Inne nazwy |
Vengeance (2001–2006, 2011) |
---|---|
Promocja | |
Brandy |
Raw (2002; 2004–10) |
Pierwsza gala | |
Motyw gali |
Wszystkie aktywne tytuły WWE są bronione na gali |
Night of Champions – zakończony cykl gal profesjonalnego wrestlingu produkowanych przez federację WWE w latach 2001–2015 i nadawanych na żywo w systemie pay-per-view oraz na WWE Network[1]. Cykl gal był wcześniej znany pod nazwą Vengeance, gdzie gala w 2001 była inauguracyjną galą mającą miejsce 9 grudnia 2001 i wyjątkowo zastępując WWE Armageddon. Rok później przeniesiono cykl na lipiec. Cykl stał się ekskluzywny dla brandu SmackDown! w 2003, lecz rok później stał się ekskluzywny dla Raw. W 2005 przeniesiono organizację gal na czerwiec, zaś dwa lata później wszystkie gale zaczęto organizować dla trzech brandów federacji – Raw, SmackDown oraz ECW.
Gala z 2007 była promowana pod nazwą Vengeance: Night of Champions, na której wszystkie tytuły federacji były bronione. W 2008 postanowiono zrezygnować z członu „Vengeance” i kontynuowano promocję jako Night of Champions, które w 2010 przeniesiono na wrzesień. W 2011 odbyły się gale Night of Champions oraz powracające na jeden rok Vengeance, które zastąpiło cykl WWE Bragging Rights w październiku 2011[2]. W 2016 Night of Champions zostało zastąpione galą pod tytułem „Clash of Champions”; pomimo podobnego konceptu, Clash of Champions nie jest bezpośrednią kontynuacją poprzednika.
Zaczynając od 2007, koncept tego pay-per-view polegał na tym, iż wszyscy mistrzowie federacji musieli bronić swoich tytułów. Począwszy od 2010 na gali mogły odbywać się walki bez tytułów na szali.
Gala brandu Raw | Gala brandu SmackDown | Gala brandu NXT |
Motyw muzyczny |
„Sinner” – Drowning Pool | |||
---|---|---|---|---|
Informacje | ||||
Promocja | ||||
Sponsor |
Lugz | |||
Data |
9 grudnia 2001 | |||
Widownia |
11 800 | |||
Hala | ||||
Miejsce | ||||
Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
Vengeance – chronologicznie | ||||
|
Vengeance (2001) – gala wrestlingu wyprodukowana przez World Wrestling Federation (WWF). Odbyła się 9 grudnia 2001 w San Diego Sports Arena w San Diego w Kalifornii. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to pierwsza gala w chronologii cyklu Vengeance.
Podczas gali odbyło się dziesięć walk, w tym jedna będąca częścią niedzielnej tygodniówki Sunday Night Heat. Walkami wieczoru były pojedynki o WWF Championship oraz World Championship, a także pojedynek unifikujący oba tytuły w Undisputed WWF Championship. Stone Cold Steve Austin pokonał Kurta Angle’a i obronił WWF Championship, zaś Chris Jericho zdołał pokonać The Rocka o World Championship. Pierwszym w historii Undisputed WWF Championem stał się Chris Jericho, który z pomocą Bookera T pokonał Austina.
Nr | Wyniki | Stypulacje | Czas |
---|---|---|---|
1H | The APA (Faarooq i Bradshaw) pokonali Billy’ego i Chucka | Tag team match | 06:20 |
2 | Scotty 2 Hotty i Albert pokonali Christiana i Testa | Tag team match | 06:20 |
3 | Edge (c) pokonał Williama Regala | Singles match o WWF Intercontinental Championship | 09:06 |
4 | Jeff Hardy pokonał Matta Hardy’ego | Singles match z sędzią specjalną Litą | 12:32 |
5 | The Dudley Boyz (Bubba Ray i D-Von Dudley) (c) (ze Stacy Keibler) pokonali Big Showa i Kane’a | Tag team match o WWF Tag Team Championship | 06:49 |
6 | The Undertaker pokonał Roba Van Dama (c) | Hardcore match o WWF Hardcore Championship | 11:04 |
7 | Trish Stratus (c) pokonała Jacqueline | Singles match o WWF Women’s Championship | 03:35 |
8 | Stone Cold Steve Austin (c) pokonał Kurta Angle’a | Singles match o WWF Championship | 15:05 |
9 | Chris Jericho pokonał The Rocka (c) | Singles match o World Championship | 19:08 |
10 | Chris Jericho (World Champion) pokonał Stone Colda Steve’a Austina (WWF Champion) | Mecz unifikacyjny o World Championship i WWF Championship w Undisputed WWF Championship[24] | 12:34 |
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką H – walka była transmitowana przed PPV na Sunday Night Heat
|
Motto gali |
Quick & Merciless | |||
---|---|---|---|---|
Motyw muzyczny |
„Downfall” – Trust Company | |||
Informacje | ||||
Promocja | ||||
Brandy | ||||
Sponsor | ||||
Data |
21 lipca 2002 | |||
Widownia |
11 800 | |||
Hala | ||||
Miejsce | ||||
Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
Vengeance – chronologicznie | ||||
|
Vengeance (2002) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE). Odbyła się 22 lipca 2002 w Joe Louis Arena w Detroit w stanie Michigan. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to druga gala w chronologii cyklu Vengeance.
Podczas gali odbyło się dziewięć walk, w tym jedna będąca częścią niedzielnej tygodniówki Sunday Night Heat. Walką wieczoru była trzyosobowa walka o WWE Undisputed Championship, gdzie The Rock zdobył mistrzostwo pokonując Kurta Angle’a i poprzedniego mistrza The Undertakera. Oprócz tego The Un-Americans (Lance Storm i Christian) pokonali Hollywood Hulka Hogana i Edge’a zdobywając WWE Tag Team Championship, a Rob Van Dam obronił przez dyskwalifikację swój WWE Intercontinental Championship pokonując Brocka Lesnara.
Motyw muzyczny |
„Price to Play” – Staind | |||
---|---|---|---|---|
Informacje | ||||
Promocja | ||||
Brandy | ||||
Sponsor | ||||
Data |
27 lipca 2003 | |||
Widownia |
9500 | |||
Hala | ||||
Miejsce | ||||
Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
Vengeance – chronologicznie | ||||
|
Vengeance (2003) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE) dla zawodników z brandu SmackDown!. Odbyła się 27 lipca 2003 w Pepsi Center w Denver w stanie Kolorado. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to trzecia gala w chronologii cyklu Vengeance.
Podczas gali odbyło się dziewięć walk, w tym jedna będąca częścią niedzielnej tygodniówki Sunday Night Heat. W walce wieczoru zmierzyli się WWE Champion Brock Lesnar, Kurt Angle i Big Show o mistrzostwo; Angle wygrał walkę i odebrał mistrzostwo Lesnarowi. Oprócz tego Eddie Guerrero pokonał Chrisa Benoit i zdobył przywrócony WWE United States Championship.
Nr | Wyniki | Stypulacje | Czas |
---|---|---|---|
1H | Último Dragón pokonał Chrisa Kanyona | Singles match | 04:04 |
2 | Eddie Guerrero pokonał Chrisa Benoit | Singles match o zawieszony WWE United States Championship | 22:14 |
3 | Jamie Noble (z Nidią) pokonał Billy’ego Gunna (z Torrie Wilson) | Singles match | 05:00 |
4 | Bradshaw wygrał eliminując jako ostatniego Brother Love’a | The APA Invitational Bar Room Brawl | 04:33 |
5 | The World’s Greatest Tag Team (Shelton Benjamin i Charlie Haas) (c) pokonali Reya Mysterio i Billy’ego Kidmana | Tag team match o WWE Tag Team Championship | 14:53 |
6 | Sable pokonała Stephanie McMahon | No Countout match | 06:25 |
7 | The Undertaker pokonał Johna Cenę | Singles match | 16:01 |
8 | Mr. McMahon pokonał Zacha Gowena | Singles match | 14:02 |
9 | Kurt Angle pokonał Brocka Lesnara (c) i Big Showa | Triple threat match o WWE Championship | 17:29 |
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką H – walka była transmitowana przed PPV na Sunday Night Heat
|
Turniej o przywrócony WWE United States Championship odbywał się od 19 czerwca do 27 lipca 2003.
Ćwierćfinały | Półfinały | Finał | ||||||||
Chris Benoit | Sub | |||||||||
Rhyno | ||||||||||
Chris Benoit | Sub | |||||||||
Matt Hardy | ||||||||||
Matt Hardy | Pin | |||||||||
Rikishi | ||||||||||
Chris Benoit | 22:14 | |||||||||
Eddie Guerrero | Pin | |||||||||
Billy Gunn | Pin | |||||||||
John Cena | ||||||||||
Billy Gunn | ||||||||||
Eddie Guerrero | Pin | |||||||||
Eddie Guerrero | Pin | |||||||||
Último Dragón | ||||||||||
Motyw muzyczny |
„Vengeance” – Jim Johnston | |||
---|---|---|---|---|
Informacje | ||||
Promocja | ||||
Brandy | ||||
Sponsor |
1-800-Call ATT for Collect Calls | |||
Data |
11 lipca 2004 | |||
Widownia |
7000 | |||
Hala | ||||
Miejsce | ||||
Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
Vengeance – chronologicznie | ||||
|
Vengeance (2004) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE) dla zawodników z brandu Raw. Odbyła się 11 lipca 2004 w Hartford Civic Center w Hartford w stanie Connecticut. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to czwarta gala w chronologii cyklu Vengeance.
Podczas gali odbyło się osiem walk, w tym jedna będąca częścią niedzielnej tygodniówki Sunday Night Heat. W walce wieczoru Chris Benoit obronił World Heavyweight Championship pokonując Triple H’a. Ponadto Edge zdobył WWE Intercontinental Championship poprzez pokonanie Randy’ego Ortona, zaś Matt Hardy pokonał Kane’a w No Disqualification matchu.
Nr | Wyniki | Stypulacje | Czas |
---|---|---|---|
1H | Tyson Tomko (z Trish Stratus) pokonał Val Venisa (z Nidią) | Singles match | 02:52 |
2 | Rhyno i Tajiri pokonali Garrisona Cade’a i Jonathana Coachmana | Tag team match | 07:30 |
3 | Batista pokonał Chrisa Jericho | Singles match | 12:19 |
4 | La Résistance (Rob Conway i Sylvain Grenier) (c) pokonali Eugene’a i Rica Flaira przez dyskwalifikację | Tag team match o World Tag Team Championship | 12:30 |
5 | Matt Hardy pokonał Kane’a | No Disqualification match | 10:34 |
6 | Edge pokonał Randy’ego Ortona (c) | Singles match o WWE Intercontinental Championship | 26:36 |
7 | Victoria pokonała Molly Holly | Singles match wyłaniający pretendentkę do WWE Women’s Championship | 06:22 |
8 | Chris Benoit (c) pokonał Triple H’a | Singles match o World Heavyweight Championship[26] | 29:06 |
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką H – walka była transmitowana przed PPV na Sunday Night Heat
|
Motto gali |
Hell in a Cell | |||
---|---|---|---|---|
Motyw muzyczny |
„Happy?” – Mudvayne | |||
Informacje | ||||
Promocja | ||||
Brandy | ||||
Sponsor | ||||
Data |
26 czerwca 2005 | |||
Widownia |
9850 | |||
Hala |
Thomas & Mack Center | |||
Miejsce | ||||
Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
Vengeance – chronologicznie | ||||
|
Vengeance (2005) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE) dla zawodników z brandu Raw. Odbyła się 26 czerwca 2005 w Thomas & Mack Center w Las Vegas w stanie Nevada. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to piąta gala w chronologii cyklu Vengeance.
Podczas gali odbyło się siedem walk, w tym jedna będąca częścią niedzielnej tygodniówki Sunday Night Heat. Walką wieczoru był Hell in a Cell match o World Heavyweight Championship, w którym mistrz Batista pokonał pretendenta Triple H’a. Oprócz tego John Cena wygrał trzyosobową walkę broniąc WWE Championship w starciu z Christianem i Chrisem Jericho, a Shawn Michaels pokonał Kurta Angle’a w singlowej walce.
Nr | Wyniki | Stypulacje | Czas |
---|---|---|---|
1H | The Hurricane i Rosey (c) (z Super Stacy) pokonali The Heart Throbs (Antonio i Romeo) | Tag team match o World Tag Team Championship | – |
2 | Carlito (c) pokonał Sheltona Benjamina | Singles match o WWE Intercontinental Championship | 12:50 |
3 | Victoria pokonała Christy Hemme | Singles match | 05:06 |
4 | Kane pokonał Edge’a (z Litą) | Singles match | 11:11 |
5 | Shawn Michaels pokonał Kurta Angle’a | Singles match | 26:13 |
6 | John Cena (c) pokonał Christiana i Chrisa Jericho | Triple threat match o WWE Championship | 15:08 |
7 | Batista (c) pokonał Triple H’a | Hell in a Cell match o World Heavyweight Championship | 26:55 |
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką H – walka była transmitowana przed PPV na Sunday Night Heat
|
Motyw muzyczny |
„Victim” – Eighteen Visions | |||
---|---|---|---|---|
Informacje | ||||
Promocja | ||||
Brandy | ||||
Data |
25 czerwca 2006 | |||
Widownia |
6800 | |||
Hala | ||||
Miejsce | ||||
Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
Vengeance – chronologicznie | ||||
|
Vengeance (2006) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE) dla zawodników z brandu Raw. Odbyła się 25 czerwca 2006 w Charlotte Bobcats Arena w Charlotte w stanie Karolina Północna. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to szósta gala w chronologii cyklu Vengeance.
