5,8 | 1,7 | 1,0 | 26,0 |
1986 | Boston | 18 | 18 | 42,8 | 51,7% | 41,1% | 92,7% | 9,3 | 8,2 | 2,1 | 0,6 | 25,9 |
1987 | Boston | 23 | 23 | 44,1 | 47,6% | 34,1% | 91,2% | 10,0 | 7,2 | 1,2 | 0,8 | 27,0 |
1988 | Boston | 17 | 17 | 44,9 | 45,0% | 37,5% | 89,4% | 8,8 | 6,8 | 2,1 | 0,8 | 24,5 |
1990 | Boston | 5 | 5 | 41,4 | 44,4% | 26,3% | 90,6% | 9,2 | 8,8 | 1,0 | 1,0 | 24,4 |
1991 | Boston | 10 | 10 | 39,6 | 40,8% | 14,3% | 86,3% | 7,2 | 6,5 | 1,3 | 0,3 | 17,1 |
1992 | Boston | 4 | 2 | 26,8 | 50,0% | 0,0% | 75,0% | 4,5 | 5,3 | 0,3 | 0,5 | 11,3 |
Razem | 164 | 95 | 42,0 | 47,2% | 32,1% | 89,0% | 10,3 | 6,5 | 1,8 | 0,9 | 23,8 |
Oficjalne logo Twittera zostało nazwane Larry the Bird[56]. W 1996 wystąpił w filmie Chluba Boston Celtics[57].