Fania Borach, nada en Nova York o 29 de outubro de 1891 e finada nos Ánxeles o 29 de maio de 1951,[1] foi unha cómica, modelo, cantante e actriz estadounidense, coñecida como Fanny Brice ou Fannie Brice.
Traxectoria
Primeiros anos
Fanny Brice naceu en Nova York, no seo dunha familia de orixe xudía húngara, con dous irmáns máis vellos ca ela. O seu irmán máis novo Lew Brice, tamén foi artista, e o primeiro marido da actriz Mae Clarke.[2]
En 1908 deixou a escola para traballar nunha revista burlesca, e dous anos máis tarde comezou a súa asociación con Florenz Ziegfeld, sendo titular das súas Ziegfeld Follies desde 1910 ata os anos 30.[1]
Nas Follies de 1921 cantou a canción "My Man", que acadou un grande éxito e foi a súa canción máis representativa. Tamén a gravou para o selo Victor Records. A segunda canción máis asociada con ela foi "Second Hand Rose". Gravouna numerosas veces para Victor e tamén para Columbia.
Entre os seus filmes destacaron My Man (1928), Be Yourself! (1930) e Everybody Sing (1938), con Judy Garland. Brice, Ray Bolger e Harriet Hoctor foron os únicos intérpretes orixinais de Ziegfeld que se interpretaron nos filmes The Great Ziegfeld (1936) e Ziegfeld Follies (1946). Polas súas contribucións ao cinema e á radio, Brice foi incluída posturmamente no Paseo da Fama de Hollywood con dúas estrelas.[3]
Carreira
Desde a década de 1930 ata a súa morte en 1951, Fanny actuou na radio como unha irritante nena chamada Snooks, papel que interpretou por primeira vez nun sketch de Follies. Primeiro con Alan Reed e despois con Hanley Stafford como pai, Baby Snooks estreouse en The Ziegfeld Follies of the Air en febreiro de 1936 na CBS. Trasladouse á NBC en decembro de 1937, interpretando a Snooks como parte do programa Good News, e despois regresou á CBS con Maxwell House Time, un programa dividido entre números de Snooks e do humorista Frank Morgan, en setembro de 1944. Volveu de novo á NBC en novembro de 1948, cun programa propio, inicialmente chamado Toasties Time e máis tarde coñecido como The Baby Snooks Show.
Brice era tan meticulosa co seu espectáculo e coa súa personaxe que se sabe que actuaba vestida de nena, a pesar de ser vista só polo público do estudo. Tiña 45 anos cando o personaxe comezou a súa vida radiofónica. Ademais de Reed e Stafford, os seus compañeiros de elenco incluíron a Lulu Roman, Lalive Brownell, Lois Corbet e Arlene Harris como a súa nai, Danny Thomas como Jerry, Charlie Cantor como Uncle Louie e Ken Christy como Mr. Weemish.
Brice e Stafford levaron a Baby Snooks e Daddy á televisión só nunha ocasión, unha actuación de 1950 no Popsicle Parade of Stars da CBS. Despois da experiencia, devolveu a Stafford e a súa personaxe á seguridade da radio, onde fixo a súa seguinte actuación no mítico programa de Tallulah Bankhead The Big Show en novembro de 1950, coprotagonizado por Groucho Marx e Jane Powell.[4]
Seis meses despois da súa actuación en The Big Show, Fanny Brice faleceu en Hollywood aos 59 anos por mor hemorraxia cerebral.[5] Está enterrada no cemiterio do Westwood Village Memorial Park nos Ánxeles.
Matrimonios
Brice tivo un matrimonio de tres anos na súa adolescencia cun peiteador local, Frank White.[5] O seu segundo marido foi un xogador profesional, Nicky Arnstein. Antes da súa voda, Arnstein estivo recluído 14 meses en Sing Sing, onde Brice o visitaba semanalmente. Casaron en 1918 despois de viviren xuntos durante seis anos.
En 1924 Arnstein foi acusado dun roubo de fianzas en Wall Street. Brice insistiu na súa inocencia e pagou os altísimos custos da defensa. Arnstein foi condenado e cumpriu tres anos na penitenciaría federal de Leavenworth, Kansas. Liberado en 1927, Arnstein desapareceu das vidas de Brice e dos seus dous fillos. Para o seu pesar, Brice divorciouse del.
En 1929 casou co compositor e produtor de teatro Billy Rose[6] e actuou na súa revista Crazy Quilt, entre outros. Brice solicitou o divorcio de Rose en 1938.[7]
Na cultura popular
Aínda que se cambiaron os nomes das personaxes principais, a trama do filme de 1939 Rose of Washington Square inspirouse no matrimonio e a carreira de Brice, ata o punto de tomar prestado o título dunha canción que interpretou nos Follies e incluída "My Man". Demandou a 20th Century Fox por invadir a súa privacidade e gañou o caso. O produtor Darryl F. Zanuck viuse obrigado a eliminar varios números asociados á actriz.
Barbra Streisand interpretou a Brice no musical de Broadway Funny Girl de 1964, que se centrou no ascenso á fama de Brice e na súa turbulenta relación con Arnstein. En 1968 Streisand gañou o Oscar á mellor actriz por interpretar o mesmo papel na súa versión cinematográfica. A secuela de 1975 Funny Lady centrouse na relación de Brice co empresario Billy Rose.[1]