Podczas gali odbyło się dziewięć walk, w tym jedna będąca częścią niedzielnej tygodniówki Sunday Night Heat.
Nr | Wyniki | Stypulacje | Czas |
---|---|---|---|
1D | Val Venis pokonał Roba Conwaya | Singles match | – |
2 | Randy Orton pokonał Kurta Angle’a | Singles match | 12:50 |
3 | Umaga (z Armando Estradą) pokonał Eugene’a (z Jimem Dugganem, Doink the Clownem i Kamalą) | Singles match | 01:26 |
4 | Ric Flair pokonał Micka Foleya z wynikiem 2-0 | Two-out-of-three falls match | 07:32 |
5 | Johnny Nitro (z Meliną) pokonał Sheltona Benjamina (c) i Carlito | Triple threat match o WWE Intercontinental Championship | 12:01 |
6 | Rob Van Dam (c) pokonał Edge’a (z Litą) | Singles match o WWE Championship | 17:55 |
7 | Imposter Kane pokonał Kane’a | Singles match | 07:00 |
8 | John Cena pokonał Sabu poprzez submission | Extreme Rules Lumberjack match | 06:38 |
9 | D-Generation X (Triple H i Shawn Michaels) pokonali The Spirit Squad (Kenny’ego, Johnny’ego, Mitcha, Nicky’ego i Mikeya) | Handicap match | 17:45 |
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką D – walka była dark matchem (nietransmitowana w TV)
|
Motyw muzyczny |
„Gone” – Fuel | |||
---|---|---|---|---|
Informacje | ||||
Promocja | ||||
Brandy | ||||
Sponsor |
Raw Attitude Energy | |||
Data |
24 czerwca 2007 | |||
Widownia |
15 000 | |||
Hala | ||||
Miejsce | ||||
Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
Vengeance – chronologicznie | ||||
| ||||
Night of Champions – chronologicznie | ||||
|
Vengeance: Night of Champions – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE). Odbyła się 24 czerwca 2007 w Toyota Center w Houston w Teksasie. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to siódma gala w chronologii cyklu Vengeance oraz pierwsza w chronologii cyklu Night of Champions. Tego samego dnia Chris Benoit, który miał zawalczyć podczas gali, zabił syna i żonę oraz popełnił samobójstwo.
Podczas gali odbyło się dziesięć walk, w tym jedna nietransmitowana w telewizji. Pojedynkiem wieczoru był Five-Pack Challenge o WWE Championship, gdzie John Cena obronił mistrzostwo pokonując Micka Foleya, Bobby’ego Lashleya, Randy’ego Ortona i King Bookera. Ponadto Edge pokonał Batistę i obronił World Heavyweight Championship, a Johnny Nitro zdołał pokonać CM Punka i zdobyć zawieszony ECW World Championship.
Nr | Wyniki | Stypulacje | Czas |
---|---|---|---|
1D | Super Crazy pokonał Carlito | Singles match | – |
2 | Lance Cade i Trevor Murdoch (c) pokonali The Hardy Boyz (Matta i Jeffa Hardy’ego) | Tag team match o World Tag Team Championship[27] | 08:55 |
3 | Chavo Guerrero (c) pokonał Jimmy’ego Wang Yanga | Singles match o WWE Cruiserweight Championship[28] | 10:16 |
4 | Johnny Nitro pokonał CM Punka | Singles match o zawieszony ECW World Championship | 08:00 |
5 | Santino Marella (c) pokonał Umagę przez dyskwalifikację | Singles match o WWE Intercontinental Championship[29] | 02:34 |
6 | Montel Vontavious Porter (c) pokonał Rica Flaira | Singles match o WWE United States Championship[30] | 08:43 |
7 | Deuce ’n Domino (c) (z Cherry) pokonali Sgt. Slaughtera i Jimmy’ego Snukę | Tag team match o WWE Tag Team Championship[31] | 06:34 |
8 | Edge (c) pokonał Batistę poprzez wyliczenie poza-ringowe | Last Chance match o World Heavyweight Championship | 16:50 |
9 | Candice Michelle pokonała Melinę (c) | Singles match o WWE Women’s Championship[32] | 04:07 |
10 | John Cena (c) pokonał Micka Foleya, Bobby’ego Lashleya, Randy’ego Ortona i King Bookera (z Queen Sharmell) | Five-Pack Challenge o WWE Championship | 18:08 |
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką D – walka była dark matchem (nietransmitowana w TV)
|
Motto gali |
It's a Night of Defenders, It's a Night of Challengers, It's a Night of Champions. | |||
---|---|---|---|---|
Motyw muzyczny | ||||
Informacje | ||||
Promocja | ||||
Brandy | ||||
Sponsor | ||||
Data |
29 czerwca 2008 | |||
Widownia |
16 151 | |||
Hala | ||||
Miejsce | ||||
Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
Night of Champions – chronologicznie | ||||
|
Night of Champions (2008) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE). Odbyła się 29 czerwca 2008 w American Airlines Center w Dallas w Teksasie. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to druga gala w chronologii cyklu Night of Champions.
