Sententia est unitas linguistica quae in uno aut pluribus vocabulis grammatice coniunctis consistit. Verba significantia comprehendere potest ad dictum, quaestionem, exclamationem, petitionem, iussum, aut monitum exprimendum disposita.[1] Sententia est copia verborum quae cogitatum plenum per doctrinam refert (quamquam sine contextu inepta videri potest); ergo phrasis simplex esse potest, sed satis significationis fert ut clausam implicare potest, etsi aperta non sit. Exempli gratia, vocabulum duo ut sententia (quaestioni "Quot erant?" respondens) clausam Erant duo implicat. Sententia plerumque subiectum et praedicatum continet. Sententia praeterea solum modis orthographicis definiri potest, ut grex verborum littera maiuscula incipiens punctoque pleno finiens.[2] (Haec autem definitio in linguis non scriptis inutilis est, vel in linguis scriptis per rationem quae ambobus artificis vel eorum analogiis exactis non utitur.) Exempli gratia, exordium Bleak House mythistoriae Caroli Dickens in tribus sententiis consistit:
Londinii. Studiorum spatium festi Michaelis nuper finitum, Domino Cancellario in aula Hospitii Lincolniensis sedente. Implacabile caelum Novembri.[3]
Primae sententiae est unum verbum, nomen proprium. Sententiae secundae est solum verbum non finitum (quamquam per definitionem supra dictam, "Cancellario in aula Hospitii Lincolniensis sedente" sententia videtur per se). Sententia tertia est simplex grex nominalis. Solum definitio orthographica hanc variationem amplectitur.