SGML (ang. Standard Generalized Markup Language) – standardowy uogólniony język znaczników służący do ujednolicania struktury i formatu różnego typu informacji (danych). Pozwala zapisać je w formie dokumentu tekstowego i dzięki temu łatwo przenosić, wyświetlać i drukować w różnych systemach elektronicznego przekazu danych. SGML jest od roku 1986 standardem ISO 8879:1986[1].
SGML w odróżnieniu od języków znaczników przeznaczonych do konkretnych zastosowań (takich jak HTML) nie jest zbiorem określonych znaczników i reguł ich użytkowania, lecz ogólnym, nadrzędnym językiem służącym do definiowania dowolnych znaczników i ustalania zasad ich poprawnego użytkowania.
Języka SGML używa się praktycznie do dwóch celów:
W obydwu przypadkach dokument w języku SGML składa się z trzech części:
<”);Ze względu na złożoność standardu SGML bardzo mało narzędzi implementuje pełny standard. Zwykle edytory SGML obsługują większość powszechnie używanych elementów języka i interpretują jedynie część pliku deklaracyjnego. W związku z trudnościami implementacyjnymi powstał język i standard XML będący początkowo podzbiorem reguł SGML (pierwsza wersja powstała w 2000 roku). Standard XML można obsługiwać narzędziami SGML-owymi, modyfikując odpowiednio plik deklaracyjny.
Ponieważ w praktyce zarówno deklaracja dokumentu SGML, jak i DTD „zaszyte” są najczęściej w oprogramowaniu (np. w przypadku języka HTML w przeglądarkach i programach do pisania stron WWW), użytkownicy końcowi, a nawet osoby przygotowujące na co dzień dokumenty, nie mają bezpośredniej styczności z DTD tej odmiany języka SGML, z której właśnie korzystają.