| Hermann Kesten | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Hermann Kesten, 1935
| ||||
| Algemene informatie | ||||
| Geboren | 28 januari 1900 | |||
| Geboorteplaats | Podwołoczyska, Galicië, Oostenrijk-Hongarije | |||
| Overleden | 3 mei 1996 | |||
| Overlijdensplaats | Bazel, Zwitserland | |||
| Land | Duitsland | |||
| Werk | ||||
| Jaren actief | 1926–1983 | |||
| Stroming | Nieuwe zakelijkheid | |||
| Bekende werken | Vergebliche Flucht und andere Novellen, Sieg der Dämonen: Ferdinand und Isabella, De Kinderen van Guernica, Casanova | |||
| Onderscheidingen | Georg-Büchner-Preis (1974) | |||
| Website | ||||
| ||||
Hermann Kesten (Podwołoczyska, Galicië, Oostenrijk-Hongarije (nu Pidwolotschysk in Oekraïne), 28 januari 1900 – Bazel, 3 mei 1996) was een Duits schrijver en een van de belangrijkste vertegenwoordigers van de literaire nieuwe zakelijkheid gedurende de jaren 1920 in Duitsland.
Een paar jaar na de geboorte van Hermann, in 1904, verhuisde het gezin Kesten naar Neurenberg. In 1918 stierf zijn vader in Lublin, Polen. Kesten studeerde in de jaren 1919 tot 1923 recht en economie, geschiedenis, Duitse literatuur en filosofie in Erlangen en Frankfurt am Main, een doctoraal project over Heinrich Mann bleef onafgewerkt. Kesten onderbrak zijn studie van 1923 tot 1926 en was in die tijd in de handel.
In 1926 publiceerde hij de novelle Vergebliche Flucht in de Frankfurter Zeitung. Na 1927 vestigde Kesten zich in Berlijn, waar hij aanvankelijk als schrijver, dan als een docent, samen met Fritz H. Landshoff en Walter Landauer bij uitgeverij Gustav Kiepenheuer Verlag ging werken.
Vanwege zijn Joodse afkomst en zijn politieke overtuiging werd hij in 1933 uitgewezen uit Duitsland. In datzelfde jaar, na zijn vlucht naar Frankrijk, woonde hij na Parijs in het ballingschap-centrum Sanary-sur-Mer bij Toulon, daarna in Londen, Brussel, Oostende en Amsterdam. In Amsterdam werd hij - weer samen met Walter Landauer – leider van de Duitse afdeling van de uitgeverij Allert de Lange. Deze uitgever was de concurrent van Querido Verlag (waar Fritz H. Landshoff de leider was van de Duitse afdeling) maar had ook een samenwerkingsverband met Allert de Lange.
Na een kort verblijf in Nièvre Colombes in 1939 vluchtte Kesten in 1940 met een bezoekersvisum naar de Verenigde Staten. Daar woonde hij in New York en was actief vanaf 1940 tot 1942 als honoraray advisor in het Emergency Rescue Committee voor de redding van hoofdzakelijk Duitse auteurs uit de vervolging door het naziregime.
In 1949 nam Kesten het Amerikaanse staatsburgerschap aan. In datzelfde jaar woonde hij, op een Europese tour, het Internationale PEN-congres bij, waarbij er sprake was van een reünie in Duitsland en ontmoetingen met oude vrienden in Neurenberg. In 1950 werd Hermann Kesten lid van de Academie van Wetenschappen en Letterkunde in Mainz. In 1953 verhuisde hij naar Rome en bleef daar tot 1977. Toen zijn vrouw Toni Kesten overleed in 1977, ging Kesten naar Bazel en bracht de laatste jaren van zijn leven door in het Joodse bejaardentehuis, La Charmille in de buurt van Bazel.
Kesten werd in 1974 de Georg-Büchner-Preis toegekend.
