![]() | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Zawód, zajęcie |
historyk |
Narodowość | |
Tytuł naukowy |
Stepan Tomasziwski, ukr. Степан Томашівський, pol. Stefan Tomaszewski (ur. 9 stycznia 1875 w Kupnowicach, zm. 21 grudnia 1930 w Krakowie) – ukraiński historyk, publicysta i polityk. Członek rzeczywisty Towarzystwa Naukowego im. Szewczenki (od 1899), przewodniczący Towarzystwa w latach 1913-1915. Docent Uniwersytetu Lwowskiego i Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Ukończył szkołę powszechną i C. K. Gimnazjum Arcyksiężniczki Elżbiety w Samborze (1895). Studiował na wydziale prawa i wydziale humanistycznym Uniwersytetu Lwowskiego, które ukończył w 1900 uzyskując stopień naukowy doktora filozofii. Był uczniem Mychajła Hruszewskiego i Ludwika Finkla.
W latach 1900-1906 uczył w gimnazjach w Przemyślu i Brzeżanach. W 1906 przeniósł się do Lwowa, był wykładowcą ukraińskiego gimnazjum akademickiego. W latach 1912-1914 docent historii Austrii na Uniwersytecie Lwowskim. Członek Ukraińskiej Partii Narodowo-Demokratycznej, w latach przed I wojną światową współorganizator ukraińskiego ruchu strzeleckiego. W latach 1914-1918 członek Zarządu Bojowego (ukr. Бойовa Управa) Ukraińskich Strzelców Siczowych, przebywał na Rusi Zakarpackiej i w Wiedniu. Po proklamowaniu Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej (ZURL) pełnomocnik nadzwyczajny Ukraińskiej Rady Narodowej (listopad 1918 - marzec 1919), radca delegacji Ukraińskiej Republiki Ludowej na paryską konferencję pokojową i od grudnia 1919 kierownik delegacji ZURL na tej konferencji (do 1921). W 1920 przedstawiciel emigracyjnego rządu ZURL w Londynie.
W latach 1921-1925 mieszkał w Berlinie, współpracował z gazetą Ukrajinśke słowo (Українське слово), był redaktorem tygodnika Litopys polityky, pyśmenstwa i mystectwa (Літопис політики, письменства і мистецтва). W roku 1925 powrócił z emigracji do Lwowa, redagował czasopismo Polityka (Політика) i uczył w gimnazjum. Od 1928 do końca życia docent historii Ukrainy Uniwersytetu Jagiellońskiego. W okresie międzywojennym stał się znaczącą postacią ukraińskiego obozu konserwatywnego (obok m.in. Osypa Nazaruka i Wiaczesława Łypynskiego). Członek zarządu Ukraińskiej Organizacji Chrześcijańskiej, jeden z twórców tzw. szkoły państwowej (ukr. державницькa школa). Prezentował kulturowo zorientowaną na Zachód interpretację dziejów Ukrainy, a od połowy lat 20. XX wieku polityczną orientację propolską.
Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie[1].
1896
1897
1898
1900
1901
1902
1903
1904
1905
1906
1907
1908
1909
1910
1911
1913
1914
1915
1916
1919
1922
1926
1927
1928
1929
1930