|
Data i miejsce urodzenia
|
20 maja 1990 Monachium
|
Klub
|
WSV Kiefersfelden
|
Debiut w PŚ
|
21 grudnia 2013 w Engelbergu (47. miejsce)
|
Pierwsze punkty w PŚ
|
14 lutego 2015 w Vikersund (29. miejsce)
|
Pierwsze podium w PŚ
|
25 listopada 2023 w Ruce (2. miejsce)
|
Pierwsze zwycięstwo w PŚ
|
16 grudnia 2023 w Engelbergu
|
Rekord życiowy
|
234,0 m na Letalnicy w Planicy (23 marca 2022)[1]
|
Dorobek medalowy
|
|
Inne nagrody
|
|
|
Pius Paschke (ur. 20 maja 1990 w Monachium[2]) – niemiecki skoczek narciarski, reprezentant klubu WSV Kiefersfelden. Drużynowy złoty medalista Mistrzostw Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021 oraz srebrny (2020) i brązowy (2024) medalista mistrzostw świata w lotach narciarskich. Medalista mistrzostw kraju.
Przebieg kariery
W zawodach FIS Cup zadebiutował we wrześniu 2007 w Oberwiesenthal, zajmując 42. miejsce. W lipcu 2008 w tej samej miejscowości zdobył pierwsze punkty cyklu po zajęciu 11. miejsca. Miejsce w najlepszej dziesiątce FIS Cup zajął po raz pierwszy w styczniu 2010 w Lauschy[3]. 13 marca 2010 po raz pierwszy w karierze wystartował w Pucharze Kontynentalnym. W zawodach w Ruce zajął 38. miejsce. Pierwsze punkty zdobył we wrześniu tego samego roku w Ałmaty, po zajęciu 23. pozycji[4].
W Pucharze Świata zadebiutował 21 grudnia 2013 w Engelbergu, zajmując 47. miejsce. 11 stycznia 2014 w Courchevel po raz pierwszy w karierze stanął na podium zawodów Pucharu Kontynentalnego, zajmując 2. pozycję[5]. W październiku 2014 w Klingenthal zajął 30. miejsce w debiucie w Letnim Grand Prix. W sezonie 2014/2015 trzykrotnie zakończył konkursy Pucharu Kontynentalnego w pierwszej trójce. 14 lutego 2015 zdobył pierwsze punkty Pucharu Świata, zajmując 29. miejsce w Vikersund[6]. W grudniu tego samego roku powtórzył ten wynik w konkursie Turnieju Czterech Skoczni w Oberstdorfie[7].
Trzykrotnie zwyciężał w konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego 2017[8]. W klasyfikacji generalnej cyklu zajął trzecie miejsce[9]. W otwierającym sezon 2017/2018 Pucharu Świata konkursie w Wiśle zajął 12. pozycję. Tydzień później zawody w Ruce zakończył na 14. miejscu indywidualnie i 2. w drużynie. W grudniowych zawodach cyklu zajmował głównie lokaty w trzeciej dziesiątce, a w konkursach w ramach Turnieju Czterech Skoczni nie zdobywał punktów. Od lutego 2018 startował głównie w Pucharze Kontynentalnym, w najlepszym występie zajmując 3. miejsce. W marcu jeszcze trzykrotnie zdobył punkty Pucharu Świata[8] i w klasyfikacji generalnej cyklu na koniec sezonu znalazł się na 30. miejscu z 90 punktami[10].
W Letnim Grand Prix 2018 najwyżej klasyfikowany był na 11. miejscu, we wrześniu w Râșnovie. W sezonie 2018/2019 w Pucharze Świata punkty zdobył raz – był 21. w zawodach 67. Turnieju Czterech Skoczni w Oberstdorfie. Czterokrotnie zajmował miejsca na podium Pucharu Kontynentalnego[11].
W ramach Letniego Pucharu Kontynentalnego 2019 dwukrotnie zajmował 2. i trzykrotnie 3. miejsce[12]. Cały cykl ukończył na 3. pozycji w klasyfikacji generalnej[9]. W sezonie zimowym 2019/2020 wystąpił we wszystkich konkursach Pucharu Świata, regularnie zdobywając punkty. W najlepszym występie, 11 stycznia 2020 w Predazzo zajął 8. lokatę. Trzy inne konkursy zakończył na 10. miejscu, stawał też na podium zawodów drużynowych w Lahti i Oslo[12]. W klasyfikacji generalnej sezon 2019/2020 Pucharu Świata zakończył na 21. pozycji z 353 punktami[10].
W sezonie 2020/2021 Pucharu Świata zajmował głównie miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. Najwyżej klasyfikowany był w rozgrywanych w grudniu 2020 pierwszym konkursie w Niżnym Tagile i drugim w Engelbergu – zajął w obu 5. pozycję. Również w grudniu, w wieku 30 lat, zadebiutował na imprezie mistrzowskiej. Na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2020 indywidualnie zajął 11. miejsce, a w drużynie, startując wraz z Constantinem Schmidem, Markusem Eisenbichlerem i Karlem Geigerem, zdobył srebrny medal. Wystąpił również na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021, na których indywidualnie był 11. na skoczni normalnej i 18. na dużej, a w drużynie męskiej, wraz z Severinem Freundem, Eisenbichlerem i Geigerem, zdobył złoty medal[13]. Puchar Świata 2020/2021 zakończył na 15. lokacie w klasyfikacji generalnej z 514 punktami[10].
W sezonie 2021/2022 Pucharu Świata najlepsze wyniki osiągał w listopadowych i grudniowych zawodach, gdy trzykrotnie kończył zawody indywidualne w pierwszej dziesiątce. Najwyżej klasyfikowany był na 7. pozycji, w zawodach w Ruce oraz Wiśle. Po konkursie w Bischofshofen 8 stycznia 2022 nie zdobywał już punktów cyklu, ale kontynuował starty aż do końca lutego i zawodów w Lahti[14]. Sezon zakończył na 33. miejscu w klasyfikacji generalnej ze 174 punktami[10]. Wystartował na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2022, na których zajął 28. pozycję w konkursie indywidualnym na skoczni dużej[14].
W lipcu 2022 zajął 9. miejsce w zawodach Letniego Grand Prix w Wiśle. W początkowej części sezonu zimowego 2022/2023 występował w Pucharze Świata, w listopadzie i grudniu 2022 zajmując głównie miejsca w drugiej dziesiątce. Najwyżej w sezonie sklasyfikowany był w listopadowych zawodach w Ruce, które ukończył na 8. pozycji. Po słabym występie w 71. Turnieju Czterech Skoczni do końca sezonu startował głównie w Pucharze Kontynentalnym, w najlepszych startach w tym cyklu zajmując dwukrotnie 6. miejsce. W kilku występach w Pucharze Świata w drugiej połowie sezonu punkty zdobył raz – w kończących cykl zawodach w Planicy zajął 27. lokatę[15]. W klasyfikacji generalnej Puchar Świata 2022/2023 ukończył na 34. pozycji ze 168 punktami[10].
25 listopada 2023 po raz pierwszy stanął na podium indywidualnych zawodów Pucharu Świata, zajmując 2. miejsce w otwierającym sezon 2023/2024 cyklu konkursie w Ruce. W wieku 33 lat i 189 dni został najstarszym w dotychczasowej historii skoczkiem narciarskim z pierwszym podium w karierze, wyprzedzając w tym zestawieniu Jana Maturę[16]. 16 grudnia 2023 w Engelbergu odniósł pierwsze w karierze zwycięstwo w Pucharze Świata, również w przypadku tego osiągnięcia zostając najstarszym debiutantem w historii[17].
Reprezentując Bawarię, zdobywał medale mistrzostw Niemiec w konkursach drużynowych: złoto w 2011[18], 2020[19] i 2021[20], srebro w 2014[21], 2015[22], 2018[23] i 2022[24] oraz brąz w 2013[25].
