A hormona luteinizante (LH) ou lutropina[1] é unha hormona peptídica producida pola adenohipófise ou pituitaria anterior. Nas mulleres un aumento agudo da concentración de LH desencadea a ovulación e o desenvolvemento do corpo lúteo. Nos homes, nos que a hormona recibiu tamén o nome de hormona estimulante das células intersticiais (ICSH),[2] estimula a produción de testosterona nas células de Leydig. A LH actúa sinerxicamente coa hormona estimulante dos folículos (FSH).
A liberación de LH na hipófise ou pituitaria está controlada por pulsos de hormona liberadora da gonadotropina (GnRH) segregada no hipotálamo. Eses pulsos, á súa vez, están suxeitos á retroalimentación dos estróxenos producidos polas gónadas.
A LH é unha glicoproteína heterodimérica. Cada unidade monomérica é unha molécula glicoproteica. As subunidades denomínanse alfa e beta, e únense entre elas por medio de enlaces non covalentes, é dicir, non forman pontes disulfuro. A súa estrutura é similar á doutras hormonas glicoproteicas, como a hormona estimulante dos folículos (FSH), a hormona estimulante da tiroide (TSH), e a gonadotropina coriónica humana (hCG).
A secuencia de 92 aminoácidos da subunidade alfa da LH nos humanos é a seguinte (o residuo de carbohidratos da molécula está unido á asparaxina nas posicións 52 e 78):
NH2 – Ala – Pro – Asp – Val – Gln – Asp – Cys – Pro – Glu – Cys – Thr – Leu – Gln – Glu – Asn – Pro – Phe – Phe – Ser – Gln – Pro – Gly – Ala – Pro – Ile – Leu – Gln – Cys – Met – Gly – Cys – Cys – Phe – Ser – Arg – Ala – Tyr – Pro – Thr – Pro – Leu – Arg – Ser – Lys – Lys – Thr – Met – Leu – Val – Gln – Lys – Asn – Val – Thr – Ser – Glu – Ser – Thr – Cys – Cys – Val – Ala – Lys – Ser – Tyr – Asn – Arg – Val – Thr – Val – Met – Gly – Gly – Phe – Lys – Val – Glu – Asn – His – Thr – Ala – Cys – His – Cys – Ser – Thr – Cys – Tyr – Tyr – His – Lys – Ser – OH
A secuencia de aminoácidos da subunidade beta da LH é a seguinte:
NH2 – Ser – Arg – Glu – Pro – Leu – Arg – Pro – Trp – Cys – His – Pro – Ile – Asn – Ala – Ile – Leu – Ala – Val – Glu – Lys – Glu – Gly – Cys – Pro – Val – Cys – Ile – Thr – Val – AsnThr – Thr – Ile – Cys – Ala – Gly – Tyr – Cys – Pro – Thr – Met – Met – Arg – Val – Leu – Gln – Ala – Val – Leu – Pro – Pro – Leu – Pro – Gln – Val – Val – Cys – Thr – Tyr – Arg – Asp – Val – Arg – Phe – Glu – Ser – Ile – Arg – Leu – Pro – Gly – Cys – Pro – Arg – Gly – Val – Asp – Pro – Val – Val – Ser – Phe – Pro – Val – Ala – Leu – Ser – Cys – Arg – Cys – Gly – Pro – Cys – Arg – Arg – Ser – Thr – Ser – Asp – Cys – Gly – Gly – Pro – Lys – Asp – His – Pro – Leu – Thr – Cys – Asp – His – Pro – Gln – Leu – Ser – Gly – Leu – Leu – Phe – Leu – OH
O xene da subunidade alfa está situado no cromosoma 6 (locus 6q12.21) [4].
A subunidade beta da hormona luteinizante está localizada na agrupación de xenes LHB/CGB do cromosoma 19 (locus 19q13.32). A diferenza do que ocorre coa actividade do xene alfa, a actividade do xene da subunidade beta está restrinxida ás células gonodotrópicas da hipófise ou pituitaria. Está regulada pola hormona liberadora da gonadotropina do hipotálamo. A inhibina, a activina, e as hormonas sexuais non afectan á actividade xenética da produción da subunidade beta da LH.
Tanto en homes coma en mulleres a LH é unha gonadotropina esencial para a reprodución.
Os niveis de LH son normalmente baixos durante a nenez e, nas mulleres, son altos despois da menopausa. Como a LH se segrega en pulsos, é necesario medir a súa concentración nun período de tempo suficientemente longo para obter unha información axeitada dos seus niveis sanguíneos.
Durante os anos reprodutivos, os niveis típicos están entre 1-20 IU/L. Os niveis de LH fisioloxicamente altos que aparecen durante a ondada de LH previa á ovulación duran xeralmente unhas 48 horas.
A detección da ondada de hormona luteinizante indica que a ovulación é inminente. A LH pode detectarse na urina utilizando unha proba para a predición da ovulación (kit de LH), que se realiza xeralmente cada día durante o período do ciclo menstrual próximo ao que se espera a ovulación.[7] Unha lectura positiva na proba indica que a ovulación se vai producir en 24-48 horas, período no que é máis probable a fecundación se se teñen relacións sexuais ou se produce inseminación artificial.[8]
Estas probas de hormona luteinizante poden combinarse con probas para o estradiol.[9]
Como o esperma pode permanecer viable na muller durante varios días, as probas de LH non se recomendan nas prácticas anticonceptivas, xa que a ondada de LH ocorre tipicamente despois do comezo do período fértil.
Nos nenos con puberdade precoz de orixe hipofisaria ou central, os niveis de LH e FSH poden chegar aos rangos reprodutivos en lugar de ser baixos como correspondería á idade.
Durante os anos reprodutivos, un nivel de LH relativamente alto é frecuente en pacientes de síndrome de ovario poliquístico; porén, a pesar disto, xeralmente o seu nivel se mantén dentro do rango reprodutivo.
Os niveis de LH persistentemente altos son indicativos de situacións onde está ausente a retroalimentación negativa normal exercida desde as gónadas, o que orixina unha produción hipofisaria de LH e FSH. Aínda que isto é típico na menopausa, non é normal nos anos reprodutivos. Isto pode indicar os seguintes trastornos:
A diminución da secreción de LH pode orixinarse en casos de insuficiencia gonadal (hipogonadismo). Esta condición é unha manifestación típica en homes que non producen un número normal de espermatozoides. Nas femias, nestes casos obsérvase xeralmente amenorrea. Condicións con moi pouca secreción de LH son:
A LH está dispoñible mesturada coa FSH en forma de Pergonal, e outras formas de gonadotropinas urinarias. Formas máis purificadas de gonadotropinas urinarias poden reducir a porción de LH en relación á FSH. A LH recombinante está dispoñible como lutropina alfa (Luveris).[10][11][12] Todas estas medicacións deben ser administradas por vía parenteral. Úsanse normalmente para tratar a infertilidade estimulando o desenvolvemento folicular. O principal uso é na terapia de fertilización in vitro.
A miúdo, a hCG, extraída da urina de mulleres preñadas, utilízase como un substituto da LH porque activa o mesmo receptor, é menos cara e ten unha vida media maior ca a LH.