pułkownik piechoty | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska |
komendant PKU |
Odznaczenia | |
Emil Schwanda, także Szwanda (ur. 24 listopada 1864 w Dobrej, zm. 17 listopada 1946 w Sanoku) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, artysta malarz.
Emil Schwanda[a] urodził się 24 listopada 1864 w Dobrej na Śląsku[1]. Był synem Jana i Pauliny z domu Plisz[1]. Został oficerem c. i k. Armii. Służył w 77 Galicyjskim Pułku Piechoty w Przemyślu. W latach 1910-1914 był komendantem Okręgu Uzupełnień Sambor, pozostając oficerem nadetatowym 77 pp[2][3]. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach.
W czasie służby awansował kolejno w korpusie oficerów piechoty na stopień: kadeta (1882)[4], podporucznika (1886)[5], kapitana II klasy (1896)[6], kapitana I klasy (1900)[7][8], majora (1 maja 1910)[9][10], podpułkownika (1 listopada 1913)[11].
Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości jako były oficer c. i k. armii został przyjęty do Wojska Polskiego[12]. 15 lipca 1919 został mianowany komendantem Powiatowej Komendy Uzupełnień Sanok[13].
Został awansowany do stopnia pułkownika w korpusie oficerów piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 (lokata 34). Jako pułkownik przeniesiony w stan spoczynku zamieszkiwał w Sanoku (1923[14], 1924[15], 1928[16]). W 1934 jako pułkownik w stanie spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Sanok. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr X, w grupie oficerów pozostających w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X[17].
W latach 20. Emil Schwanda był jednym z dyrektorów uzdrowiska w Truskawcu[18]. Był także malarzem[19].
Do końca życia zamieszkiwał przy ulicy Płowieckiej 38 w sanockiej dzielnicy Zatorze[20][1]. Zmarł 17 listopada 1946 w Sanoku[1][21][22]. 19 listopada 1946 został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku[22][1][23][24].
Jego żoną była Bronisława (ur. 12 maja 1874 w Krakowie jako córka Jana Zielińskiego i Marii z domu Kreczyńskiej, nauczycielka i działaczka społeczna w Sanoku[25], m.in. przewodnicząca Narodowej Organizacji Kobiet w Sanoku[26], zmarła 16 kwietnia 1961 w Sanoku)[1][27][28][b].
austro-węgierskie