Patres Apostolici appellantur auctores Christiani saeculi primi exeuntis et saeculi secundi ineuntis, qui apostolos novisse putantur vel magnam ab iis vim acceperunt, Patres Ecclesiae ergo generationis secundae et tertiae. Item Canon litterarum ab iis Patribus Ecclesiae scriptarum Patres Apostolici vocatur.
Papa Benedictus XVI eos "generatio ecclesiae secunda post apostolos" appellavit.[1]
Nonnulli Patres Apostolici praeterea in aliis litteris memorantur, de aliis notitiae biographicae certae desunt. Quod omnes universos attinet, fontes historici ceteris epochis ecclesiasticis longe parcius fluunt.
Nonnulli harum litterarum (Epistula Barnabae, Prima epistula Clementis, Pastor Hermae, Didache) saeculis secundo tertioque interdum ad canonem Novi Testamenti numerabantur, sed definitive non assumptae sunt.
Hae litterae maximi ponderis sunt ad Ecclesiam antiquam illius temporis cognsoscendam.
Alii ecclesiae antiquae scriptores illustres, qui autem, quoniam serius vixerunt, in numero Patrum Apostolicorum non habentur, sed Patres Ecclesiae appellantur, sunt Irenaeus Lugdunensis, Iustinus Martyr, Tertullianus, Clemens Alexandrinus, Origenes et Cyprianus Carthaginiesis.