Lingua Etrusca
Taxinomia: Lingua cognatione sive nulla sive hucusque incognita (sed linguis vel dialectis Rhaetiae et insulae Lemni congreganda). Nonnulli putant in familia Vasconum sermonis esse.
Status: Lingua exstincta
Sigla: 1 —, 2 und, 3 ett
Usus
Aevum: A saeculo 7 a.C.n. scripta; saeculo 1 p.C.n. exoleta
Situs: olim in Etruria Italiae adhibita
hodie partim interpretata
Litterae: Litterae Etruscae
Scriptura: Alphabetum Etruscum, Graecum et Latinum simile
Familiae linguisticae coloribus Vicipaedicis pictae
Familiae linguisticae coloribus Vicipaedicis pictae

Familiae linguisticae coloribus Vicipaedicis pictae

Sermones Italiae prae-Romanae
Sermones Italiae prae-Romanae

Sermones Italiae prae-Romanae

Lingua Etrusca seu Tusca, olim in Etruria adhibita, hodie exstincta est. Lingua Etrusca, regioni Etruriae in Italia septentrionali nativa, ibi et alibi iuxta ripas maris nostri conscripta est ab anno circiter 700 a.C.n. usque in saeculum I p.C.n. De origine huius linguae, aliis in paeninsula Italica adhibitis omnino distinctae, iam ab antiquis disputatum est. Auctores etiam hodierni linguam Etruscam aliis adpropinquare temptant.[1]

Nomen

Haec lingua a Graecis Τυρσηνική appellata est,[2] a Romanis Etrusca[3] vel Tusca,[4] et ab Etruscis ipsis antīquitus Ràsenna (𐌀𐌍𐌍𐌄𐌔𐌀𐌓), quae deinceps facta est Raśna (𐌀𐌍𐌑𐌀𐌓) vel Rasna (𐌀𐌍𐌔𐌀𐌓)[5].

Testimonia linguae Etruscae

Pinacotheca

Bibliographia

Nexus interni

Nexus externi

Vicimedia Communia plura habent quae ad linguam Etruscam spectant.

Notae

  1. E.g. Mario Alinei, Etrusco: una forma arcaica di ungherese. Bologna: Le edizioni del Mulino (2003)
  2. Τυρρηνίζω 'Etrusce loquor' (Polyaenus, Strategemata 8.8).
  3. "Litterae Etruscae": Livius, Ab urbe condita 9.36. "Lingua Hetrusca": Conradus Gesnerus, Mithridates: de differentiis linguarum (1555) textus f. 48r
  4. "Tusce" (adv.): Gellius, Noctes Atticae 11.7.4
  5. Ziχ rasna 'scriptura popularis (sc. Etrusca)'; Pfiffig (1969); Wallace (2008).