Një lule është struktura riprodhuese e gjetur në bimët e lulëzuara (bimët e ndarjes Magnoliophyta, të quajtur edhe angiosperms). Funksioni biologjik i një lule është riprodhimi, zakonisht duke siguruar një mekanizëm për bashkimin e spermës me vezë. Lulet mund të lehtësojnë tejkalimin (bashkimin e spermës dhe vezëve nga individë të ndryshëm në një popullsi) ose të lejojnë vetëzimin (bashkimin e spermës dhe vezës nga lulja e njëjtë). Disa lule prodhojnë diaspora pa fekondim (parthenocarpy). Lulet përmbajnë sporangia dhe janë vendi ku zhvillohen gametofitët. Shumë lule kanë evoluar që të jenë tërheqëse për kafshët, në mënyrë që t'i bëjnë ata të jenë vektorë për transferimin e pojalmit. Pas fekondimit, vezoret e luleve zhvillohen në fruta që permbajne fara.

Përveç lehtësimit të riprodhimit të bimëve të lulëzuar, lule janë për një kohë të gjatë të admiruar dhe të përdorura nga njerëzit për të sjellë bukurinë në mjedisin e tyre dhe gjithashtu si objekte të romancës, ritualit, fesë, mjekësisë dhe si burim ushqimi.

Përbërja thelbësore të një lule mund të ndahet në dy pjesë: pjesa vegjetative, e përbërë nga petalet dhe strukturat e lidhura në perianth, dhe pjesët riprodhuese ose seksuale. Një lule e zakonshëme përbëhet nga katër lloje të strukturave të lidhura me majën e një kërcelli të shkurtër. Secila nga këto lloje të pjesëve është e rregulluar në një shirit në enë. Katër dredhat kryesore (duke filluar nga baza e lules ose nga nyja më të ulët dhe duke ecur lart) janë si më poshtë:

Kolektivisht kaliksi dhe kurora formojnë perianthin (shih diagramin).

• Kaliksi: kurriz i jashtëm i përbërë nga njësitë e quajtura sepals; këto janë zakonisht jeshile dhe fusin pjesën tjetër të luleve në fazën e buzës, megjithatë, ato mund të mungojnë ose të shquar dhe petal-si në disa lloje.
• Kurora: kurriz i dytë drejt kulmit, i përbërë nga njësi të quajtura petale, të cilat zakonisht janë të hollë, të butë dhe të ngjyrosur për të tërhequr kafshët që ndihmojnë procesin e pllenimeve.

• Androecium (nga greq. andros oikia: shtëpia e njeriut): kurora tjetër (nganjëherë shumëfishuar në disa kurora), që përbëhet nga njësitë e quajtura stamens. Stamens përbëhet nga dy pjesë: një kërcell i quajtur një filament, i kryesuar nga një anther ku polen është prodhuar nga meiosis dhe përfundimisht të shpërndara.
• Gynoecium (nga gynaikos oikia greke: shtëpia e gruas): kurrizi më i brendshëm i një lule, i përbërë nga një ose më shumë njësi të quajtura carpels. Karpeli ose karpele të shumta të shkrirë formojnë një strukturë të uritur që quhet një vezore, e cila prodhon ovula brenda vendit. Ovules janë megasporangia dhe ata nga ana e tyre prodhojnë megasporë me anë të mejozës që zhvillohen në gametophytes femra. Këto krijojnë qeliza vezësh. Glikociumi i një lule përshkruhet gjithashtu duke përdorur një terminologji alternative ku struktura që e sheh në brinjën e brendshme (e përbërë nga një vezore, stili dhe stigma) quhet një pistil. Një pistil mund të përbëhet nga një karpele e vetme ose një numër carpels të shkrirë së bashku. Pika ngjitëse e pistilës, stigma, është receptori i polenit. Krahja mbështetëse, stili, bëhet rruga për tubat e polenit që rriten nga kokrrat e polenave që i përmbahen stigmës. Marrëdhënia me gynoecium në enë është përshkruar si hypogynous (nën një vezore superiore), perigynous (rrethon një vezore të lartë), ose epshëm (mbi vezore inferiore).

Edhe pse marrëveshja e përshkruar më lart konsiderohet "e zakonshëme", speciet e bimëve tregojnë një ndryshim të gjerë në strukturën e luleve. Këto modifikime kanë rëndësi në evoluimin e bimëve të lulëzuar dhe përdoren gjerësisht nga botanistët për të vendosur marrëdhënie midis llojeve bimore.

Katër pjesët kryesore të një lule përgjithësisht përcaktohen nga pozicionet e tyre në enë dhe jo nga funksioni i tyre. Shumë lule nuk kanë pjesë ose pjesë mund të modifikohen në argëtime të tjera

• Lulishtja
• Lulëtaria
• Kopshtaria