Litterae Indiae sunt litterae in subcontinente Indica usque ad 1947 atque in re publica Indiae deinde editae. Quae civitas viginti duas linguas publice agnoscit.
Prima litterarum opera per os a maioribus in posteris per subcontinentem tradebantur. Litterae Sanscritae in litteris oralibus illius Rigveda coepit, collectionis hymnorum sacrorum ex aetate ab anno 1500 ad annum 1200 a.C.n. fere. Ramayana et Mahabharata, poemata epica Sancritica, sub finem millennii secundi a.C.n. apparuerunt. Litterae Sanscriticae classicae nonnulla saecula millennii primi a.C.n. rapide maturabant,[2] cum litteris Tamilianis Sangamisque, et Canone Palico.
Aevo mediaevale, litterae Cannadicae et Teluguicae saeculis nono et undecimo proprie apparuerunt,[3] postquam litterae Marathicae, Orissenses, Bengalicae oriebantur. Deinde litterae in variis dialectis linguarum Hindicae, Persicae, Urduicae apparere coeperunt.
Saeculo vicensimo ineunte, Rabindranath Tagore, poeta Bengalicus, primus Indiae laureatus Nobelianus litterarum causa factus est. In litteris Indiae hodiernae sunt duo praemia litterarum: Sodalitas Academiae Sahitya et Praemium Jnanpith. Octona praemia Jnanpith linguis Hindicae et Cannadicae, quina Bengalicae et Malabaricae, quaterna Orissensi, Gujaratensi, Marathicae, Teluguicae, Urduicae,[4][5] bina Assamicae et Tamulicae, atque unum Sanscriticae concessa sunt.
Inter exempla primorum operum in lingua Sanscrita Vedica conscriptorum sunt nucleus Vedorum et Upanishad. Inter alia exempla sunt Orsae Sulba, nonnulli ex primis textibus de geometria.
Mahabharatum auctoris Ved Vyasa et Ramayanum auctoris Valmiki, poemata Sanscrite Epice conscripta, optima Indiae poemata epica late habentur.
|
Vicimedia Communia plura habent quae ad litteras Indiae spectant. |
|
Vicicitatio habet citationes quae ad Litterae Indiae spectant. |