Oecumene (Graece: οἰκουμένη "inhabitata, sc. terra", participium passivum verbi οἰκέω "habitare", cf. etiam οἶκος "domus") antiquitate graeco-romana omnem orbem terrarum inhabitatum valet.
Hac vi etiam in Novo Testamento adhiberi solet[1] vel Imperium Romanum significat[2]. In Hebr 2,5 vox "mundus futurus" valet.
In ecclesia antiqua notio praeter vim politicam (Imperium Romanum) etiam vim ecclesiasticam habebat universam Christianitatem significans. Tempore Constantini Magni hoc discrimen evanuit. Decreta conciliorum oecumenicorum simul pro ecclesia ac imperio valebant.
Parte imperii occidentali delapso tantum vis ecclesiastica remanebat: Saeculo sexto Patriarcha Constantinopolitanus se "Oecumenicum" nominabat primatum inter varias ecclesias denotans. Quod a Gregorio Magno, papa Romano, vehementer refutatum est.
A saeculo vicesimo notio oecumene pro variis formis Oecumenismi (sc. "Motu oecumenico" inter ecclesias et "Oecumeni Abrahamitica" inter religiones monotheisticas) adhibetur.