Podczas gali odbyło się dziewięć walk, w tym jedna nietransmitowana w telewizji. W obydwu walkach wieczoru Triple H oraz Edge zachowali WWE Championship i World Heavyweight Championship pokonując kolejno Johna Cenę i Batistę. Prócz tego Kofi Kingston po raz pierwszy w karierze zdobył WWE Intercontinental Championship pokonując Chrisa Jericho.
Motto gali |
Every Championship Is on the Line | |||
---|---|---|---|---|
Motyw muzyczny |
„Heavy Hitters” – David Robidoux | |||
Informacje | ||||
Promocja | ||||
Brandy | ||||
Sponsor | ||||
Data |
26 lipca 2009 | |||
Widownia |
17 774 | |||
Hala | ||||
Miejsce | ||||
Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
Night of Champions – chronologicznie | ||||
|
Night of Champions (2009) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE). Odbyła się 26 lipca 2009 w Wachovia Center w Filadelfii w Pensylwanii. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to trzecia gala w chronologii cyklu Night of Champions.
Podczas gali odbyło się dziewięć walk, w tym jedna nietransmitowana w telewizji. Walką wieczoru była singlowa walka o World Heavyweight Championship, gdzie Jeff Hardy zdobył mistrzostwo pokonując mistrza CM Punka. Prócz tego odbył się Triple Threat match o WWE Championship, gdzie Randy Orton obronił tytuł pokonując Johna Cenę i Triple H’a. Jeri-Show (Chris Jericho i Big Show) pokonali The Legacy (Cody’ego Rhodesa i Teda DiBiasego) utrzymując Unified WWE Tag Team Championship.
Motyw muzyczny |
„Freefall” – Two Steps From Hell | |||
---|---|---|---|---|
Informacje | ||||
Promocja | ||||
Brandy | ||||
Sponsor |
Paper Jamz | |||
Data |
19 września 2010 | |||
Widownia |
13 851 | |||
Hala | ||||
Miejsce | ||||
Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
Night of Champions – chronologicznie | ||||
|
Night of Champions (2010) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE). Odbyła się 19 września 2010 w Allstate Arena w Rosemont w stanie Illinois. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to czwarta gala w chronologii cyklu Night of Champions.
Podczas gali odbyło się osiem walk, w tym jedna nietransmitowana w telewizji. Randy Orton pokonał Sheamusa, Wade’a Barretta, Johna Cenę, Edge’a i Chrisa Jericho w Six-Pack Elimination Challenge'u i zdobył WWE Championship. Ponadto Kane zdołał pokonać The Undertakera w No Holds Barred matchu i obronić World Heavyweight Championship, a Michelle McCool pokonała Melinę w Lumberjill matchu i zunifikowała WWE Women’s Championship oraz WWE Divas Championship.
Nr. wejściowy | Tag team | Nr. eliminacji | Wyeliminowani przez |
---|---|---|---|
1 | The Hart Dynasty (David Hart Smith i Tyson Kidd) (c) | 1 | The Usos |
2 | The Usos (Jimmy i Jey Uso) (z Taminą) | 3 | Evana Bourne’a i Marka Henry’ego |
3 | Santino Marella i Vladimir Kozlov | 2 | The Usos |
4 | Evan Bourne i Mark Henry | 4 | Cody’ego Rhodesa i Drewa Mcintyre’a |
5 | Cody Rhodes i Drew McIntyre | Zwycięzcy | – |
Nr. eliminacji | Wrestler | Wyeliminowany przez | Metoda eliminacji | Czas | |
---|---|---|---|---|---|
1 | Chris Jericho | Randy’ego Ortona | RKO | 01:25 | |
2 | Edge | Johna Cenę | Attitude Adjustment | 15:00 | |
3 | John Cena | Wade’a Barretta | Wasteland | 18:58 | |
4 | Wade Barrett | Randy’ego Ortona | RKO | 20:32 | |
5 | Sheamus (c) | Randy’ego Ortona | RKO | 21:28 | |
Zwycięzca: | Randy Orton |
Motto gali |
It's a Night You Will Never Forget | |||
---|---|---|---|---|
Motyw muzyczny |
„Magika” – Two Steps From Hell | |||
Informacje | ||||
Promocja | ||||
Sponsor |
Light Strike | |||
Data |
18 września 2011 | |||
Widownia |
11 000 | |||
Hala | ||||
Miejsce | ||||
Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
Night of Champions – chronologicznie | ||||
|
Night of Champions (2011) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację WWE. Odbyła się 18 września 2011 w First Niagara Center w Buffalo w Nowym Jorku. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to piąta gala w chronologii cyklu Night of Champions.
