sierżant pilot | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne |
Armia Cesarstwa Niemieckiego |
Formacja |
Luftstreitkräfte |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Stefan Niewitecki (ur. 17 sierpnia 1895 r. w Szubinie, zm. 25 maja 1967 r. w Szczecinie) – sierżant pilot Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Syn Józefa i Apolonii z domu Marten[1]. Po wybuchu I wojny światowej został powołany do odbycia służby wojskowej w armii cesarstwa niemieckiego[2]. Został skierowany na szkolenie lotnicze do Grudziądza i Poznania, po jego ukończeniu walczył na froncie zachodnim. Podczas lotu bojowego 3 maja 1918 roku został zestrzelony i znalazł się w niewoli brytyjskiej[2][3].
Po uwolnieniu wstąpił do armii Hallera, w składzie której powrócił do Polski[2]. Zgłosił się do służby w polskim lotnictwie, otrzymał przydział do 2 eskadry wywiadowczej[2]. W jej składzie brał udział w walkach podczas powstania wielkopolskiego, następnie został skierowany na front wojny polsko-bolszewickiej. 20 kwietnia 1920 roku, podczas lotu z ppor. obs. Janem Żardeckim, został zestrzelony w okolicach Żytomierza. Udało im się zbiec z niewoli i po kilku tygodniach powrócić do macierzystej jednostki[2][4].
Został przeniesiony do 14 eskadry wywiadowczej[2]. Podczas lotu 22 września 1920 roku, w załodze z pchor. obs. Mieczysławem Serdeckim, przeprowadzał rozpoznanie rejonu Szepietówki dla sztabu 13 Dywizji Piechoty 3 Armii. Na drodze Annopol-Ostróg napotkali oddziały 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego, które zaatakowali i rozproszyli[5]. Pomimo zranienia pilota w rękę i 14-krotnego trafienia samolotu zdołali powrócić na lotnisko[6].
10 listopada 1920 roku został przeniesiony do rezerwy[2]. Zamieszkał w Bydgoszczy gdzie prowadził kilka przedsiębiorstw (m.in. kręgielnię, firmę przewozową oraz restaurację). Był członkiem i prezesem Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, członkiem Stronnictwa Narodowego i Bractwa Kurkowego w Żninie[3].
Po wybuchu II wojny światowej został zmobilizowany i walczył w kampanii wrześniowej a następnie w oddziałach Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. W 1946 roku został zdemobilizowany i powrócił do Polski[3]. Zamieszkał w Szczecinie, gdzie zmarł 25 maja 1967 i został pochowany na cmentarzu Centralnym (kwatera 40A, rząd 7, grób 16)[7].
Za swą służbę w polskim lotnictwie otrzymał odznaczania[8]: