.jpg) Piotr Skuratowicz w mundurze pułkownika | |
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1 sierpnia 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
I Korpus Polski w Rosji, |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
        
| |
Piotr Skuratowicz (ur. 20 lipca?/1 sierpnia 1891 w majątku Filipkowicze k. Bobrujska, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Syn Jana i Eleonory z Oleszkiewiczów, brat Teofila, który służył w 4 pułku Ułanów Zaniemeńskich, wsławił się w wojnie polsko-bolszewickiej i zginął w bitwie pod Hrebionką 9 lipca 1920.
Piotr Skuratowicz ukończył Suworowski Kurs Kadetów w Połocku. Następnie został przydzielony do 6 pułku huzarów i wraz z nim od 1914 walczył na frontach I wojny światowej[1][2] w Armii Imperium Rosyjskiego. W 1916 przeszedł do lotnictwa[1]. Następnie do maja 1918[2][3] w I Korpusie Polskim w Rosji. Po kapitulacji Korpusu w maju 1918 przedostał się samolotem do Murmańska, a następnie w sierpniu przez Anglię do Francji[1] do Armii gen. Hallera, z którą powrócił w czerwcu 1919 do kraju. W armii Hallera służył w latach 1919–1920 dowodząc dyonem strzeleckim, szwadronem instruktorskim szwoleżerów oraz szwadronem zapasowym szwoleżerów[2].
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 61. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii)[4]. Pełnił służbę w 6 pułku strzelców konnych (1920–1922), 8 pułku ułanów (1922–1924) jako dowódca dywizjonu[2] i Centrum Wyszkolenia Kawalerii (1924–1929). 1 grudnia 1924 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 13. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[5]. W marcu 1929 ogłoszono jego przeniesienie do 10 pułku strzelców konnych w Łańcucie na stanowisko dowódcy pułku[6]. We wrześniu 1932 został mianowany dowódcą XII Brygady Kawalerii w Ostrołęce[7]. W kwietniu 1937 został mianowany szefem Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 19 marca 1939 został awansowany na generała brygady.
Podczas kampanii wrześniowej dowodził Grupą „Łuck”. Po agresji ZSRR na Polskę (17 września 1939) i okupacji wschodnich terenów II Rzeczypospolitej zatrzymany przez NKWD i wywieziony do obozu w Starobielsku. W 1940 zamordowany w siedzibie NKWD w Charkowie.
Pochowany został na Polskim Cmentarzu Wojennym w Charkowie[8].
Żonaty od 1935 z Jadwigą z Bagińskich[1]. Jego bratankiem był Witold Skuratowicz[9].
Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała dywizji[15]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Od 18 października 1990 generał jest patronem ulicy na terenie obecnej dzielnicy Praga-Południe w Warszawie[16].