Podczas gali odbyło się osiem walk, w tym jedna nietransmitowana w telewizji. Walką wieczoru był No Disqualification match, w którym Triple H pokonał CM Punka. Oprócz tego John Cena zdobył WWE Championship pokonując Alberto Del Rio, zaś Mark Henry pokonując Randy’ego Ortona zdobył pierwszy raz w karierze World Heavyweight Championship.
Nr | Wyniki | Stypulacje | Czas |
---|---|---|---|
1D | Daniel Bryan pokonał Heatha Slatera poprzez submission | Singles match[49] | 5:13 |
2 | Air Boom (Evan Bourne i Kofi Kingston) (c) pokonali Awesome Truth (The Miza i R-Trutha) przez dyskwalifikację | Tag team match o WWE Tag Team Championship[50] | 9:50 |
3 | Cody Rhodes (c) pokonał Teda DiBiasego | Singles match o WWE Intercontinental Championship[51] | 9:43 |
4 | Dolph Ziggler (c) (z Vickie Guerrero) pokonał Jacka Swaggera, Alexa Rileya i Johna Morrisona | Fatal-4-Way match o WWE United States Championship[52] | 8:19 |
5 | Mark Henry pokonał Randy’ego Ortona (c) | Singles match o World Heavyweight Championship[53] | 13:06 |
6 | Kelly Kelly (c) (z Eve Torres) pokonała Beth Phoenix (z Natalyą) | Singles match o WWE Divas Championship[54] | 6:26 |
7 | John Cena pokonał Alberto Del Rio (c) (z Ricardo Rodriguezem) poprzez submission | Singles match o WWE Championship | 17:32 |
8 | Triple H pokonał CM Punka | No Disqualification match Jeżeli Triple H przegra, straci posadę Chief Operating Officer (COO) w WWE. |
24:10 |
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką D – walka była dark matchem (nietransmitowana w TV)
|
Motto gali |
Vengeance Is Mine | |||
---|---|---|---|---|
Motyw muzyczny |
„Make Some Noise (Put 'Em Up)” – The Crystal Method i Yelawolf | |||
Informacje | ||||
Promocja | ||||
Data |
23 października 2011 | |||
Widownia |
8000 | |||
Hala | ||||
Miejsce | ||||
Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
Vengeance – chronologicznie | ||||
|
Vengeance (2011) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację WWE. Odbyła się 23 października 2011 w AT&T Center w San Antonio w Teksasie. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to ósma i ostatnia gala w chronologii cyklu Vengeance.
Podczas gali odbyło się dziewięć walk, w tym jedna nietransmitowana w telewizji. W pojedynku wieczoru Alberto Del Rio pokonał Johna Cenę w Last Man Standing matchu i obronił WWE Championship. Walka Marka Henry’ego z Big Showem o World Heavyweight Championship zakończyła się bez rezultatu, zaś Awesome Truth (The Miz i R-Truth) pokonali Triple H’a i CM Punka w tag team matchu.
