Harland and Wolff Heavy Industries Ltd., coñecida como Harland and Wolff, é unha empresa británica con sede en Belfast, Irlanda do Norte. A súa especialidade é a construción naval, creación de proxectos de enxeñaría e despedazamento de barcos. Foi no estaleiro de Harland and Wolff onde se construíron a maior parte dos barcos da White Star Line, entre os que están o RMS Titanic e os seus irmáns o RMS Olympic e o HMHS Britannic.
Harland and Wolff creouse en 1861 a mans de Edward James Harland e Gustav Wilhelm Wolff.
Tras comprar a grella de Hickson, Harland fixo do seu asistente Wolff o seu socio na empresa. Wolff era sobriño de Gustavus Schwabe, un financeiro de Hamburgo, que encargou os tres primeiros barcos á nova empresa. Harland tivo éxito no negocio grazas a varias innovacións, destacando a substitución das cubertas superiores de madeira por outras de ferro que aumentaban a forza dos barcos e aumentaba a súa capacidade.
Cando Harland finou en 1894, William James Pirrie fíxose cargo da empresa ata a súa morte en 1924. Thomas Andrews fíxose xefe do departamento de elaboración en 1907, sendo neste período cando a compañía construíu o RMS Olympic xunto co RMS Titanic e o HMHS Britannic entre 1909 e 1914.
En 1912, a compañía adquiríu outra iarda en Glasgow, Escocia. Mercou o London & Glasgow Engineering & Iron Shipbuilding Co's Middleton o Govan New Shipyards en Govan e Mackie & Thomson's Govan Old Yard.
Durante a primeira guerra mundial, Harland and Wolff construíu monitores e cruceiros, entre os que está o HMS Glorious. En 1918 a empresa abriu un novo estaleiro na parte oriental da Canle de Musgrave, que foi nomeado o East Yard. Este estaleiro especializouse na produción masiva de buques segundo o modelo desenvolto durante a primeira guerra mundial.
A empresa iniciou unha filial subsidiaria para a fabricación de avións en 1936. O seu primeiro encargo foi o da construción de 189 bombardeiros Handley Page Hereford para a Royal Air Force.
Durante a segunda guerra mundial, o estaleiro estivo ocupado coa construción de 6 portaavións, 2 cruceiros (entre o que está o HMS Belfast) e outros 131 buques de guerra; tamén adicouse á reparación duns 22 000 barcos. O estaleiro de Queen's Island foi bombardeado pola Luftwaffe, entre abril e maio de 1941 causando danos nas instalacións de construción naval e destruíndo a factoría de avións.
Co aumento da potencia dos avións a reacción a finais de 1950, a demanda de barcos diminuíu. Isto, sumado a competencia dos estaleiros xaponeses, provocou algunhas dificultades na industria naval británica. O último barco que a empresa botou foi o MV Arlanza para a Royal Mail Line en 1960 mentres que o último barco construído foi o SS Canberra nese mesmo ano.
Na década de 1960, o Goberno Británico iniciou a promoción dos préstamos e subvencións aos estaleiros británicos para conservar postos de traballo. Parte deste diñeiro utilizouse no financiamento da modernización do estaleiro, o que permitía a construción do barco mercante máis grande xamais construído. Porén, tras varios problemas a empresa viuse obrigada a nacionalizarse en 1977 como parte de British Shipbuilders.
A finais da década dos 90, o estaleiro pasou a formar parte do equipo aeroespacial da Royal Navy.
Ante as múltiples competencias, Harland and Wolff viuse obrigada a ampliar os seus negocios, centrándose menos na construción naval e máis no deseño e na enxeñaría estrutural, así como da reparación de barcos. Isto levou a Harland and Wolff á construción de numerosas pontes tanto no Reino Unido como en Irlanda, baseándose no éxito obtido coa súa primeira obra civil, a ponte de Foyle e outras como a restauración do Ha' Penny Bridge de Dublín.
Entre os barcos construídos por Harland and Wolff están:[1][2]
British Tanker Company, 1937 British Tanker Company, 1938 British Tanker Company, 1937 British Tanker Company, 1942 British Tanker Company, 1945 British Tanker Company, 1943 British Tanker Company, 1936 British Tanker Company, 1937 British Tanker Company, 1939 British Tanker Company, 1942