Hawker Hurricane | |
---|---|
Αεροσκάφος Hurricane Mk I (R4118) | |
Τύπος | μαχητικό αεροσκάφος |
Κατασκευαστής | Hawker Aircraft Gloster Aircraft Company Canadian Car and Foundry Austin Motor Company |
Σχεδιασμός | Σίντνεϊ Καμ (Sydney Camm) |
Παρθενική πτήση | 6 Νοεμβρίου 1935 |
Κύριος χειριστής | RAF Fleet Air Arm Βασιλική Καναδική Αεροπορία (RCAF) |
Παραγωγή | 1937–1944 |
Μονάδες που παρήχθησαν | περ. 14000 |
Το Hawker Hurricane ήταν βρετανικό μονοθέσιο μαχητικό αεροσκάφος το οποίο είχε σχεδιαστεί και κατασκευαστεί κυρίως από την Hawker Aircraft Ltd για τις ανάγκες της Βασιλικής Αεροπορίας της Βρετανίας. Το αεροσκάφος αυτό έγινε διάσημο κατά τη Μάχη της Αγγλίας, καθώς κατάφερε το 60% των νικών της Βρετανίας στον αέρα, ενώ υπηρέτησε αργότερα και σε όλα τα κύρια θέατρα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.[1][2][3]
Ο αρχικός σχεδιασμός του τη δεκαετία του 1930 πέρασε σε πολλές εκδόσεις και προσαρμογές, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας σειράς από αεροσκάφη που ενήργησαν είτε ως αναχαιτιστικά-μαχητικά, είτε ως μαχητικά-βομβαρδιστικά, είτε ως αεροσκάφη υποστήριξης εδάφους. Περαιτέρω τροποποιήσεις, όπως αυτή του Sea Hurricane, επέτρεψαν τη λειτουργία τους και από τα πλοία. Κατασκευάστηκαν περίπου 14000 αεροσκάφη όλων των εκδόσεων.[4]
Όταν ξεκίνησε η ανάπτυξη του Hurricane στα μέσα της δεκαετίας του 1930, η Διοίκηση Μαχητικών της RAF αποτελούνταν από μόλις 13 Σμήνη -όλα εξοπλισμένα με απαρχαιωμένα διπλάνα Hawker Fury, Hawker Demon και Bristol Bulldog.[5] Ο Σίντνεϊ Καμ (Sydney Camm), αρχισχεδιαστής της Hawker, ανέπτυξε το Hawker P.V.3 προκειμένου να καλύψει την απαίτηση F.7/30 του Υπουργείου Αεροπορίας.[6] Το P.V.13 ήταν επί της ουσίας μια μεγαλύτερων διαστάσεων εκδοχή του Fox[6] και το Υπουργείο δεν δέχθηκε να το χρηματοδοτήσει. Μετά την απόρριψη του P.V.13, ο Καμ ξεκίνησε τον σχεδιασμό ενός μονοπλάνου με σταθερό σύστημα προσγείωσης που θα ήταν οπλισμένο με τέσσερα πολυβόλα και θα προωθούνταν από κινητήρα Rolls-Royce Goshawk. Ο σχεδιασμός είχε ολοκληρωθεί τον Ιανουάριο του 1934, όμως το Υπουργείο δεν επέδειξε ενδιαφέρον για την κατασκευή πρωτοτύπου[7] και ο Καμ αποφάσισε να το βελτιώσει. Οι κυριότερες αλλαγές που έγιναν ήταν η αντικατάσταση του ανεπαρκούς Goshawk με το νεώτερο δημιούργημα της Rolls-Royce, τον κινητήρα PV-12 (που εξελίχθηκε στον περίφημο Merlin), καθώς και η αντικατάσταση του σταθερού συστήματος προσγείωσης με ανασυρόμενο. Τον Αύγουστο του 1934 στάλθηκε για δοκιμές στην αεροδυναμική σήραγγα στο Τέντιγκτον (Teddington) μοντέλο υπό κλίμακα ένα προς δέκα του νέου αεροσκάφους. Οι δοκιμές επιβεβαίωσαν τα προηγμένα αεροδυναμικά χαρακτηριστικά του σχεδίου και τον Σεπτέμβριο ο Καμ έκανε ξανά κρούση στο Υπουργείο. Αυτή τη φορά η απάντηση που έλαβε ήταν θετική: δόθηκε παραγγελία για την κατασκευή ενός πρωτοτύπου του "Ἁναχαιτιστικού Μονοπλάνου".[8]
