Statua mortis in Ecclesia Cathedrali Augustae Treverorum Augustae Treverorum Germaniae.
Occidentalis mortis pictura ut sceletus falcem tractans.
Mors et avaritia, pictura Hieronymus Boschii?.
Sancta Mors. Noi Laredi Texiae, 2007.
Insigne militare.

Mors ipsa est elementum commune in cultura et historia, quod vis personificata multis modis excogitata est. Secundum nonnullas mythologias, Messor Torvus mortem victimae tantum adveniens efficit. Homines vicissim in nonnullis fabulis vitam retinere conantur per adventum mortis vitandum, aut per mortem pretiis vel dolis arcendam. Alii ferunt larvam mortis solum esse psychopompum, qui, ultima vincula inter animam et corpus separans, defunctum ad vitam post mortem ducit, tempus et modum mortis non continens. In multis mythologiis, mors mas, sed in aliis femina personificatur (exempli gratia, Marzanna in mythologia Slavica).

In poesi Graeca

Iam in Iliade sexto decimo carmine, Sarpedone, Iovis filio, ad Troiam occiso Mors personificata una cum Somno fratre Iovis et Apollinis iussu corpus in Lyciam vehit. Postea persona tragoediarum quoque fuit ut in Alcestide Euripidea et iam antea Phrynichea[1]. Ab artificibus Mors alata fingebatur, gladio nonnumquam armata.

In cultura populo grata

Pelliculae

Televisio

Nexus interni

Notae

  1. Servius, Ad Aeneidem IV.694.

Bibliographia

Nexus externi

Vicimedia Communia plura habent quae ad personificationem mortis spectant.