Nr | Wyniki | Stypulacje | Czas |
---|---|---|---|
1D | Wade Barrett pokonał Daniela Bryana | Singles match[55] | 4:57 |
2 | Air Boom (Evan Bourne i Kofi Kingston) (c) pokonali Jacka Swaggera i Dolpha Zigglera | Tag team match o WWE Tag Team Championship[56] | 13:24 |
3 | Dolph Ziggler (c) (z Jackem Swaggerem i Vickie Guerrero) pokonał Zacka Rydera | Singles match o WWE United States Championship[57] | 6:04 |
4 | Beth Phoenix (c) pokonała Eve Torres | Singles match o WWE Divas Championship[58] Kelly Kelly i Natalya były wyrzucone z okolic ringu. |
7:18 |
5 | Sheamus pokonał Christiana | Singles match[59] | 10:37 |
6 | Awesome Truth (The Miz i R-Truth) pokonali Triple H’a i CM Punka | Tag team match[60] | 15:24 |
7 | Randy Orton pokonał Cody’ego Rhodesa | Singles match[61] | 12:11 |
8 | Mark Henry (c) vs. Big Show zakończyło się bez rezultatu | Singles match o World Heavyweight Championship[62] | 13:19 |
9 | Alberto Del Rio (c) (z Ricardo Rodriguezem) pokonał Johna Cenę | Last Man Standing match o WWE Championship[63] | 27:04 |
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką D – walka była dark matchem (nietransmitowana w TV)
|
Motyw muzyczny |
„Champions” – Kevin Rudolf, Fred Durst, Birdman i Lil Wayne | |||
---|---|---|---|---|
Informacje | ||||
Promocja | ||||
Sponsor | ||||
Data |
16 września 2012 | |||
Widownia |
14 886 | |||
Hala | ||||
Miejsce | ||||
Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
Night of Champions – chronologicznie | ||||
|
Night of Champions (2012) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację WWE. Odbyła się 16 września 2012 w TD Garden w Bostonie w stanie Massachusetts. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to szósta gala w chronologii cyklu Night of Champions.
Podczas gali odbyło się osiem walk, w tym jedna podczas pre-show. Pojedynek CM Punka i Johna Ceny o WWE Championship zakończył się remisem, więc Punk obronił mistrzostwo. Oprócz tego Sheamus pokonał Alberto Del Rio broniąc World Heavyweight Championship, a Team Hell No (Kane i Daniel Bryan) pokonali R-Trutha i Kofiego Kingstona i zdobyli WWE Tag Team Championship.
Nr | Wyniki | Stypulacje | Czas |
---|---|---|---|
1P | Zack Ryder wygrał eliminując jako ostatniego Tensaia | Battle Royal wyłaniający pretendenta do WWE United States Championship[65] | 05:43[64] |
2 | The Miz (c) pokonał Reya Mysterio, Cody’ego Rhodesa i Sin Carę | Fatal 4-Way match for the WWE Intercontinental Championship[66] | 12:05[64] |
3 | Team Hell No (Kane i Daniel Bryan) pokonali R-Trutha i Kofiego Kingstona (c) | Tag team match o WWE Tag Team Championship[67] | 08:30[64] |
4 | Antonio Cesaro (c) (z Aksaną) pokonał Zacka Rydera | Singles match o WWE United States Championship[68] | 06:40[64] |
5 | Randy Orton pokonał Dolpha Zigglera (z Vickie Guerrero) | Singles match[69] | 18:24[64] |
6 | Eve Torres pokonała Laylę (c) | Singles match o WWE Divas Championship | 07:05[64] |
7 | Sheamus (c) pokonał Alberto Del Rio (z Ricardo Rodriguezem i Davidem Otungą) | Singles match o World Heavyweight Championship | 14:25[64] |
8 | CM Punk (c) (z Paulem Heymanem) vs. John Cena zakończyło się remisem | Singles match o WWE Championship[70] | 26:55[64] |
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką P – walka miała miejsce w pre-show
|
Motyw muzyczny |
„Night of Gold” – CFO$ | |||
---|---|---|---|---|
Informacje | ||||
Promocja | ||||
Sponsor |
O’Reilly Auto Parts | |||
Data |
15 września 2013 | |||
Widownia |
10 500 | |||
Hala | ||||
Miejsce | ||||
Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
Night of Champions – chronologicznie | ||||
|
Night of Champions (2013) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację WWE. Odbyła się 15 września 2013 w Joe Louis Arena w Detroit w stanie Michigan. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to siódma gala w chronologii cyklu Night of Champions.
Podczas gali odbyło się dziewięć walk, w tym jedna podczas pre-show. W walce wieńczącej galę Daniel Bryan pokonał Randy’ego Ortona i zdobył WWE Championship. Prócz tego Rob Van Dam pokonał Alberto Del Rio przez dyskwalifikację i nie odebrał mu World Heavyweight Championship, a Curtis Axel i Paul Heyman wspólnie pokonali CM Punka w No Disqualification Handicap Elimination matchu.
Nr | Wyniki | Stypulacje | Czas |
---|---|---|---|
1P | The Prime Time Players (Darren Young i Titus O’Neil) wygrali eliminując jako ostatnich The Real Americans (Antonio Cesaro i Jacka Swaggera) (z Zebem Colterem) | Tag team turmoil match wyłaniający pretendentów do WWE Tag Team Championship[71] | 11:14 |
2 | Curtis Axel (c) (z Paulem Heymanem) pokonał Kofi+ego Kingstona | Singles match o WWE Intercontinental Championship | 13:54 |
3 | AJ Lee (c) pokonała Natalyę, Brie Bellę i Naomi poprzez submission | Fatal 4-Way match o WWE Divas Championship[72] | 05:34 |
4 | Rob Van Dam (z Ricardo Rodriguezem) pokonał Alberto Del Rio (c) przez dyskwalifikację | Singles match o World Heavyweight Championship[73] | 13:24 |
5 | The Miz pokonał Fandango (z Summer Rae) poprzez submission | Singles match | 07:49 |
6 | Curtis Axel i Paul Heyman pokonali CM Punka | No Disqualification Handicap Elimination match[74] | 15:42 |
7 | Dean Ambrose (c) pokonał Dolpha Zigglera | Singles match o WWE United States Championship[75] | 09:47 |
8 | The Shield (Seth Rollins i Roman Reigns) (c) pokonali The Prime Time Players (Darrena Younga i Titusa O’Neila) | Tag team match o WWE Tag Team Championship | 07:27 |
9 | Daniel Bryan pokonał Randy’ego Ortona (c) | Singles match o WWE Championship[76] | 17:33 |
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką P – walka miała miejsce w pre-show
|
Nr. wejściowy | Team | Nr. eliminacji | Wyeliminowani przez |
---|---|---|---|
1 | 3MB (Heath Slater i Drew McIntyre) (z Jinderem Mahalem) | 1 | Tons of Funk |
2 | Tons of Funk (Brodus Clay i Tensai) | 2 | The Real Americans |
3 | The Real Americans (Antonio Cesaro i Jack Swagger) (z Zebem Colterem) | 4 | The Prime Time Players |
4 | The Usos (Jimmy i Jey Uso) | 3 | The Real Americans |
Zwycięzcy | The Prime Time Players (Darren Young i Titus O’Neil) | – | 11:14 |
Motto gali |
Rematch. Resolve. Redemption. | |||
---|---|---|---|---|
Motyw muzyczny |
„Night of Gold” – CFO$ | |||
Informacje | ||||
Promocja | ||||
Sponsor | ||||
Data |
21 września 2014 | |||
Widownia |
12 000 | |||
Hala | ||||
Miejsce | ||||
Gale WWE Network – chronologicznie | ||||
| ||||
Night of Champions – chronologicznie | ||||
|
Night of Champions (2014) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację WWE. Odbyła się 21 września 2014 w Bridgestone Arena w Nashville w stanie Tennessee. Emisja była przeprowadzana na żywo za pośrednictwem WWE Network oraz w systemie pay-per-view. Była to ósma gala w chronologii cyklu Night of Champions.
Podczas gali odbyło się osiem walk. W walce wieczoru John Cena pokonał Brocka Lesnara przez dyskwalifikację i nie odebrał od niego WWE World Heavyweight Championship. Ponadto The Miz pokonał Dolpha Zigglera i stał się nowym posiadaczem WWE Intercontinental Championship, a Goldust i Stardust pokonali The Usos (Jimmy’ego i Jeya Uso) stając się nowymi właścicielami WWE Tag Team Championship.
Nr | Wyniki | Stypulacje | Czas |
---|---|---|---|
1 | Goldust i Stardust pokonali The Usos (Jimmy’ego i Jeya Uso) (c) | Tag team match o WWE Tag Team Championship[77] | 12:47 |
2 | Sheamus (c) pokonał Cesaro | Singles match o WWE United States Championship[78] | 13:06 |
3 | The Miz (z Damienem Mizdowem) pokonał Dolpha Zigglera (c) (z R-Truthem) | Singles match o WWE Intercontinental Championship[79] | 08:25 |
4 | Seth Rollins pokonał Romana Reignsa poprzez poddanie walki | Singles match | 0:10 |
5 | Rusev (z Laną) pokonał Marka Henry’ego poprzez submission | Singles match[80] | 07:20 |
6 | Randy Orton pokonał Chrisa Jericho | Singles match[81] | 16:23 |
7 | AJ Lee pokonała Paige (c) i Nikki Bellę poprzez submission | Triple threat match o WWE Divas Championship[82] | 08:41 |
8 | John Cena pokonał Brocka Lesnara (c) (z Paulem Heymanem) przez dyskwalifikację | Singles match o WWE World Heavyweight Championship[83] | 14:21 |
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką |