| Lebre europea Lepus europaeus | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Lebre europea en Frisia, Países Baixos | |||||||||||||||||||||
| Estado de conservación | |||||||||||||||||||||
 Pouco preocupante[1] | |||||||||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| Nome binomial | |||||||||||||||||||||
| Lepus europaeus Pallas, 1778 | |||||||||||||||||||||
 (vermello: nativa; violeta: introducida) Área de distribución da lebre europea
(vermello: nativa; violeta: introducida) | |||||||||||||||||||||
| Subespecies | |||||||||||||||||||||
|
| |||||||||||||||||||||
A lebre europea (Lepus europaeus) é unha especie de mamífero lagomorfo da familia dos lepóridos.
Ë unha das principais pezas de caza.
A especie foi descrita en 1778 por Peter Simon Pallas.[2][3] en Nova Spec. Quad. Glir. Ord.: 30.[2]
Na especie recoñécense as subespecies seguintes:[2][3]
É a lebre de maior tamaño das tres que habitan na Península Ibérica. Sen dimorfismo sexual acentuado, as femias son algo máis pesadas que os machos. As extremidades e as orellas son longas, estas últimas co extremo de cor negra (como toda as especies do xénero Lepus). A pelaxe é de cor parda amarelada, a excepción da zona ventral, que é abrancuxada.
De orixe esteparia, vive sobre todo en zonas agrícolas despexadas, tanto nas chairas como nas mesetas e, excepcionalmente, tamén nos bosques de certa extensión, ou nas montañas. Altitudinalmente esténde desde o nivel do mar até a alta montaña, onde pode chegar até os 2 000 m.
A súa área de distribución natural abrangue case toda Europa (está ausente no norte da península Escandinava, de gran parte da Península Ibérica e dalgunhas illas do Mediterráneo. Tamén se encontra no Norte de África e en Asia Occidental. A súa área de expansión está medrando na actualidade, especialmente nos países da antiga URSS.
En España localízase desde a [[Cataluña|costa catalá] ao norte do Ebro, até a rexión central de Asturias, e desde o sur aragonés, os páramos burgaleses e palentinos até a fronteira de Francia.
Foi introducida no leste de América do Norte e en Sur (no Cono Sur), en Siberia, en Australia e en Nova Zelandia.
A diferenza do coello, a lebre ocúltase en depresións pouco profundas do solo, xa que conta para camuflarse coa súa coloración mimética. Con excepción do período de celo, vive solitaria. O celo dura de xaneiro a outubro, e os lebratos nacen xa cubertos de pelo e cos ollos abertos.
Son presa habitual do lobo (Canis lupus), o raposo (Vulpes vulpes), o gato montés (Felis silvestris) de grandes aves rapaces.
Sofren diversas enfermidades, favorecidas polas repoboacións, como a síndrome da lebre parda, que provocou elevadas mortalidades en Europa e chegou a España en 1991 e a tularemia, doenza perigosa pola súa posíbel transmisión ao home.
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Lebre europea  |
 |
Wikispecies posúe unha páxina sobre: Lebre europea |
