![]() | |||||||||||||||||||||||||||||||
Trener | |||||||||||||||||||||||||||||||
Data i miejsce urodzenia |
15 grudnia 1956 | ||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Kariera | |||||||||||||||||||||||||||||||
Aktywność |
1974–1986 | ||||||||||||||||||||||||||||||
College | |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
|
Tomasz Hieronim Herkt (ur. 15 grudnia 1956[1] w Poznaniu) – polski koszykarz, po zakończeniu kariery zawodniczej trener koszykówki, który doprowadził kobiecą reprezentację Polski do tytułu mistrza Europy w 1999, a kobiece drużyny Olimpii Poznań i Polpharmy Gdynia do mistrzostwa Polski.
Od 1972 występował w Warcie Poznań, zdobył z tą drużyną mistrzostwo Polski juniorów w koszykówce (1974), a do 1977 grał w jej barwach w II lidze seniorów. Od 1977 do 1986 występował w drużynie AZS Poznań. Ukończył studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu.
od 1982 pracował w Studium WF Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W styczniu 1986 został asystentem Piotra Langosza w kobiecej drużynie Olimpii Poznań i miał udział w awansie tej drużyny do I ligi, a następnie w dwóch brązowych medalach mistrzostw Polski (1988, 1989 i 1990). W sezonie 1990/91 został pierwszym trenerem tej drużyny i zdobył następnie kolejne dwa brązowe medale (1991 i 1992). W sezonie 1992/93 dotarł ze swoim klubem do finału Pucharu Ronchetti, a także zdobył pierwszy raz mistrzostwo Polski, W sezonie 1993/94 powtórzył mistrzostwo Polski oraz dotarł do turnieju finałowego Pucharu Europy, zajmując w nim trzecie miejsce. W 1995 sięgnął z drużyną po wicemistrzostwo, a w 1996 po brązowy medal. Z poznańskiego klubu odszedł po zakończeniu sezonu 1996/97, następnie pracował jako w klubie Stilon Gorzów. W 1998 został trenerem Foty Porty (następnie Polpharmy) Gdynia[2]. i poprowadził ją dwukrotnie do mistrzostwa Polski (1999, 2000). Po odpadnięciu drużyny w ćwierćfinale Euroligi wiosną 2001 został zwolniony z pracy przed półfinałami rozgrywek ligowych, miał jednak niewątpliwy udział w kolejnym mistrzostwie Polski zdobytym w tym roku. W sezonie 2003/04 objął posadę szkoleniowca Starego Browaru AZSu Poznań i zdobył z tą drużyną wicemistrzostwo Polski. W 2005 roku powrócił do PLKK jako trener koszykarek Włókniarza Pabianice. W sezonie 2007/08 był trenerem Wisły Kraków, z której odszedł po nieudanych występach w Eurolidze przed zakończeniem sezonu, w którym Wisła z nowym trenerem sięgnęła ostatecznie po mistrzostwo Polski.
W sezonie 2012/13 został trenerem Artego Bydgoszcz[3]. W swoim pierwszym sezonie zdobył z zespołem historyczny brązowy medal[4]. Rok później Artego kolejny raz stanęło na najniższym miejscu podium. W sezonie 2014/15 Artego zdobyło wicemistrzostwo Polski, przegrywając w finale z Wisłą Kraków[5].
W sezonie 2015/2016 Artego zajęło pierwsze miejsce w tabeli, a on sam został wybrany najlepszym trenerem sezonu zasadniczego[6][7].
7 maja 2018 podpisał kolejną umowę z Artego Bydgoszcz[8].
30 września 2021 roku odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[9].
W latach 1996–2003 był trenerem kobiecej reprezentacji Polski seniorek. Prowadził ją na mistrzostwach Europy w 1999 (1. miejsce), 2001 (6. miejsce) i 2003 (4. miejsce), oraz na Igrzyskach Olimpijskich w Sydney w 2000 (8. miejsce).
W sezonie 2004/2005 pracował jako asystent Wojciecha Krajewskiego w Astorii Bydgoszcz, z którą zajął 6 pozycję w Polskiej Lidze Koszykówki. Od marca 2008 pełnił funkcję asystenta trenera Mirosława Lisztwana w zespole Energa Czarni Słupsk, a w czerwcu został trenerem w Zastalu Zielona Góra[10][11], z którym w roku 2010 awansował do TBL[12] i gdzie pracował do lutego 2011. W lipcu 2011 został trenerem AZS Koszalin, ale odszedł z tego klubu w grudniu tego samego roku.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim (1999)[13] i Oficerskim (2021)[14] Orderu Odrodzenia Polski.
Na podstawie[15], o ile nie zaznaczono inaczej.
^ – jako asystent trenera