Kapitan | |
Data i miejsce urodzenia |
30 marca 1904 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
od 1923 |
Siły zbrojne | |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Wincenty Fryszczyn (1927) | |||||||||||||||||||
Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data śmierci | |||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||
|
Wincenty Fryszczyn (ur. 30 marca 1904 w Kołomyi, zm. w kwietniu 1940 we Charkowie) – polski lekkoatleta, specjalista skoku wzwyż, rekordzista Polski, instruktor sportowy, kapitan artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Był synem Juliusza i Wilhelminy z domu Knitell. Zdał egzamin maturalny w Gimnazjum Realnym w Czerniowcach[1].
Był zawodnikiem Polonii Warszawa (1924–1929). Był wicemistrzem Polski w skoku wzwyż w 1925, 1928 i 1929 oraz brązowym medalistą w sztafecie 4 × 100 m i dziesięcioboju w 1928[2]. 30 maja 1926 w Poznaniu ustanowił rekord Polski w skoku wzwyż rezultatem 1,80 m[3]. W latach 1927–1929 wystąpił w pięciu meczach reprezentacji Polski (siedem startów), bez zwycięstw indywidualnych.
Rekordy życiowe[4]:
Od 1923 służył w Wojsku Polskim. Ukończył Szkołę Podoficerską 23 pułku artylerii polowej, Szkołę Podchorążych Piechoty w Warszawie i Oficerską Szkołę Artylerii w Toruniu w 1926[1]. Został awansowany do stopnia podporucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1926[5]. Został przydzielony do 24 pułku artylerii polowej w Jarosławiu[6]. W jednostce był referentem sportowym od 1926. Był absolwentem Centralnej Wyższej Szkoły Gimnastyki i Sportu w Poznaniu (1928) oraz kursów szermierki (1929) i narciarstwa (1935). W 1927 brał udział w przygotowaniach olimpijskich w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego (CIFW). Od 1930 do 1934 był instruktorem wychowania fizycznego w Szkole Podchorążych Artylerii. Został awansowany do stopnia porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1928[7]. W 1932 był w kadrze Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu[8]. Od 1935 był oficerem 12 pułku artylerii lekkiej ze Złoczowa, w którym był dowódcą 7 baterii, następnie 5 baterii. W 1939 w stopniu kapitana był adiutantem tej jednostki.
Po wybuchu II wojny światowej w okresie kampanii wrześniowej pozostawał w powyższej funkcji. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku[9]. Wiosną 1940 został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach[4]. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia majora[10]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[11].