Johari penceresi, insanların kendileri ve başkalarıyla ilişkilerini daha iyi anlamalarına yardımcı olan bir tekniktir[1] Psikologlar Joseph Luft (1916–2014) ve Harrington Ingham (1916–1995) tarafından 1955'te oluşturuldu ve öncelikle kendi kendine yardım gruplarında ve kurumsal ortamlarda buluşsal bir alıştırma olarak kullanılıyor.[2][3] Luft ve Ingham, ilk isimlerinin bir kombinasyonunu kullanarak modellerine "Johari" adını verdiler.
Alıştırmada, birisi bir listeden birkaç sıfat seçer ve kendi kişiliğini tanımladığını düşündüklerini seçer. Deneğin akranları daha sonra aynı listeyi alır ve her biri konuyu tanımlayan eşit sayıda sıfat seçer. Bu sıfatlar daha sonra ikişer ikişer dört hücreden oluşan bir ızgaraya eklenir.[4]
Filozof Charles Handy bu konsepte dört odalı Johari Evi diyor. Birinci oda, kendimizin bizim ve başkalarının gördüğü kısımdır. İkinci oda, başkalarının gördüğü ama bizim farkında olmadığımız yönleri içeriyor. Üçüncü oda, bildiğimiz ama diğerlerinden sakladığımız özel alandır. Dördüncü oda, ne kendimizin ne de başkalarının göremediği bilinçsiz yanımızdır.
Bir terapinin hedefi, Açık karenin genişletilerek Gizli karenin, Bilinmeyen kare ve Kör Nokta karesinin daraltılmasıdır. Bu da kişinin kendi hakkında daha fazla bilgi sahibi olmasını sağlarken, Kör, Gizli veya Karanlık karelerin gönüllü olarak daraltılması ve kişinin çevresi ile daha iyi dostluk kurmasına ve daha sosyal kişi olmasına yardımcı olabilir.[5]