 Prototyp znajdujący się na Wydziale Nauk Technicznych Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie | |
| Producent | |
|---|---|
| Dane techniczne | |
| Silniki |
Ursus S-44, 4-cylindrowy, 4180 cm³, 53 kW (72 KM) |
| Skrzynia biegów |
12/4 |
| Napęd |
2WD |
| Liczba miejsc |
2 |
| Dane dodatkowe | |
| Pokrewne |
U-310, U-510, U-610, U-710 |
Ursus U 710 – prototypowy ciągnik klasy 1,4, opracowywany w latach 1968–1972, który nie wszedł do seryjnej produkcji. Prace nad opracowaniem konstrukcji zunifikowanej rodziny ciągników lekkich i średnich o nazwie roboczej Ursus 500 i 700 rozpoczęto w II kwartale 1969 roku.[1] W latach 1970-1971 we współpracy z konstruktorami firmy Renault opracowano udoskonaloną, tzw. drugą generację rodziny ciągników. Dla tej rodziny ciągników została specjalnie opracowana przez prof. Edwarda Habicha 3-stopniowa przekładnia planetarna „Trimat” umożliwiająca zmianę biegów „pod obciążeniem”[2].[3][4][5] U-710 ma moc maksymalną porównywalną do ciągnika Ursus C-385. Głównymi konstruktorami tej serii ciągników byli m.in.: Bogumił Bajdecki, Wacław Bolimowski, Jerzy Dąbrowski, Mieczysław Dziedzicki, Leszek Husak, Jerzy Kowalczyk, Edward Pawlikowski, Henryk Szczygieł, Jan Tarasik, Jerzy Wyglądała, Władysław Zawadzki, Janusz Zieliński[6]. Konstrukcja tych ciągników oraz skrzyń przekładniowych była przedmiotem ochrony na podstawie tymczasowych zgłoszeń patentowych[7][8]. Decyzją Nr 134/71 Prezydium Rządu z dnia 17 września 1971 r. został zatwierdzony program produkcji ciagników w oparciu o własne rozwiązania opracowane przez Zakład Doświadczalny Ciągników Rolniczych lub na zakupie licencji. Decyzją Nr 2/73 Prezydium Rządu z dnia 3 stycznia 1973 r. ukierunkowała rozwój przemysłu ciagnikowego, poprzez zakup licencji.