Cave: notitiae huius paginae nec praescriptiones nec consilia medica sunt. |
Electrocardiogramma (ECG) est descriptio graphica agitationis electricae in fibrillis[1] myocardii, textus muscularis cardiaci, factae,[2] quae conductris ad cutis superficiem affixis per amplificatrum electronicum impressorio vel monitorio designatur. Electrocardiographia est ratio utilis ad affectus cordis dignoscendos adhibita.
Anno 1844 Italus Carolus Matteucci tum primum industriam electricam in columbarum cordibus descripsit[3]. Cum Gabrielis Lippmann incertiore galvanometro tubulorum capillarium anno 1872 constructo Francogallico Étienne-Jules Marey[4] anno 1876 primum huius cursum industriae electricae etiam depingere contigit.
Ab Alexandro Muirhead, machinator artis electricae anglicus, se anno 1879 Valetudinarii Sancti Bartholomaei Londinii apud aegrotum industriam electricam cordis eius demonstravisse traditum est. Anno 1882 Francogallus Augustus Desiré Waller[5] apud canem suum Jimmy prima electrocardiographia peregit.
Anno 1895 Batavus Gulielmus Einthoven Lugduni Batavorum fundamenta electrocardiographiae iecit[6]: quarumque undarum (scilicet directionis electrici commutationum) iteratarum litteras P, Q, R, S, T assignavit et 1901 galvanometrum chordarum electrocardiographiae invenit[7].
Postquam electrocardiographia per galvanometrum chordarum plures morbos cordis describere poterat. Anno 1906 undam additam cum littera U nominavit[8]. Proterea Einthoven anno 1924 praemium Nobelianum physiologiae et medicinae accepit.
Ab anno 1911, societas Cambridge Scientific Instruments Londinii galvanometros chordarum, ut Einthoven construxerat, fabricabatur. Taro Takemi Iaponiae anno 1937 primos apparatus electrocardiographiae portabilem,[9] tum anno 1939, apparatus vectorcardiographiae[10] excogitavit.
Electrocardiographia ab anno 1912 tres derivationes, eas hodiernas I et II et III, sciit[11]. Ex anno 1932, sex derivationes thoracales sciuntur.[12]
Anno 1942, cardiologus Emmanuel Goldberger derivationes aVR et aVL et aVF, quae his temporibus partes electrocardiographiae duodecim chordarum sunt, descripsit.[13]
Cordi quattuor camerae sunt: duo atria (atrium dextrum et atrium sinistrum) et duo ventriculi (ventriculus dexter et ventriculus sinister).
Ad sanguinem ducentum utrobique primum a atriis ad ventriculos fibrae musculares atriorum deinde e corde illae ventriculorum contrahendi sunt. Hic cyclus cardialis ex contractione atriorum ventriculorumque dein relaxatione horum consistentes perpetuo iterat. Systema conductionis electricae cordis opera ista iterata invenit.[14]
Ad promovendam intellegentiam electrocardiographiae has partes systematis conductionis recordari necesse sunt:
Origo decursus systematis conductionis intra nodum sinuatrialem exoritur. Aequabiliter iste pausarius automatus emittit impulsus, intervallum horum velocitatem pulsus cordis sani constituit.
Hae undae in electrographia saepe videntur:
In ECG interpretando de undis derivata segmenta PQ, QT, et ST spectantur:
Electrocardiogrammae interpretatio quibusdam normis obtemperat. Primo interpretator ad cordis rhythmum spectat et ex electrocardiogramma deinde horatoris locum definit, in valetudine in nodo sinuatriali: