Pałac Woynicz-Sianożęckich górujący nad Sożem, akwarela Napoleona Ordy z 1877 roku | |
Państwo | |
---|---|
Obwód | |
Rejon | |
Sielsowiet |
Chalcz |
Populacja (2009) • liczba ludności |
|
Nr kierunkowy |
+375 2330 |
Położenie na mapie obwodu homelskiego | |
Położenie na mapie Białorusi | |
52°33′44″N 31°08′32″E/52,562222 31,142222 |
Chalcz, również Halcz (biał. Хальч; ros. Хальч) – wieś na Białorusi, w obwodzie homelskim, w rejonie wieteckim, około 16 km na północny wschód od Homela, nad rzeką Soż.
W XIV wieku wieś leżała na terenie księstwa czernihowskiego. W 1437 roku ks. Świdrygiełło podarował wieś Pawłowi Miszkiewiczowi. Potomkowie Miszkiewicza przyjęli nazwisko Chaleccy, od nazwy tej miejscowości. Wśród kolejnych właścicieli Chalcza byli m.in.:
Stanisław (zm. w 1805 roku) był ostatnim właścicielem Chalcza, należącym do rodziny Chaleckich, którzy w II połowie XVII wieku zbudowali tu m.in. kościół i klasztor jezuitów. W 1764 roku Chalcz miał prawa miasteczka.
Prywatne miasto szlacheckie położone było w końcu XVIII wieku w powiecie rzeczyckim województwa mińskiego[2].
Po I rozbiorze Polski znalazł się w Imperium Rosyjskim. W 1812 roku dobra te zostały sprzedane Ottonowi Woynicz-Sianożęckiemu. Ostatnim właścicielem Chalcza był Aleksander Sianożęcki (ojciec m.in. Zygmunta Wojnicz-Sianożęckiego), zamordowany w październiku 1939 roku na Grodzieńszczyźnie[3].
Klasztor funkcjonował tu aż do kasaty klasztorów w zaborze rosyjskim w 1829 roku[4]. W 1873 roku uruchomiono tu stację kolei libawsko-romeńskiej[4][5], co spowodowało rozkwit miasteczka: w 1909 roku było tu 1159 drewnianych i 1 murowany dom, w których mieszkało w sumie 2256 mieszkańców, mimo że miejscowość trawiły pożary w latach 1887, 1891 i 1892.
M.in. majątek w Chalczu opisywał w 1929 roku prof. Antoni Urbański w pracy Memento kresowe. Jest on również opisany w 1. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego.