Ten artykuł od 2010-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji.Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon ((Dopracować)) z tego artykułu.
Nie mylić z: Samuel.
Na tę stronę wskazuje przekierowanie z „Anioł Śmierci”. Zobacz też: inne znaczenia tego terminu.
Ten artykuł dotyczy anioła śmierci. Zobacz też: Samael (ujednoznacznienie).

Samael, Anioł Śmierci (hebr. סמאל; Samaël, Samiel, Saklas, Siegel, Satanael, Samuel, Sammael) – anioł śmierci: dostarczyciel wyroków śmierci, ale i powstrzymujący egzekucję (por. akeda), kontrowersyjny anioł, oskarżyciel, uwodziciel, duch zniszczenia.

Anioł Śmierci w wielu artystycznych wizjach przedstawiany jest również w kobiecych kształtach.

Anioł śmierci, detal z obrazu Śmierć i grabarz, Carlosa Schwabego, ok. 1890
Gustave Doré, Walka Jakuba z Aniołem (1855)
Anioł Śmierci – personifikacja Evelyn De Morgan
Rycina Gustave Doré do wiersza The Crow Edgara Allana Poe, który przedstawia Samaela jako anioła śmierci siedzącego na dachu świata

Samael w religii

[edytuj | edytuj kod]

Wiedza o tym aniele jest zaczerpnięta z literatury talmudycznej, jak i późniejszej literatury kabalistycznej, gnostyckiej i religijnej.

Etymologicznie słowo Samael wywodzi się z hebr. „sami” – ślepy, lub aram. „samu” – jad, trucizna. Można więc to imię przetłumaczyć jako: „Ślepy Bóg” albo – „Jad Boga”. Imię może też pochodzić od syryjskiego boga Szemala[1].

W tradycji żydowskiej Samael to anioł śmierci, zarządzający Piątym Niebem, jeden z siedmiu wysłanników Boga na świecie. Służą mu dwa miliony aniołów. To on kusił Ewę w raju jako wąż (ponoć uwiódł ją potem i spłodził Kaina), on też zatrzymał rękę Abrahama, kiedy ten chciał poświęcić życie swego syna. W żydowskich Świętych Księgach Kabały, Samael, określany jest jako surowość Boga i jest uznawany za piątego archanioła świata – wykonawcę wyroków śmierci wydanych przez Boga. Jest uosobieniem gniewu i kojarzony jest z prostytucją (mylnie, ponieważ tej patronuje Asmodeusz).

W żydowskich pismach gnostycznych, Hipostaza archontów oraz O początku świata, Samael identyfikowany jest najczęściej z demiurgiem Jaldabaotem, twórcą materialnego świata. Nie zna on gnozy, jest więc ślepy, etymologicznie imię sugeruje też nazwę „syn chaosu”. Z demonicznymi postaciami Samaela czy Saklasa („Szalony”) gnostycyzm judeochrześcijański utożsamiał żydowskiego Boga-Stwórcę[2].

Literatura żydowska utożsamia Samaela z Szatanem, który był pierwotnie aspektem Boga i znajdował się wśród 72 tajemnych imion Boga jako Sa’el. Kiedy siła Din (sefira zwana surowością Boga), stała się niezależna, śmierć („Maveth”) stała się częścią życia, a Sa’el został Samaelem, aniołem śmierci. Kabaliści uważają, że po powtórnym przyjściu Mesjasza Samael zostanie uwolniony od śmierci i odzyska swoje dawne imię Sa’el. Tak twierdzi też polski demonolog Roman Zając[potrzebny przypis].

Niektóre teksty żydowskie mówią, że Samael został stworzony szóstego dnia Stworzenia i był ulubionym Aniołem Boga. Przed upadkiem miał on „nosić [wszystkich Aniołów] jako odzienie, bowiem przewyższał wszystkich wiedzą i chwałą”[potrzebny przypis].

Według jednej z legend Samael wywołał drugą wojnę w Niebie (pierwszą wojnę wywołał Lucyfer, który okazał Bogu nieposłuszeństwo odmawiając złożenia hołdu Adamowi, twierdząc że on – zrodzony ze światłości – nie będzie kłaniał się istocie ulepionej z błota).

Samael jest jednym z Aniołów Sądu jako Boski Oskarżyciel; często występuje w parze z Michałem Archaniołem, obrońcą[3].

Również w tradycji chrześcijańskiej Samael to upadły anioł wypędzony z nieba za sprzeciwienie się Bogu, należący do pierwszego kręgu zwanego Serafami (Serafinami)[4].

W Targumie Samael utożsamiany jest z Lucyferem (Targ. ad. Job 28, 7)[5].

Samael w kulturze

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Richard Webster: Encyklopedia aniołów. Illuminatio, 2016. ISBN 83-65442-90-6.
  2. Por. J. Daniélou: Judeochrześcijaństwo heterodoksyjne. W: Tenże: Teologia judeochrześcijańska. s. 95–96.
  3. Zofia Borzymińska, Rafał Żebrowski: Polski słownik judaistyczny: dzieje--kultura--religia--ludzie, Tom 2. Wyd. Prószyński i S-ka, 2003. ISBN 83-7255-175-8.
  4. „Pressje”, 2009. Klub Jagielloński. ISSN 1644-7050. 
  5. Jan Kott, Tadeusz Nyczek: Pisma wybrane, Tom 3. Wydawnictwo Krąg, 1991, s. 422. ISBN 83-85199-10-1.
  6. Kolekcja Wielkie Opery nr 12 Wolny Strzelec, Biblioteka Gazety Wyborczej, Warszawa, 2009, ISBN 978-83-7552-516-8.
  7. Umberto Eco: Imię róży. Mediasat Poland, s. 388, seria: Kolekcja Gazety Wyborczej. ISBN 83-89651-50-5.
  8. Remigiusz Mróz, Czarna Madonna, Poznań 2017, s.412, ISBN 978-83-7976-710-6, OCLC 1004778641.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]