Τον Νοέμβριο του 1934 εξεδόθη η απαίτηση F.5/34 που αφορούσε την ανάπτυξη νέου μαχητικού οπλισμένου με οκτώ πολυβόλα. Εκείνη την περίοδο οι εργασίες πάνω στο καινούργιο Hawker ήταν σε τόσο προχωρημένο επίπεδο που δεν ήταν δυνατή η άμεση αλλαγή από τα τέσσερα πολυβόλα στα οκτώ. Τον Ιανουάριο του 1935 ήταν έτοιμο ένα ξύλινο ομοίωμα και παρόλο που έγιναν κάποιες προτάσεις για μικροβελτιώσεις, το Υπουργείο εξέδωσε νέα Απαίτηση (F.36/34) που συντάχθηκε βάσει του υπάρχοντος σχεδίου. Τον Ιούλιο του 1934 αυτή τροποποιήθηκε προβλέποντας πλέον την εγκατάσταση οκτώ πολυβόλων.[9]
Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν στα τέλη του καλοκαιριού και οι δοκιμές ξεκίνησαν το φθινόπωρο. Το πρωτότυπο (K5083) πραγματοποίησε την παρθενική του πτήση στις 6 Νοεμβρίου 1935 με τον δοκιμαστή-πιλότο George Bulman στα χειριστήρια.[10] Οι δοκιμές της RAF ξεκίνησαν τον Φεβρουάριο του επόμενου έτους στο Martlesham Heath. Η αναφορά για το νέο αεροσκάφος ήταν, σύμφωνα με τον αρχιδοκιμαστή Sammy Wroath, πολύ θετική.[11] Η κατασκευάστρια Hawker πρότεινε την ονομασία "Hurricane" και αυτή έγινε δεκτή από το Υπουργείο στα τέλη Ιουνίου. Τον επόμενο μήνα έγινε ανεπίσημη τελετή ονομασίας του αεροσκάφους όταν ο βασιλιάς Εδουάρδος επισκέφθηκε το Martlesham Heath.[12]
Περαιτέρω δοκιμές έδειξαν ότι το Hurricane δεν μπορούσε εύκολα να ανακάμψει σε περίπτωση που έπεφτε σε περιδίνηση. Τη λύση στο πρόβλημα έδωσε τελικά το Royal Aircraft Establishment, το οποίο εντόπισε ότι οφειλόταν στην ανεπαρκή ροή αέρα στο κάτω μέρος της ατράκτου και πρότεινε την προσθήκη κοιλιακού fairing καθώς και την επιμήκυνση του κάτω μέρους του πηδαλίου. Η παραγωγή τότε είχε ήδη ξεκινήσει και η αλλαγή ενσωματώθηκε από το 61ο πρώτο αεροσκάφος.[13]
Τον Ιούνιο του 1936 αποφασίστηκε η ένταξη του Hurricane σε παραγωγή. Ήταν σχετικά εύκολη η κατασκευή του, ενώ το ενδεχόμενο γενικευμένου πολέμου φάνταζε ολοένα πιθανότερο και η RAF χρειάζονταν άμεσα αποτελεσματικά μαχητικά. Πρέπει να σημειωθεί ότι τότε δεν ήταν βέβαιο αν θα μπορούσε να ενταχθεί ομαλά σε παραγωγή το σαφέστατα πιο προηγμένο τεχνολογικά Spitifire, σε αντίθεση με το Hurricane που κατασκευάζονταν με γνωστές τεχνικές. Ένα Hurricane ήταν επίσης πολύ φθηνότερο από ένα Spitfire: για την κατασκευή του πρώτου απαιτούνταν 10300 εργατοώρες ενώ για την κατασκευή του δεύτερου 15200.[14]
Η παρθενική πτήση Hurricane παραγωγής με τον κινητήρα Merlin II έλαβε χώρα στις 12 Οκτωβρίου 1937. Τον Δεκέμβριο εντάχθηκαν σε υπηρεσία με το Νο. 111 Σμήνος της RAF τα πρώτα τέσσερα αεροσκάφη. Όταν ξέσπασε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος είχαν ήδη κατασκευαστεί σχεδόν 500 αεροσκάφη με τα οποία είχαν εξοπλιστεί 18 Σμήνη.[15] Στα 1940 ο Υπουργός Αεροπορικής Παραγωγής, Λόρδος Μπίβερμπρουκ, εγκαθίδρυσε σύστημα συμβεβλημένων κατασκευαστών που ανέλαβαν την επισκευή και τη συντήρηση φθαρμένων από τη χρήση στις επιχειρησιακές μονάδες Hurricane. Τα αεροσκάφη αυτά αποστέλλονταν μετά σε εκπαιδευτικές μονάδες ή στις αεροπορίες συμμαχικών χωρών.
Υπολογίζεται ότι κατασκευάστηκαν περίπου 14000 Hurricane και Sea Hurricane όλων των εκδόσεων.[4] Τα περισσότερα προέρχονταν από την ίδια την Hawker Aircraft και την Gloster Aircraft Company. Σημαντικός αριθμός παρήχθη επίσης στον Καναδά από την Canada Car and Foundry στο Οντάριο. Στα 1939 ξεκίνησε στη Γιουγκοσλαβία η παραγωγή εκατό μαχητικών. Όταν εισέβαλαν στη χώρα τα στρατεύματα του Άξονα τον Απρίλιο του 1941, είχαν ολοκληρωθεί είκοσι εξ αυτών. Το 1938 υπεγράφη σύμβαση για την κατασκευή 80 Hurricane από την Avions Fairey SA στο Βέλγιο για την πολεμική αεροπορία της χώρας. Αυτά θα ήταν οπλισμένα με τέσσερα πολυβόλα των 13,2 mm. Όταν επιτέθηκαν οι Γερμανοί στη Γαλλία και τις Κάτω Χώρες τον Μάιο του 1940 είχαν ολοκληρωθεί δύο με αυτή τη διάταξη οπλισμού καθώς και ακόμη δώδεκα αεροσκάφη με τον συμβατικό οπλισμό των οκτώ πολυβόλων των 7,7 mm.[16]
Τα πρώτα 50 Hurricane παραδόθηκαν σε επιχειρησιακές μονάδες στα μέσα του 1938. Εκείνη την περίοδο ο ρυθμός παραγωγής ήταν λίγο μεγαλύτερος από τις ικανότητες της RAF να απορροφήσει νέα αεροσκάφη και έτσι η κατασκευάστρια Hawker πήρε την άδεια της κυβέρνησης να εξαγάγει κάποια αεροσκάφη σε χώρες που ήταν πιθανόν να αντισταθούν στους Γερμανούς. Αργότερα η παραγωγή αυξήθηκε με στόχο να συγκεντρωθούν εφεδρικά αεροσκάφη, να επανεξοπλιστούν τα υπάρχοντα σμήνη καθώς και να συγκροτηθούν νέα. Στο σχέδιο επέκτασης Ε προβλέπονταν 500 μαχητικά όλων των τύπων μέχρι τις αρχές του 1938. Όταν όμως συνέβη η κρίση του Μονάχου, υπήρχαν μονάχα δύο πλήρως επιχειρησιακά σμήνη με Hurricane, ενώ προβλέπονταν δώδεκα.[17] Περίπου ένα χρόνο αργότερα, όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Πολωνία, υπήρχαν 18 επιχειρησιακά σμήνη καθώς και άλλα τρία που πραγματοποιούσαν μετάπτωση στον τύπο.
Τα Hurricane έλαβαν το βάπτισμα του πυρός στις 21 Οκτωβρίου 1939, όταν μαχητικά του Νο. 46 Σμήνους της RAF απογειώθηκαν για να αναχαιτίσουν σχηματισμό εννέα γερμανικών υδροπλάνων Heinkel He 115 που αναζητούσαν εχθρικά πλοία στη Βόρεια Θάλασσα. Τα Heinkel είχαν ήδη δεχθεί επίθεση από δύο Spitfire ὀταν τα έπληξαν τα Hurricane του Νο. 46 -που κατάφεραν τελικά να καταρρίψουν τέσσερα εξ αυτών (το Νο.46 ισχυρίστηκε πέντε και τα Spitfire άλλα δύο).[18]
Ανταποκρινόμενος εν μέρει στα αιτήματα της γαλλικής κυβέρνησης για την αποστολή δέκα βρετανικών Σμηνών μαχητικών σε γαλλικό έδαφος, ο Αρχηγός της Διοίκησης Μαχητικών πτέραρχος Χιου Ντάουντινγκ (Hugh Dowding) αποφάσισε την αποστολή μόνο τεσσάρων (τα Νο. 1, Νο. 73, Νο. 85 και Νο. 87). Αιτιολόγησε την απόφασή του αυτή λέγοντας ότι η αποστολή μεγαλύτερου αριθμού θα αποδυνάμωνε σημαντικά τη βρετανική αεράμυνα. Πρέπει να σημειωθεί ότι κανένα από αυτά τα Σμήνη δεν ήταν εξοπλισμένο με τα ανώτερα τεχνολογικά Spitfire. Αργότερα στάλθηκαν και τα Νο. 607 και Νο. 615 για να ενισχύσουν τη βρετανική αεροπορική δύναμη σε αυτό το θέατρο επιχειρήσεων.
Τα Hurricane είχαν σποραδική δράση στη Γαλλία το φθινόπωρο του 1939 και τον χειμώνα του 1939-40. Στις 30 Οκτωβρίου 1939 ο πιλότος “Boy” Mould, κατέρριψε ένα γερμανικό αναγνωριστικό Dornier Do 17P, το οποίο συνετρίβη μερικά χιλιόμετρα δυτικά της Τουλ. Ο “Boy” Mould ήταν ο πρώτος Βρετανός πιλότος που κατέρριψε εχθρικό αεροσκάφος πάνω από την ηπειρωτική Ευρώπη στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.[19][N 1] Στις 9 Νοεμβρίου ο P.V. Ayerst του Νο. 73 Σμήνους ήταν ο πρώτος που ενεπλάκη σε αερομαχία με το κορυφαίο γερμανικό μαχητικό της περιόδου, το Messerschmitt Bf 109. Κατάφερε να επιστρέψει στη βάση του όπου διαπιστώθηκε ότι το αεροπλάνο του είχε δεχθεί πλήγματα από το Messerschmitt. Ο Νεοζηλανδός πιλότος E. J. "Cobber" Kain πέτυχε την πρώτη νίκη για το Νο. 73, καταρρίπτοντας στις 8 Νοεμβρίου ένα εχθρικό αεροσκάφος.[20]
Στις 22 Δεκεμβρίου χάθηκαν τα πρώτα Hurricane στη Γαλλία από εχθρική δράση. Τρία μαχητικά, που επιχειρούσαν να αναχαιτίσουν εχθρικό αεροσκάφος κάπου ανάμεσα στο Μετς και την Τιονβίλ, δέχθηκαν αιφνιδιαστική επίθεση από τέσσερα Bf 109 της III./JG 53, με επικεφαλής τον βετεράνο του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου Βέρνερ Μέλντερς (Werner Mölders).[21] Δύο βρετανικά καταδιωκτικά καταρρίφθηκαν, χωρίς γερμανικές απώλειες.[21]
Κύριο λήμμα: Μάχη της Γαλλίας |
Τον Μάιο του 1940, ενώ είχε αρχίσει η κεραυνοβόλα γερμανική επίθεση στη Γαλλία, μεταφέρθηκαν στο θέατρο επιχειρήσεων τα Νο. 3, Νο. 79 και Νο. 504 Σμήνη. Στις 10 Μαΐου, εναρκτήρια ημερομηνία της γερμανικής επίθεσης, οι R. E. Lovett και "Fanny" Orton του Νο. 73 ήταν οι πρώτοι Βρετανοί πιλότοι που ενέπλεξαν τον εχθρό. Επιτέθηκαν σε τρία βομβαρδιστικά Do 17, χωρίς όμως να καταφέρουν να καταρρίψουν κάποιο από αυτά.[22] Εκείνη την ημέρα τα Σμήνη των Hurricane ισχυρίστηκαν την κατάρριψη 42 γερμανικών αεροσκαφών, κανένα εκ των οποίων δεν ήταν μαχητικό, σε 208 εξόδους.[22] Την ίδια ημέρα χάθηκαν επτά Hurricane.[22]
Τα Hurricane ανέλαβαν επίσης αποστολές συνοδείας φίλιων βομβαρδιστικών. Το πρωί της 12ης Μαΐου πέντε Fairey Battle του Σμήνους Νο. 12 με συνοδεία οκτώ Hurricane του Σμήνους Νο. 1 απογειώθηκαν για να βομβαρδίσουν γέφυρες του ποταμού Μεύση κοντά στο Μάαστριχτ. Όταν ο σχηματισμός έφθασε κοντά στο Μάαστριχτ δέχθηκε επίθεση από 16 Bf 109E της 2./JG 27. Δύο Hurricane και δύο Battle καταρρίφθηκαν, ενώ άλλα δύο Battle χάθηκαν από τα γερμανικά αντιαεροπορικά και το πέμπτο αναγκάστηκε να πραγματοποιήσει αναγκαστική προσγείωση. Οι Βρετανοί ισχυρίστηκαν ότι κατέρριψαν τέσσερα Messerschmitt καθώς και δύο Heinkel He 112,[N 2] αλλά στην πραγματικότητα η Luftwaffe έχασε μονάχα ένα Bf 109.[23][24]
Στις 13 Μαΐου στάλθηκαν στη Γαλλία ακόμα 32 Hurricane, φέρνοντας την ολική δύναμη εκεί στα δέκα Σμήνη. Την επομένη υπέστησαν βαριές απώλειες: χάθηκαν 27 μαχητικά (τα 22 εξ αιτίας της δράσης των Messerschmitt) και σκοτώθηκαν 15 πιλότοι, συμπεριλαμβανομένων των J. B. Parnall[N 3] και του Αυστραλού "άσσου" Les Clisby.[25] Την ίδια ημέρα το Νο. 3 Σμήνος ισχυρίστηκε την κατάρριψη 17 γερμανικών αεροσκαφών, τα Νο 85 και Νο. 87 τεσσάρων και το Νο. 607 άλλων εννέα.[26] Από τις 15 ως τις 17 Μαΐου χάθηκαν τουλάχιστον 51 Hurricane εξ αιτίας ατυχημάτων και της εχθρικής δράσης.[27]
Στις 17 Μαΐου, ύστερα από μία εβδομάδα πολεμικών επιχειρήσεων, μόλις τρία από τα Σμήνη που βρίσκονταν στη Γαλλία διατηρούσαν δύναμη κοντά στα προβλεπόμενα επιχειρησιακά επίπεδα.[28] Παρά τις απώλειες, τα Hurricane κατάφεραν να καταρρίψουν μεγάλο αριθμό εχθρικών αεροσκαφών.[28] Στις 18 Μαΐου διεκδίκησαν την κατάρριψη 57 γερμανικών αεροσκαφών (τα γερμανικά αρχεία αναφέρουν την απώλεια 39) και την επομένη τα Νο. 1 και Νο. 73 Σμήνη άλλων έντεκα. Το ίδιο διήμερο χάθηκαν 68 βρετανικά μαχητικά. Τα δύο τρίτα των απωλειών οφείλονταν στη δράση των γερμανικών καταδιωκτικών.[29]
Στις 20 Μαΐου, όταν πια η έκβαση της Μάχης της Γαλλίας είχε κριθεί, διατάχθηκε η απόσυρση όλων των Σμηνών πίσω στη Μεγάλη Βρετανία. Το τίμημα που πλήρωσαν οι βρετανικές μονάδες δίωξης στη μάχη, καθώς και για την κάλυψη της υποχώρησης των Συμμαχικών στρατευμάτων στη Δουνκέρκη, ήταν βαρύτατο. Από τα 452 Hurricane που στάλθηκαν συνολικά στη Γαλλία, μόλις 66 επέστρεψαν.[30]
Κύριο λήμμα: Μάχη της Αγγλίας |
Στα τέλη Ιουνίου του 1940, αμέσως μετά την πτώση της Γαλλίας, τα περισσότερα Σμήνη δίωξης της RAF ήταν εφοδιασμένα με Hurricane. Το κύριο μέρος των πολεμικών επιχειρήσεων έλαβε χώρα από τις 8 Σεπτεμβρίου μέχρι τις 21 Σεπτεμβρίου και το βάρος της υπεράσπισης της Μεγάλης Βρετανίας απέναντι στη Luftwaffe επωμίσθηκαν τότε οι μονάδες των Spitfire και των Hurricane. Τα πρώτα, που ήταν ανώτερα τεχνολογικά, ανέλαβαν την αναχαίτιση των εχθρικών μαχητικών ενώ τα δεύτερα επικεντρώθηκαν κυρίως στην αντιμετώπιση των βομβαρδιστικών. Τα Hurricane -που αποτελούσαν τότε τον κορμό της δύναμης μαχητικών- πέτυχαν το 55% των συνολικών καταρρίψεων και τα Spitfire το 42%.[31] Οι ολικές γερμανικές απώλειες εκτιμώνται στα 2739 αεροσκάφη.[31]
Το Hurricane δεν ήταν τόσο ταχύ όσο τα Spitfire και Bf 109E, ενώ υπερείχε στις κλειστές αερομαχίες. Τον Σεπτέμβριο του 1940 ξεκίνησαν οι παραδόσεις μικρών αριθμών από τα βελτιωμένα Hurricane Mk IIa series 1 που διέθεταν ισχυρότερο κινητήρα[32] και είχαν μέγιστη ταχύτητα 550 km/h.
Η επικράτηση της RAF, που υστερούσε αριθμητικά έναντι της Luftwaffe το καλοκαίρι του 1940, οφείλεται εν πολλοίς στην αυτοθυσία των πιλότων της. Ο μόνος που έλαβε τον Σταυρό της Βικτωρίας κατά τη διάρκεια της Μάχης της Αγγλίας και ταυτόχρονα ο μόνος προερχόμενος από τη Διοίκηση Μαχητικών στον πόλεμο ήταν ο Έρικ Νίκολσον (Eric Nicolson), πιλότος Hurricane από το Σμήνος Νο. 249. Στις 16 Αυγούστου 1940 το αεροσκάφος του, που πετούσε μαζί με άλλα δύο ίδιου τύπου, δέχθηκε επίθεση Messerschmitt Bf 110 ερχόμενων από μεγαλύτερο ύψος. Όλα χτυπήθηκαν από τα πυρά των γερμανικών μαχητικών, ο Νίκολσον τραυματίστηκε σοβαρά και το αεροσκάφος του τυλίχθηκε στις φλόγες. Καθώς προσπαθούσε να το εγκαταλείψει, συνειδητοποίησε ότι είχε πιθανότητες να χτυπήσει ένα από τα Bf 110, επέστρεψε στο κόκπιτ (που ήταν πλέον φλεγόμενη κόλαση) και το κατεδίωξε -ισχυριζόμενος μάλιστα ότι ενδέχεται όντως να το κατέρριψε.[33]
Το 1941 το Hurricane παρέμεινε ένα από τα σημαντικότερα μαχητικά της RAF. Ήταν το σημαντικότερο μονοθέσιο νυχτερινό μαχητικό εκείνη την περίοδο, ενώ τα αεροσκάφη της έκδοσης Mk IIc -που ήταν οπλισμένα με πυροβόλα- ξεκίνησαν νυχτερινές επιθέσεις στην κατεχόμενη Ευρώπη. Το 1942 κατασκευάστηκαν επίσης δώδεκα νυχτερινά μαχητικά Hurricane II C(NF) με το ραντάρ Mark VI. Το αυξημένο βάρος επηρέασε αρνητικά τις επιδόσεις τους[34] και έτσι αποφασίστηκε η αποστολή τους στην Ινδία, όπου ανέλαβαν την υπεράσπιση της Καλκούτας. Όλα είχαν αποσυρθεί μέχρι τον Δεκέμβριο του 1943.[35]
Μετά την είσοδο της φασιστικής Ιταλίας στον πόλεμο, τον Ιούνιο του 1940, αποφασίστηκε η κατεπείγουσα μετατροπή αριθμού Hurricane Mk II με την προσθήκη κατάλληλου εξοπλισμού για επιχειρήσεις στην έρημο και η αποστολή τους στην Αίγυπτο προκειμένου να εγκαταστήσουν τα πεπαλαιωμένα διπλάνα Gloster Gladiator. Πέτυχαν την πρώτη τους νίκη στο καινούργιο θέατρο επιχειρήσεων στις 19 Ιουνίου 1940, όταν ο πιλότος Wykeham-Barnes ανέφερε την κατάρριψη δύο ιταλικών μαχητικών Fiat CR.42. Τα Hurricane υπέστησαν βαριές απώλειες όταν ενεπλάκησαν στη Βόρεια Αφρική και τη Μεσόγειο οι Γερμανοί, που διέθεταν τα εξαιρετικά Bf 109E και Bf 109F. Σταδιακά ανέλαβαν τον ρόλο της εξασφάλισης της αεροπορικής υπεροχής τα αμερικανικής κατασκευής Curtiss Tomahawks/Kittyhawks ενώ τα Hurricane, που διέθεταν πυροβόλα των 20 mm και μετέφεραν βόμβες, απέδωσαν πολύ καλά ως αεροσκάφη εγγύς υποστήριξης των χερσαίων δυνάμεων. Στα τέλη του 1941 η Ιταλική Βασιλική Αεροπρία (Regia Aeronautica) ενέταξε σε υπηρεσία το σπουδαίο μαχητικό Macchi MC.202 Folgore που αποδείχθηκε ανώτερο[36] και πιο ευέλικτο από τα Hurricane στις αερομαχίες.[37] Η συμβολή των Hawker στη νικηφόρα για τους Συμμάχους μάχη του Ελ Αλαμέιν ήταν πολύ σημαντική.
Κύριο λήμμα: Πολιορκία της Μάλτας (Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος) |
Η υπό βρετανικό έλεγχο Μάλτα, ευρισκόμενη σε στρατηγικό σημείο για να απειλήσει μέσω των υποβρυχίων και των τορπιλοπλάνων που είχαν τη βάση τους εκεί τις νηοπομπές του Άξονα από την Ιταλία προς τη Βόρεια Αφρική, αποτέλεσε βασικό στόχο για την Ιταλική Αεροπορία από την πρώτη κιόλας ημέρα της εισόδου της χώρας στον πόλεμο τον Ιούνιο του 1940. Εκείνη την περίοδο τα μόνα διαθέσιμα μαχητικά στο νησί ήταν μερικά πεπαλαιωμένα διπλάνα Gloster Gladiator. Αυτά επωμίσθηκαν το βάρος της υπεράσπισης του νησιού ολόκληρο τον Ιούνιο, ενώ στα τέλη του μήνα στάλθηκαν προς ενίσχυση τέσσερα Hurricane. Πρέπει να σημειωθεί ότι την ίδια περίοδο μαίνονταν η μάχη της Αγγλίας και οι δυνατότητες της RAF σε έμψυχο και άψυχο υλικό είχαν φθάσει σε οριακό σημείο. Τα ολιγάριθμα βρετανικά μαχητικά αντιμετώπισαν ολόκληρο τον Ιούλιο τις επιθέσεις των περίπου 200 ιταλικών αεροσκαφών που βρίσκονταν στη Σικελία. Χάθηκε ένα Gladiator και ένα Hurricane εκείνο τον μήνα. Στις 2 Αυγούστου στάλθηκαν δώδεκα ακόμα Hurricane καθώς και δύο βομβαρδιστικά Blackburn Skua.[38] [N 4]
Ο αριθμός των διαθέσιμων μαχητικών αυξήθηκε σταδιακά. Η επιχειρήσεις πάνω τη Μάλτα εντατικοποιήθηκαν μετά την άφιξη των γερμανικών δυνάμεων στο θέατρο επιχειρήσεων της Μεσογείου. Η Luftwaffe μετέφερε σημαντικό αριθμό αεροσκαφών στη Σικελία για να πλήξουν το νησί και τις ναυτικές δυνάμεις των Συμμάχων. Τον Απρίλιο του 1941, ύστερα από αρκετούς μήνες σκληρών αερομαχιών, στάλθηκαν στο νησί 23 Hurricane καθώς και επιπλέον μαχητικά τον επόμενο μήνα. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την αποχώρηση των δυνάμεων της Luftwaffe από τη Σικελία (ανασυντάχθηκαν στην Ανατολή εν όψει της έναρξης της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα)[39] σήμανε περίοδο σχετικής ηρεμίας πάνω από τη Μάλτα.
Το δεύτερο μεγάλο κύμα αεροπορικών επιθέσεων ξεκίνησε στις αρχές του 1942, με τη μαζική επιστροφή γερμανικών αεροπορικών δυνάμεων στην περιοχή. Οι πρώτες ενισχύσεις (15 Spitfire) στάλθηκαν μόλις τον Μάρτιο, ενώ οι μάχη μαίνονταν δια περισσότερο από δύο μήνες. Πολλά από τα νέα αεροσκάφη καταστράφηκαν στο έδαφος, με συνέπεια να επωμισθούν για ακόμη μια φορά κυρίως τα Hurricane το βάρος της μάχης.[40] Αργότερα κατέστη εφικτή η αποστολή περισσότερων ενισχύσεων, ενώ τελικά η Μάλτα άντεξε στις επιθέσεις του Άξονα.
Κύριο λήμμα: Ανατολικό μέτωπο (Β' Παγκόσμιος Πόλεμος) |
Η ΕΣΣΔ παρέλαβε, μέσω του προγράμματος Lend-Lease, 2952 Hurricane κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου,[41] καθιστώντας το τον πιο πολυάριθμο βρετανικό τύπο που εντάχθηκε ποτέ σε υπηρεσία με την Ερυθρά Αεροπορία.[42] Οι Σοβιετικοί πιλότοι δεν ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι με το Hurricane, το οποίο θεωρούσαν υποδεέστερο των εγχώριων και των γερμανικών μαχητικών.[41][43]
Τα Hurricane ήταν σημαντικά για την αεράμυνα της ΕΣΣΔ το δύσκολο 1941. Έφθαναν με πλοία από τη Μεγάλη Βρετανία στο βόρειο λιμάνι του Μουρμάνσκ. Οι νηοπομπές έπρεπε να διασχίσουν τα επικίνδυνα νερά του Αρκτικού Ωκεανού για να φθάσουν στην ΕΣΣΔ, ενώ πάντοτε ελλόχευε ο κίνδυνος να δεχθούν επιθέσεις από τη Luftwaffe και το Kriegsmarine που διέθεταν βάσεις στη σύμμαχο Φινλανδία και την κατεχόμενη Νορβηγία. Αποφασίστηκε η αποστολή των Νο. 81 και Νο. 134 Σμηνών της RAF στην περιοχή για να παρέχουν αεροπορική κάλυψη. Τον Αύγουστο του 1941 μεταφέρθηκαν 24 αεροσκάφη με το αεροπλανοφόρο HMS Argus και άλλα 15 με εμπορικά πλοία. Εκτός από την αεροπορική κάλυψη των νηοπομπών, ανέλαβαν και αποστολές συνοδείας σοβιετικών βομβαρδιστικών. Στα τέλη του έτους, όταν πια είχε μειωθεί η πίεση του εχθρού στην περιοχή, το προσωπικό της RAF αποσύρθηκε. Τα Hurricane παρέμειναν εκεί και έγιναν έτσι τα πρώτα από χιλιάδες Συμμαχικά αεροπλάνα που παρέλαβαν οι Σοβιετικοί κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.[44]
Οι Σοβιετικοί δεν ήταν ικανοποιημένοι με τα Hurricane, που ήταν κατά 40–50 km/h πιο αργά συγκριτικά με τα Bf 109E και δεν είχαν αρκετά ισχυρό οπλισμό. Συχνά τα οκτώ ή δώδεκα πολυβόλα των 7,7 mm δεν προκαλούσαν ζημιές στα βαριά θωρακισμένα γερμανικά αεροσκάφη. Σε πολλές μονάδες γίνονταν αντικατάσταση κάποιων πολυβόλων από βαρύτερα Berezin UB των 12,7 mm ή ακόμα και με πυροβόλα των 20 mm, μειώνοντας όμως ακόμα περισσότερο τις επιδόσεις.[45]
Το Hurricane -που ήταν ελαφρύ, ανθεκτικό και εύκολο στη συντήρηση αεροσκάφος- χρησιμοποιήθηκε σε διάφορα θέατρα επιχειρήσεων κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και εξήχθη σε πολλές χώρες. Είναι ένα από τα λίγα αεροσκάφη που χρησιμοποιήθηκε από τους Συμμάχους αλλά και από αεροπορίες των χωρών του Άξονα.
Κατασκευάστηκαν περισσότερα από 14500 Hurricanes, εκ των οποίων τουλάχιστον δεκατρία παραμένουν ικανά να πραγματοποιήσουν πτήσεις και πολύ περισσότερα υπάρχουν σαν στατικά εκθέματα σε αεροπορικά μουσεία.
Είναι άγνωστο πως έφθασε στην Ινδία αυτό το αεροσκάφος, όμως από το 1975 εκτίθεται στο Μουσείο της Ινδικής Πολεμικής Αεροπορίας στο Νέο Δελχί.[64]
Hurricane Mk IIC | Sea Hurricane Μκ IIC | |
---|---|---|
Ρόλος | μαχητικό/μαχητικό-βομβαρδιστικό | μαχητικό των αεροπλανοφόρων |
Πλήρωμα | ένας | |
Διαστάσεις | ||
Μήκος | 9,83 m | 9,82 m |
Εκπέτασμα | 12,19 m | 12,19 m |
Ύψος | 3,99 m | 3,99 m |
Επιφάνεια πτέρυγας | 23,97 m2 | 23,92 m2 |
Βάρος | ||
Κενό | 2566 kg | 2667 kg |
Μέγιστο απογείωσης | 3648 kg | 3674 kg |
Σύστημα πρόωσης | ||
Κινητήρας | Rolls-Royce Merlin XX των 1280 hp | |
Επιδόσεις & οπλισμός | ||
Μέγιστη ταχύτητα | 526 km/h (στα 5500 m) | 550 km/h (στα 6700 m) |
Μέγιστο ύψος πτήσης | 11000 m | 10800 m |
Ακτίνα δράσης | 740 km (χωρίς απορριπτόμενες δεξαμενές καυσίμου) |
740 km (χωρίς απορριπτόμενες δεξαμενές καυσίμου) |
Οπλισμός | τέσσερα πυροβόλα των 20 mm, δύο βόμβες των 113 kg ή δύο των 227 kg |
τέσσερα πυροβόλα των 20 mm |
|
|
|