Populacja |
ok. 800 |
---|---|
Miejsce zamieszkania | |
Język | |
Religia |
katolicy oraz inne |
Grupa |
Polonia w Serbii – Polacy oraz Serbowie polskiego pochodzenia mieszkający w Serbii.
Polscy oficerowie brali udział w I Powstaniu Serbskim (1804-1813). W drugiej połowie XIX wieku, a szczególnie po upadku Powstania Styczniowego, osiedliło się w Serbii wielu lekarzy, którzy odegrali poważną rolę w rozwoju tutejszej kultury medycznej. W okresie międzywojennym działała Liga Jugosławia Polska, która miała na celu organizowanie kontaktów gospodarczych i kulturalnych z Polską. Nie była to organizacja polonijna, ale z okazji polskich świąt państwowych i kościelnych w pomieszczeniach Ligi przy ul. Uzun Mirkovoj 5 spotykali się również nieliczni miejscowi Polacy. Liga udzieliła ogromnej pomocy polskiemu wojsku i cywilom, którzy przez Jugosławię przedostawali się na Zachód. Po II wojnie światowej zamieszkało w Serbii szereg Polek, które poznały swoich mężów Serbów na pracach przymusowych lub obozach w Niemczech[1].
W okresie wojny towarzyszącej rozpadowi SFR Jugosławii, wiele rodzin polonijnych osiedliło się w Polsce lub na Zachodzie.
Obecnie przedstawiciele Polonii w Serbii stanowią grupę stosunkowo nieliczną, liczące ok. 800 osób, które są w większości przedstawicielami fali emigracji lat 70. i 80. XX wieku. Głównymi skupiskami Polonii są: Belgrad (ok. 200 osób), Ostojićevo (150), Nisz i Nowy Sad (po 30), Kragujevac, Kraljevo i Požarevac (po 20). W zdecydowanej większości są to kobiety, które wyszły za mąż za obywateli b. Jugosławii oraz dzieci z mieszanych małżeństw. Odrębną grupę stanowi Polonia zamieszkała w Ostojićevie, szacowana na 160-170 osób polskiego pochodzenia – potomków emigrantów z Wisły, którzy osiedlili się na tym terenie w XIX wieku. Społeczność ta kultywuje tradycje właściwe dla obszaru pogranicza kultur polskiej i słowackiej[2].
W środowisku polonijnym można wyróżnić następujące grupy[3][2]: