| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość |
polska |
| Dziedzina sztuki |
Tadeusz Nartowski (ur. 5 sierpnia 1892 w Zarębach Kościelnych, zm. 6 grudnia 1971 w Szczecinie) – polski artysta malarz.
Od dziesiątego roku życia mieszkał w Warszawie. W czasie nauki w szkole średniej równolegle uczył się rysunku u Feliksa Słupskiego[1]. Ukończył Szkołę Sztuk Pięknych. Kształcił się w malarstwie akwarelowym u Leona Wyczółkowskiego, Ferdynanda Ruszczyca, Konrada Krzyżanowskiego[2], Juliana Fałata i Kazimierza Stabrowskiego[1]. Po ukończeniu studiów, w latach 1921-1925 był wykładowcą w szkole Wojciecha Gersona i na Akademii Sztuk Pięknych. Należał do grupy Zachęta.
W 1924 roku wyjechał do Włoch, gdzie przebywał przez 8 miesięcy. Poza tym od 1927 r. wyjeżdżał co roku do Anglii, Francji, Hiszpanii, Jugosławii, Niemiec, na Węgry i do Maroka.
W czasie II wojny światowej mieszkał w Warszawie. Wypędzony przez Niemców, stracił cały dorobek życia. Po wojnie mieszkał w Krakowie, ale po roku przeniósł się do Wrocławia. Od 1947 roku mieszkał i malował w Szczecinie. Zmarł w roku 1971 i został pochowany na cmentarzu Centralnym w Szczecinie.
Nartowski był akwarelistą. Malował martwe natury i portrety, a przede wszystkim krajobrazy i architekturę – tak z kraju, jak i ze swych rozlicznych podróży. Z pobytu we Włoszech przywiózł 80 prac, które wystawił w Zachęcie. Wystawione prace zostały zakupione przez instytucje państwowe, placówki dyplomatyczne i prywatnych klientów. W czasie 45 lat prac namalował około 3 tysięcy akwarel, spośród których wiele spłonęło w Warszawie[1].
W zachowanych dokumentach znajdujemy fragment wypowiedzi malarza o swojej działalności[1]:
Trudno mi jest wydawać opinie o swoich pracach – ulubionymi tematami przez cały okres twórczości artystycznej były wnętrza, architektura i pejzaże.
Jako akwarelista ceniony był za rysunek i subtelną modulację kolorystyczną.[potrzebny przypis]
W 1912 roku miał pierwszą swoją wystawę w Zachęcie "Miniatur". W 1917 roku wystawił po raz pierwszy swoje małe akwarele (w małych wymiarach 20 × 12 cm). Z czasem stopniowo powiększał formaty prac. Później jego akwarele pokazywały również inne galerie warszawskie. Wystawiał także w Krakowie, Lublinie, Gdyni. W 1935 r. miał wystawę w Berlinie.
Twórczość Nartowskiego była wielokrotnie nagradzana, m.in. otrzymał brązowy i złoty medal Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w latach 1927 i 1933.
Nartowski ofiarował w 1957 r. Muzeum Narodowemu w Warszawie 11 swoich prac oraz 12 prac Muzeum Pomorza Zachodniego.
Wiele jego obrazów znajduje się w placówkach zagranicznych, a jeden z nich pt. Łazienki podarowany w 1958 r. prezydentowi Stanów Zjednoczonych Dwightowi Eisenhowerowi[3] jest eksponowany w Kongresie Stanów Zjednoczonych do dzisiaj. Prezydent Eisenhower pisał w liście dziękczynnym:
... nie tylko sam malowany obiekt, ale również sposób, w jaki uchwycił Pan światła i cienie w amfiteatrze, zachwycają mnie.
Był synem Józefa Antoniego i Wandy Justyny ze Smoleńskich. Ożenił się w 1914 roku z Reginą Łukaszewicz, mieli córkę Teresę, która zmarła w 1945 roku. Pradziadem Nartowskiego był Franciszek Kostecki.