![]() | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Konstrukcja |
drewniana |
Załoga |
2 osoby |
Historia | |
Data oblotu |
1930 |
Dane techniczne | |
Moc |
59 kW (80 KM) |
Wymiary | |
Rozpiętość |
10,5 m |
Długość |
6,98 m |
Wysokość |
2,26 m |
Powierzchnia nośna |
15 m² |
Masa | |
Własna |
380 kg |
Zapas paliwa |
110 l |
Osiągi | |
Prędkość maks. |
170 km/h |
Prędkość przelotowa |
140 km/h |
Prędkość minimalna |
68 km/h |
Prędkość wznoszenia |
4 m/s |
Pułap |
4500 m |
Zasięg |
700 km[1] |
Rozbieg |
90 m |
Dane operacyjne |
RWD-3 – polski samolot turystyczno-sportowy, skonstruowany przez zespół konstrukcyjny RWD na przełomie 1929 i 1930 roku.
Departament Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych w październiku 1929 roku zamówił prototyp samolotu, który miał być rozwinięciem RWD-2[2]. Zamawiający przewidywał zastosowanie nowej konstrukcji w charakterze lekkiego samolotu łącznikowego, dlatego też zlecił wyposażenie go w mocniejszy silnik, składane skrzydła oraz wzmocnione podwozie. Konstrukcja maszyny miała też pozwalać na wykonywanie akrobacji oraz na przebazowanie po szosach poprzez holowanie za samochodem[3].
Stanisław Rogalski, Stanisław Wigura i Jerzy Drzewiecki opracowali projekt samolotu, w którym wprowadzono zmiany zgodne z żądaniem zamawiającego. Prototyp został zbudowany w Warsztatach Sekcji Lotniczej Koła Mechaników Politechniki Warszawskiej. 24 kwietnia 1930 roku został poddany badaniom statycznym, które wykazały niewłaściwą wytrzymałość konstrukcji. Po wzmocnieniu okuć, jeszcze w kwietniu, prototyp oblatał Jerzy Drzewiecki[4].
Samolot nie spełnił założeń konstruktorów: przekroczona została masa własna, spadła znacznie masa użyteczna, samolot nie mógł też wykonywać akrobacji. W tej sytuacji wojsko zrezygnowało z zakupu samolotu, został przekazany Warszawskiemu Aeroklubowi Akademickiemu[1]. Otrzymał znaki rejestracyjne SP-WAA i był używany jako maszyna treningowa i rajdowa[5]. 24 maja 1930 roku, z załogą kpt. pil. Tadeusz Halewski i W. Bereza, wziął udział w zlocie w Bernie zajmując 3. miejsce[6]. W tym samym roku zaprezentowano go na Międzynarodowej Wystawie Komunikacji i Turystyki w Poznaniu[7]. Wkrótce po tym został skasowany[8].
Jednosilnikowy, dwumiejscowy górnopłat wolnonośny o konstrukcji drewnianej[3].
Kadłub o przekroju prostokątnym na dole, na górze zwężonym, kryty sklejką. Silnik i przód kadłuba kryty blachą aluminiową. Miejsca załogi w układzie tandem, dostęp do wnętrza kadłuba przez drzwi umieszczone po prawej stronie. Za silnikiem był umieszczony zbiornik oleju[9].
Płat trójdzielny, składany, o konstrukcji dwudźwigarowej i obrysie trapezowym. W centralnej części umiejscowiony zbiornik paliwa. Do pierwszego dźwigara kryty sklejką, dalej płótnem. Wyposażony w lotki o napędzie linkowym[8].
Usterzenie wolnonośne, krzyżowe. Stateczniki o konstrukcji i pokryciu drewnianym, stery kryte płótnem. Napęd sterów linkowy[1].
Podwozie trójpunktowe z płozą ogonową. Koła główne z amortyzacją olejowo-powietrzną, płoza wykonana ze stalowej sprężyny piórowej[10].
Napęd – silnik gwiazdowy Armstrong-Siddeley Genet napędzający dwułopatowe drewniane śmigło o stałym skoku[11].