Ustawę z dnia 20 czerwca1997 r. Prawo o ruchu drogowym wraz ze wszystkimi jej nowelizacjami – zwaną błędnie, aczkolwiek popularnie, kodeksem drogowym[2].
Kilkanaście rozporządzeń ministra infrastruktury precyzujących rozmaite aspekty stosowania wcześniej wspomnianych ustaw, m.in.:
Rozporządzenie w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia[4] – określające np. jakie światła, hamulce powinny posiadać różne typy pojazdów oraz w co powinny być wyposażone;
Dział Va: Działania na rzecz bezpieczeństwa ruchu drogowego
Dział Vb: Kary pieniężne
Dział Vc: Przetwarzanie danych osobowych
Dział VI: Zmiany w przepisach obowiązujących oraz przepisy przejściowe i końcowe.
Działy dzielą się na rozdziały, a niektóre rozdziały dzielą się na oddziały.
Odmienne od europejskich rozwiązania w polskim prawie o ruchu drogowym
Dopuszczalne prędkości na polskich drogach Uwaga: autobusy spełniające dodatkowe warunki[a] mogą w Polsce na autostradach i drogach szybkiego ruchu poruszać się do 100 km/h.
Polskie prawo o ruchu drogowym wypracowało rozwiązania odmienne od stosowanych w niektórych krajach Unii Europejskiej. Część z nich odbiega od rozwiązań zawartych w Konwencji wiedeńskiej o ruchu drogowym. Zalicza się do nich:
brak norm dla sygnalizacji świetlnej, które zakazywałyby jednoznacznie budowy skrzyżowań, w których dochodzi do przecinania się kierunków ruchu w jednej fazie działania sygnalizacji, w szczególności ruchu pieszego i kołowego (zielone strzałki w prawo włączające się w momencie, gdy piesi mają zielone światło, brak realizacji prawa do jazdy w lewo w osobnym cyklu niekrzyżującym się z zielonym światłem dla pieszych itp.);
niespójne przepisy dotyczące krzyżowania ruchu samochodowego z ruchem pieszych i rowerzystów, niechroniące skutecznie słabszych uczestników ruchu; m.in. brak jednoznacznego pierwszeństwa – przy zmianie kierunku ruchu przez kierującego samochodem – przejazdu po przejazdach rowerowych[6];
brak bezwarunkowego zakazu umieszczania tablic, ogłoszeń, oznaczeń lub urządzeń, które mogłyby być mylnie wzięte za znaki lub inne urządzenia służące do kierowania ruchem[7].
Według opinii Biura Analiz Sejmowych[8] w sytuacji kolizji norm ustawy – prawo o ruchu drogowym oraz Konwencji wiedeńskiej o ruchu drogowym z 1968 r. pierwszeństwo stosowania przysługuje przepisom Konwencji.
↑Warunki te to m.in.: hamulce wyposażone w system ABS, wbudowany tachograf, zwalniacz i ogranicznik prędkości, homologowane siedzenia, zabezpieczenia bagażu i odpowiedni stan ogumienia.
↑Np. wykreślenie art. 27 ust. 2 ustawy od 2002 r. w zestawieniu z art. 16 ust. 2 Konwencji Wiedeńskiej.
↑Art. 4 Konwencji Wiedeńskiej i brak analogicznych zapisów w rozporządzeniu z 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych, które ogólnie stwierdzają, że do ustawienia reklamy przy drodze potrzebne są stosowne zezwolenia.
.svg)