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP
stan po zakończeniu LGP 2023
Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP
stan po zakończeniu LGP 2023
2018
|
|
|
-
|
6
|
Legenda
|
1 2 3 4-8 poniżej 8
- – brak startu
|
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie
Nr
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
HS
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Lok.
|
Strata
|
Zwycięzca
|
1.
|
11 stycznia
|
2014
|
Courchevel
|
Tremplin Le Praz
|
K-90
|
HS-96
|
97,0 m
|
92,0 m
|
266,7 pkt
|
2.
|
0,9 pkt
|
Rok Justin
|
2.
|
28 lutego
|
2015
|
Titisee-Neustadt
|
Hochfirstschanze
|
K-125
|
HS-142
|
140,0 m
|
127,5 m
|
255,1 pkt
|
3.
|
5,4 pkt
|
Daniel-André Tande
|
3.
|
17 stycznia
|
2016
|
Willingen
|
Mühlenkopfschanze
|
K-130
|
HS-145
|
134,5 m
|
–
|
107,4 pkt
|
3.
|
10,2 pkt
|
Thomas Hofer
|
4.
|
3 lutego
|
2018
|
Planica
|
Bloudkova velikanka
|
K-125
|
HS-138
|
130,5 m
|
130,0 m
|
238,4 pkt
|
3.
|
26,1 pkt
|
Anže Lanišek
|
5.
|
6 stycznia
|
2019
|
Klingenthal
|
Vogtland Arena
|
K-125
|
HS-140
|
125,5 m
|
130,5 m
|
218,9 pkt
|
3.[e]
|
14,9 pkt
|
Tilen Bartol
|
6.
|
9 lutego
|
2019
|
Iron Mountain
|
Pine Mountain Jump
|
K-120
|
HS-133
|
128,5 m
|
139,0 m
|
265,6 pkt
|
1.
|
–
|
7.
|
15 lutego
|
2019
|
Oberstdorf
|
Schattenbergschanze
|
K-120
|
HS-137
|
133,5 m
|
131,5 m
|
279,5 pkt
|
3.
|
6,2 pkt
|
Clemens Aigner
|
8.
|
16 lutego
|
2019
|
Oberstdorf
|
Schattenbergschanze
|
K-120
|
HS-137
|
130,5 m
|
129,0 m
|
295,9 pkt
|
3.
|
4,6 pkt
|
Clemens Aigner
|
stan po zakończeniu sezonu 2022/2023
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Zwycięstwa w konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego chronologicznie
Nr
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
HS
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
1.
|
16 września
|
2017
|
Trondheim
|
Granåsen
|
K-124
|
HS-138
|
127,5 m
|
135,5 m
|
260,6 pkt
|
2.
|
23 września
|
2017
|
Râșnov
|
Trambulina Valea Cărbunării
|
K-90
|
HS-97
|
95,5 m
|
94,0 m
|
249,6 pkt
|
3.
|
24 września
|
2017
|
Râșnov
|
Trambulina Valea Cărbunării
|
K-90
|
HS-97
|
102,0 m
|
98,5 m
|
255,9 pkt
|
4.
|
6 października
|
2023
|
Lake Placid
|
MacKenzie Intervale
|
K-115
|
HS-128
|
122,5 m
|
124,5 m
|
262,6 pkt
|
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Letniego Pucharu Kontynentalnego chronologicznie
Nr
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
HS
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Lok.
|
Strata
|
Zwycięzca
|
1.
|
30 sierpnia
|
2014
|
Frenštát
|
Areal Horečky
|
K-95
|
HS-106
|
99,0 m
|
99,0 m
|
235,8 pkt
|
3.
|
15,3 pkt
|
Jure Šinkovec
|
2.
|
21 września
|
2014
|
Stams
|
Brunnentalschanzen
|
K-105
|
HS-115
|
113,5 m
|
111,5 m
|
248,4 pkt
|
3.
|
2,1 pkt
|
Jakub Wolny
|
3.
|
16 września
|
2017
|
Trondheim
|
Granåsen
|
K-124
|
HS-138
|
127,5 m
|
135,5 m
|
260,6 pkt
|
1.
|
–
|
4.
|
23 września
|
2017
|
Râșnov
|
Trambulina Valea Cărbunării
|
K-90
|
HS-97
|
95,5 m
|
94,0 m
|
249,6 pkt
|
1.
|
–
|
5.
|
24 września
|
2017
|
Râșnov
|
Trambulina Valea Cărbunării
|
K-90
|
HS-97
|
102,0 m
|
98,5 m
|
255,9 pkt
|
1.
|
–
|
6.
|
5 lipca
|
2019
|
Kranj
|
Bauhenk
|
K-100
|
HS-109
|
107,0 m
|
104,0 m
|
290,2 pkt
|
3.
|
4,2 pkt
|
Jewgienij Klimow i Timi Zajc
|
7.
|
6 lipca
|
2019
|
Kranj
|
Bauhenk
|
K-100
|
HS-109
|
105,5 m
|
104,5 m
|
241,4 pkt
|
3.
|
17,0 pkt
|
Jewgienij Klimow
|
8.
|
15 września
|
2019
|
Lillehammer
|
Lysgårdsbakken
|
K-123
|
HS-140
|
118,5 m
|
124,0 m
|
228,7 pkt
|
2.
|
4,5 pkt
|
Simon Ammann
|
9.
|
21 września
|
2019
|
Stams
|
Brunnentalschanzen
|
K-105
|
HS-115
|
113,5 m
|
111,5 m
|
247,4 pkt
|
2.
|
12,8 pkt
|
Taku Takeuchi
|
10.
|
22 września
|
2019
|
Stams
|
Brunnentalschanzen
|
K-105
|
HS-115
|
108,5 m
|
111,0 m
|
241,3 pkt
|
3.
|
13,3 pkt
|
Taku Takeuchi
|
11.
|
23 września
|
2023
|
Klingenthal
|
Vogtland Arena
|
K-125
|
HS-140
|
139,0 m
|
129,0 m
|
239,9 pkt
|
3.
|
5,2 pkt
|
Domen Prevc
|
12.
|
24 września
|
2023
|
Klingenthal
|
Vogtland Arena
|
K-125
|
HS-140
|
136,0 m
|
132,5 m
|
266,5 pkt
|
3.
|
14,7 pkt
|
Lovro Kos
|
13.
|
6 października
|
2023
|
Lake Placid
|
MacKenzie Intervale
|
K-115
|
HS-128
|
122,5 m
|
124,5 m
|
262,6 pkt
|
1.
|
–
|
14.
|
7 października
|
2023
|
Lake Placid
|
MacKenzie Intervale
|
K-115
|
HS-128
|
126,5 m
|
–
|
131,9 pkt
|
2.[f]
|
2,5 pkt
|
Fredrik Villumstad
|
stan po zakończeniu LPK 2023
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych FIS Cupu chronologicznie
Nr
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
HS
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
1.
|
5 marca
|
2017
|
Sapporo
|
Ōkurayama
|
K-123
|
HS-137
|
132,0 m
|
131,0 m
|
260,1 pkt
|
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych FIS Cupu chronologicznie
Nr
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
HS
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Lok.
|
Strata
|
Zwycięzca
|
1.
|
15 stycznia
|
2011
|
Szczyrk
|
Skalite
|
K-95
|
HS-106
|
99,0 m
|
121,5 m
|
121,5 pkt
|
3.
|
5,5 pkt
|
Žiga Mandl
|
2.
|
18 marca
|
2012
|
Garmisch-Partenkirchen
|
Große Olympiaschanze
|
K-125
|
HS-142
|
130,5 m
|
131,5 m
|
249,6 pkt
|
2.
|
22,9 pkt
|
Michael Dreher
|
3.
|
24 lutego
|
2013
|
Kranj
|
Bauhenk
|
K-100
|
HS-109
|
105,0 m
|
103,5 m
|
244,3 pkt
|
2.
|
3,1 pkt
|
David Unterberger
|
4.
|
4 marca
|
2017
|
Sapporo
|
Miyanomori
|
K-90
|
HS-100
|
93,5 m
|
–
|
120,0 pkt
|
3.
|
2,0 pkt
|
Yūken Iwasa
|
5.
|
5 marca
|
2017
|
Sapporo
|
Ōkurayama
|
K-123
|
HS-137
|
132,0 m
|
131,0 m
|
260,1 pkt
|
1.
|
–
|
6.
|
12 sierpnia
|
2017
|
Kuopio
|
Puijo
|
K-120
|
HS-127
|
112,0 m
|
128,0 m
|
227,0 pkt
|
3.
|
6,9 pkt
|
Timi Zajc
|
7.
|
12 sierpnia
|
2017
|
Kuopio
|
Puijo
|
K-120
|
HS-127
|
109,0 m
|
116,5 m
|
197,9 pkt
|
3.
|
2,7 pkt
|
Timi Zajc
|
Miejsca w poszczególnych konkursach FIS Cupu
stan po zakończeniu sezonu 2022/2023