Fridericus I, propter colorem rubrum barbae "Barbarossa" Italice appellatus, Latine Aënobarbus[1], natus est in Germania anno 1122, mortuus est in Anatolia (hodie Turcia) die 10 Iunii 1190 dum expeditionem sacram gerebat.
Fridericus erat filius comitis Friderici II eiusque coniugis Iudithae. Fridericus Rex Romanorum die 4 Martii 1152 Francofurti ad Moenum electus et 9 Martii Aquisgrani coronatus est. Fuit successor patrui sui Conradi III, qui 15 Februarii eiusdem anni mortuus erat.
Mense Octobri 1154 Fridericus in Italiam ivit et Papiae ab Hadriano IV papa rex Italiae coronatus est.
Anno 1155 Viterbii Fridericus papae occurrit, cui illustrem emendatorem ecclesiae Arnaldum Brixiae tradidit, qui Romae necaretur.
Die 18 Iunii 1155 Fridericus Imperator Romani Imperii coronatus est. Ab anno 1157 Imperium nominavit Sacrum se ipsum successorem iudicans Constantini et Iustiniani et Caroli Magni, qui anno 1167 canonicatus erat.
Die 14 Novembris 1158 a Dieta Imperii Campis Roncaliis apud Mediolanum habita ius magistratus urbium omnium nominandi accepit.
Anno 1162 Fridericus praeclaram et opulentam urbem Italiae Mediolanum diruit.
Die 18 Aprilis 1163 Fridericus I imperator monasteria abbatissae Hildegardis Bingensis sub tutelam imperialem posuit.
At Papa Alexander III urbes Italiae contra imperatorem tam fortiter sustinuit ut novam urbem anno 1168 in Pedemontio conditam incolae Alexandriam ad honorem eius appellaverunt. Die 29 Maii 1176 apud Lenianum (Italice Legnano), vicum Mediolano proximum, Societas Lombardorum[2] imperatorem profligavit.
Die 24 Iulii 1177 Venetiae imperator Fridericus et papa Alexander III pacem inter se conciliaverunt.
Veronae mense Novembri 1184 una cum Friderico papa Lucius III bullam "Ad abolendam" de haeresibus exstirpandis emisit.
Fridericus uxorem primam, nomine Adelam de Vohburg, anno 1147 ineunte duxit. Ex ea filios nullos genuit eamque anno 1153 repudiavit. Ex altera, Beatrice Burgundiae, quam die 17 Iunii 1156 duxit, filios et filias duodecim genuit, scilicet:
