AMX-13 | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Typ pojazdu | |
Trakcja |
gąsienicowa |
Załoga |
3 osoby (dowódca, celowniczy, kierowca-mechanik |
Historia | |
Prototypy |
1948 |
Produkcja |
1953–1985 |
Egzemplarze |
ok. 7700 |
Dane techniczne | |
Silnik |
8-cylindrowy, chłodzony wodą SOFAM Model 8Gxb |
Transmisja | |
Pancerz |
kadłub spawany z płyt walcowanych, wieża spawana z kilku odlewanych elementów |
Długość |
6,36 m |
Szerokość |
2,51 m |
Wysokość |
2,35 m |
Prześwit |
370 mm |
Masa |
13,7 t |
Moc jedn. |
15 KM/t |
Osiągi | |
Prędkość |
60 km/h |
Zasięg pojazdu |
400 km |
Pokonywanie przeszkód | |
Brody (głęb.) |
bez przygotowania: 60 cm |
Rowy (szer.) |
1,6 m |
Ściany (wys.) |
65 cm |
Kąt podjazdu |
60 |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
armata czołgowa kalibru 75 mm L/61,5 (zapas 30 naboi z magazynkiem rewolwerowym na 6 naboi[potrzebny przypis] km kal. 7,5 mm sprzężony z armatą (zapas 5000 naboi[potrzebny przypis] | |
Wyposażenie | |
po dwie wyrzutnie granatów dymnych po obu stronach wieży | |
Użytkownicy | |
Algieria, Argentyna, Belgia, Kambodża, Chile, Wybrzeże Kości Słoniowej, Dżibuti, Dominikana, Egipt, Ekwador, Francja, Indie, Indonezja, Izrael, Kuwejt, Liban, Maroko, Nepal, Holandia, Austria, Peru, Singapur, Szwajcaria, Tunezja, Wenezuela |
AMX-13 – francuski czołg lekki produkowany w latach 1953–1985. Był na wyposażeniu armii francuskiej, eksportowany do ponad 25 krajów. Na bazie podstawowego wozu zbudowano ponad sto odmian czołgów, dział samobieżnych, transporterów opancerzonych, samobieżnych dział przeciwlotniczych. Szacuje się, że wyprodukowano około 7700 pojazdów wszystkich odmian, z czego 3400 wyeksportowano.
Czołg został zaprojektowany w Ateliers de construction d’Issy-les-Moulineaux w 1946 roku by wypełnić zapotrzebowanie na pojazd wsparcia dla wojsk spadochronowych, zdolny do transportu lotniczego oraz zrzutów spadochronowych. Pierwszy prototyp zbudowano w 1948 roku. Zwarty kadłub wyposażono w zawieszenie na wałkach skrętnych, pięć kół jezdnych, koło napędowe, napinające oraz dwie rolki do podtrzymywania gąsienic. Silnik umiejscowiony był wzdłuż kadłuba po jego prawej stronie, po lewej znajdowało się stanowisko kierowcy. Charakterystyczną cechą konstrukcyjną było zastosowanie tzw. wieży oscylacyjnej, składającej się z dwóch elementów, z których górny posiadał zamontowaną nieruchomo armatę i zamontowany był na ruchomych czopach na dolnej części, więc zmiana kąta podniesienia armaty odbywała się poprzez przechylanie całej górnej części wieży. Cała wieża umiejscowiona była w tylnej części kadłuba i mieściła dowódcę czołgu oraz celowniczego. W wozach pierwszych wersji montowano armatę kalibru 75 mm, zaadaptowaną z niemieckiej armaty 75 mm L/70 czołgu Panther, wyposażoną w automat ładowania wykorzystujący dwa sześcionabojowe magazynki rewolwerowe umieszczone w niszy wieży. Wadą tego rozwiązania był fakt, że z powodu umiejscowienia systemu ładowania oraz małych rozmiarów wieży, magazynki musiały być załadowywane z zewnątrz pojazdu, co uniemożliwiało załadowanie do nich amunicji bez wycofania czołgu z walki.
Produkcja seryjna rozpoczęła się w Atelier de Construction Roanne (ARE) w 1952 roku, pierwsze czołgi dostarczono do jednostek w następnym roku. W 1964 produkcję przeniesiono do zakładów Creusot-Loire w Chalon-sur-Saone, jako że zakłady ARE zajęły się produkcją czołgu podstawowego AMX-30.
W 1966 zmieniono główną broń pojazdu na armatę kal. 90 mm z czołgu AMX-30. W nową armatę wyposażono wszystkie użytkowane przez Francję pojazdy.
Pomimo istnienia wielu odmian wieży, kadłub pozostał prawie niezmieniony aż do roku 1985. Zmieniono wtedy silnik gaźnikowy na silnik wysokoprężny, zastosowano automatyczną skrzynię biegów oraz wprowadzono nowe, hydropneumatyczne zawieszenie.
Produkcję zakończono w 1987, jednak GIAT Industries wciąż oferuje wsparcie posprzedażowe i modernizację pojazdów.
Czołgi AMX-13 zostały wycofane z uzbrojenia francuskiej armii w latach 70., ich rolę aktualnie spełniają pojazdy typu ERC 90 Sagaie oraz AMX-10RC.