.jpg) Glenn Close (2014) | |
| Data i miejsce urodzenia |
19 marca 1947 |
|---|---|
| Zawód |
aktorka, producentka filmowa |
| Współmałżonek |
Jack Roose |
| Lata aktywności |
od 1974 |
| |
Glenn Close (ur. 19 marca 1947 w Greenwich) − amerykańska aktorka filmowa i teatralna, ośmiokrotnie nominowana do Oscara[1]. Laureatka nagrody Emmy.
Urodziła się w Greenwich[2] w Connecticut w zamożnej rodzinie jako córka wyedukowanego na Harvardzie chirurga, Williama Talieferro Close’a i Bettine Moore[3]. Jej rodzina była pochodzenia angielskiego, a także miała korzenie szkockie, niemieckie, holenderskie, francuskie i walijskie[4]. Jest daleką kuzynką Brooke Shields[5]. Uczęszczała do prywatnej szkoły Choate Rosemary z internatem Hall Wallingford w Connecticut, później do szkoły w Szwajcarii.
Gdy jej rodzice dołączyli do grupy fundamentalistycznych ewangelików Moral Re-Armament (Moralne Dozbrojenie) pod wodzą wielebnego Franka Buchmana, sekta decydowała o każdym kroku Glenn Close - od ubrań, które mogła nosić, po to, co wolno jej było mówić i myśleć[6]. Przez całe dzieciństwo wraz z bratem Alexandrem i dwiema siostrami - Tiną i Jessie - tułała się po siedzibach MRA rozsianych po całych Stanach i Europie. W tym czasie jej ojciec wyjechał do ogarniętego rewolucją Konga Belgijskiego w Afryce, gdzie pozostał przez kolejne 17 lat i pomagał zorganizować podstawową służbę medyczną i służył jako prywatny lekarz tamtejszego dyktatora[7].
W 1965 założyła zespół muzyczny Up With People, który prowadziła ze współwyznawcami. W 1969 jej mężem został gitarzysta i kompozytor grupy, Cabot Wade[8]. Po dwóch latach (w 1971) Close w akcie buntu postanowiła iść na studia, zrywając zarówno z mężem, jak i z sektą[9]. W 1988 uzyskała licencjat z aktorstwa i antropologii w The College of William and Mary[10]. Jest także członkiem bractwa Phi Beta Kappa.
Na scenie Broadwayu zadebiutowała jako 27-latka w komedii Williama Congreve Love for Love (1974)[11] w The Phoenix Theatre's. Tam dostrzegł ją reżyser George Roy Hill i zaangażował do drugoplanowej roli matki głównego bohatera w filmie Świat według Garpa (The World According to Garp, 1982) z Robinem Williamsem i Jessicą Tandy. Zagrała tak przekonująco, że nominowano ją do Oscara, tak samo zresztą jak w dwóch kolejnych latach jako Sarah Cooper w tragikomedii Lawrence’a Kasdana Wielki chłód (The Big Chill, 1983) i za rolę Iris Gaines w filmie sportowym Barry’ego Levinsona Urodzony sportowiec (The Natural, 1984)[12] wg powieści Bernarda Malamuda.
Prawdziwym przełomem w jej karierze była kreacja pozornie niezależnej, w rzeczywistości ogarniętej obsesją redaktorki Alex Forrest, która dla miłości jest w stanie zrobić wszystko w dreszczowcu Fatalne zauroczenie (Fatal Attraction, 1987) u boku Michaela Douglasa. Film stał się największym kasowym hitem 1987 roku, a Close ponownie była nominowana do Oscara. Została też doceniona nie tylko przez fanów, ale też i krytyków jako Markiza Isabelle de Merteuil w filmie kostiumowym Niebezpieczne związki (Dangerous Liaisons, 1988).
W 1995 zdobyła Primetime Emmy Award w kategorii „Wybitna aktorka - miniserial lub film telewizyjny” za postać pielęgniarki Margarethe Cammermeyer z wojskowej sekcji medycznej w dramacie biograficznym Jeffa Blecknera Sekret Margarethe Cammermayer (Serving in Silence: The Margarethe Cammermeyer Story, 1995). Stworzyła też wyraziste role w wielkich rozrywkowych przebojach: Marsjanie atakują! (Mars Attacks!, 1996) jako Pierwsza Dama Marsha Dale i Air Force One (1997) jako wiceprezydent Kathryn Bennett. W filmie 101 dalmatyńczyków (101 Dalmatians, 1996) zagrała diabelską Cruellę De Mon, fantazjującą o płaszczu ze skór szczeniaczków.
W 2002 otrzymała nominację do nagrody Emmy za gościnny występ w popularnym serialu komediowym Will & Grace. W 2005 kreacja królowej Francji i Anglii Eleonory Akwitańskiej w filmie historycznym Andrieja Konczałowskiego Lew w zimie (The Lion in Winter, 2003) przyniosła jej Złoty Glob dla najlepszej aktorki drugoplanowej w serialu, miniserialu lub filmie telewizyjnym[13].
W 2012 została uhonorowana nagrodą Irish Film & Television Awards (IFTA) w kategorii „Najlepsza aktorka zagraniczna”, była nominowana do Oscara, Złotego Globu, Satelity, Nagrody Gildii Aktorów Ekranowych za tytułową postać jako Albert Nobbs w dramacie Rodrigo Garcíi Albert Nobbs (2011). Z kolei za rolę Patty Hewes, szefowej kancelarii prawniczej w serialu FX Układy (Damages, 2007) odebrała Złoty Glob (2008) w kategorii „Najlepsza aktorka w serialu dramatycznym”, dwie nagrody Emmy (2008, 2009) w kategorii „Najlepsza aktorka w serialu dramatycznym”.
Jako Joan Castleman, tytułowa żona pisarza profesora Joe Castlemana (Jonathan Pryce) w dramacie Żona (The Wife, 2017) wg scenariusza Jane Anderson, została obsypana nagrodami filmowymi, w tym Złotym Globem, Nagrodą Gildii Aktorów Ekranowych za wybitny występ aktorki w roli pierwszoplanowej, Nagrodą Satelity dla najlepszej aktorki w filmie dramatycznym, a także była nominowana po raz siódmy do Oscara w kategorii „Najlepsza aktorka pierwszoplanowa” i Nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej.
| Rok | Nagroda | Kategoria | Film |
|---|---|---|---|
| 1995 | Nagroda Emmy | Najlepsza aktorka w miniserialu lub filmie telewizyjnym | Sekret Margarethe Cammermayer (1995, TV) |
| 2004 | Złoty Glob | Najlepsza aktorka w miniserialu lub filmie telewizyjnym | Lew w zimie (2003) |
| 2007 | Złoty Glob | Najlepsza aktorka w serialu dramatycznym | Układy |
| 2008 | Nagroda Emmy | Najlepsza aktorka w serialu dramatycznym | |
| 2009 | |||
| 2011 | Nagroda Satelita | Najlepsza piosenka „Lay Your Head Down” |
Albert Nobbs (2011) |
| 2018 | Najlepsza aktorka w filmie komediowym lub musicalu | Żona (2017) | |
| 2019 | Złoty Glob | Najlepsza aktorka w filmie dramatycznym |
