![]() Jamno z wysokości ok. 500 m | |
Położenie | |
Państwo | |
---|---|
Miejscowości nadbrzeżne | |
Region | |
Wysokość lustra |
0,1 m n.p.m. |
Morfometria | |
Powierzchnia |
2205,2 – 2239,6 ha |
Wymiary • max długość • max szerokość |
|
Głębokość • średnia • maksymalna |
|
Objętość |
31 528,0 tys. m³ |
Hydrologia | |
Klasa jakości wody |
III (w roku 2006) |
Rzeki zasilające | |
Rzeki wypływające | |
Rodzaj jeziora |
przybrzeżne |
Położenie na mapie gminy Mielno ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu koszalińskiego ![]() | |
![]() |
Jamno – jezioro przybrzeżne na Wybrzeżu Słowińskim, w województwie zachodniopomorskim, w powiecie koszalińskim, w gminie Mielno, odcięte mierzeją od Morza Bałtyckiego.
Powierzchnia lustra wody wynosi według różnych źródeł od 2205,2 ha[1] do 2239,6 ha[2][3]. Zajmuje 9. miejsce w Polsce pod względem powierzchni, a 3. w województwie.
Jest jeziorem, gdzie intensywnie uprawia się sporty wodne. Nad akwenem znajdują się liczne przystanie żeglarskie, a w trakcie sezonu pływają tu statki turystyczne („Mila”, „Koszałek”, „Parostatek”).
Jamno jest jeziorem polimiktycznym[2]. Objętość wody w zbiorniku wynosi 31 528,0 tys. m³[3].
Z powodu połączenia z morzem poprzez Jamieński Nurt – Jamno charakteryzuje się znacznym wpływem wód morskich na stan hydrochemiczny[4].
Całe jezioro znajduje się w gminie Mielno, w powiecie koszalińskim. Średnia głębokość zbiornika wynosi 1,4 m, a maksymalna głębokość 3,9 m[2][3]. Lustro wody Jamna znajduje się na wysokości 0,1 m n.p.m.[3] Kształt misy jeziornej jest nieregularny, zawężony od zachodu i stopniowo rozszerzający się ku wschodowi.
Jezioro powstało z dawnej zatoki morskiej.
Całkowita powierzchnia zlewni jeziora wynosi 502,8 km²[2]. Do jeziora uchodzą dwie rzeki: Dzierżęcinka[5], Unieść, struga Strzeżenica oraz Kanał Dobiesławiec, Kanał Łabusz. Jamno jest połączone z Morzem Bałtyckim poprzez kanał zwany Jamieńskim Nurtem, który znajduje się ok. 2 km za Unieściem. Ujście kanału do morza podczas sztormów jest często zasypywane.
W 2006 r. oceniono stan czystości wody Jamna na III klasę, co oznacza, że w porównaniu z badaniem w 1996 r., kiedy jezioro oceniono jako pozaklasowe, stan uległ poprawie[2].
Jamno jest bezpośrednim i pośrednim recypientem ścieków. Do jeziora odprowadzane są wody z oczyszczalni w Unieściu, do której trafiają ścieki z Mielna, Unieścia i Łaz. Z tychże miejscowości bezpośrednio do jeziora odprowadzane są wody deszczowe, a także wody pochłodnicze z gorzelni w miejscowości Osieki.
Do jeziora uchodzi rzeka Dzierżęcinka, która jest odbiorcą wód z komunalnej oczyszczalni Koszalina, wód opadowych z Koszalina oraz ścieków z oczyszczalni wiejskiej w Boninie. Do Jamna wpada także rzeka Unieść niosąca oczyszczone ścieki z miasta Sianów.
Kolejnym zagrożeniem dla czystości wód jeziora są spływy obszarowe z gruntów ornych[2].
Według danych regionalnego zarządu gospodarki wodnej, dominującymi gatunkami ryb w wodach Jamna są: leszcz, sandacz, węgorz europejski. Pozostałymi gatunkami ryb występującymi w jeziorze są: szczupak pospolity, lin, karaś, okoń, płoć, krąp, jazgarz, troć wędrowna. W Jamnie występuje minóg rzeczny, który jest gatunkiem ściśle chronionym w Polsce[1].
W typologii rybackiej Jamno jest zaliczane do typu sandaczowego. Według danych WIOŚ w Szczecinie z 2006 roku wydajność połowowa jest wysoka i wynosi 30–40 kg/ha. W strukturze połowów zdecydowanie przeważa leszcz, którego udział wynosi ok. 82%. Z Jamna odławiane są również: węgorze, sandacze, okonie, szczupaki oraz płocie[2].
Na mapie z 1789 zapisano nazwę Jamundsche See[6].
Na polskiej mapie wojskowej z 1937 r. podano polski egzonim Jamno przy oznaczeniu jeziora[7]. Nazwę Jamno wprowadzono urzędowo w 1948 roku, zastępując poprzednią niemiecką nazwę Jamunder See[8]. Komisja Ustalania Nazw Miejscowości przyjmując nazwę nawiązała do wyrazu „jama”[9].