generał dywizji | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
17 lipca 1939 lub 25 października 1939 |
Przebieg służby | |
Lata służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
26 Brygada Pospolitego Ruszenia |
Stanowiska |
dowódca brygady |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Tadeusz Bylewski, ros. Фаддей Сигизмундович Былевский (ur. 21 lipca?/2 sierpnia 1866[1] w Kijowie zm. 17 lipca 1939[2]) – generał major Armii Imperium Rosyjskiego i generał dywizji Wojska Polskiego.
Był uczniem Włodzimierskiego Kijowskiego Korpusu Kadetów w Kijowie (ros. Владимирский Киевский кадетский корпус). 29 sierpnia 1883 roku rozpoczął służbę w armii rosyjskiej. Dwa lata później ukończył 1. Pawłowską Szkołę Wojskową w Petersburgu. Awansował na podporucznika ze starszeństwem z 5 sierpnia 1885 roku i został przydzielony do 69 Riazańskiego Pułku Piechoty (ros. 69-й пехотный Рязанский полк), który stacjonował w Lublinie i wchodził w skład I Brygady 18 Dywizji Piechoty. Na sztabskapitana awansował ze starszeństwem z 6 grudnia 1897 roku. Przez sześć lat i pięć miesięcy dowodził kompanią. Na pułkownika awansował ze starszeństwem z 6 grudnia 1907 roku. Do 1913 roku pełnił służbę w Lejb-Gwardyjskim Sankt-Petersburskim Pułku Króla Fryderyka Wilhelma III w Warszawie. W 1913 roku podał się do dymisji. Po rozpoczęciu I wojny światowej zmobilizowany i mianowany dowódcą 26 Brygady Pospolitego Ruszenia (ros. 26-я бригада Государственного ополчения). W 1916 roku awansował na generała majora.
8 lutego 1917 roku przystąpił do organizacji Dywizji Strzelców Polskich. Dowództwo dywizji mieściło się w Kijowie, a oddziały w Biełgorodzie, Boryspolu, Czugujewie, Połtawie i Bieriezaniu. 10 kwietnia tego roku po ustąpieniu ze stanowiska dowódcy dywizji wyjechał do Piotrogrodu, gdzie objął stanowisko przewodniczącego Komisji Wojskowej dla Formowania Oddziałów Polskich przy Sztabie Najwyższego Głównodowodzącego.
W Wojsku Polskim od listopada 1918 roku. Organizował oddziały wojskowe w Lublinie. Poniósł fiasko wobec postawy oficerów Polskiej Organizacji Wojskowej. Z dniem 11 kwietnia 1919 roku został przydzielony do rezerwy oficerów Wojsk Polskich[3]. 7 maja 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała podporucznika[4]. Do 1 sierpnia 1919 roku był dowódcą 8 Dywizji Piechoty[5]. Później, do 1 kwietnia 1921, pełnił służbę w Centralnej Komisji Kontroli Stanów. 26 stycznia 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłych korpusów wschodnich i byłej armii rosyjskiej[6].
Z dniem 1 kwietnia 1921 roku został przeniesiony w stały stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika[7]. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała dywizji[8]. W 1934 roku figurował na liście starszeństwa oficerów stanu spoczynku, jako generał dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku[9]. Zginął w wypadku samochodowym. Jest pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 39-3-5)[10].