![]() Podczas Rajdu Bułgarii 2010 | |
Państwo | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Sezon 1999-2012 | |
Seria | |
Zespół |
Subaru World Rally Team, Petter Solberg World Rally Team, Ford World Rally Team |
Samochód |
Toyota Celica GT-Four, Ford Escort WRC, Subaru Impreza WRC, Citroën Xsara WRC, Ford Fiesta RS WRC |
Sukcesy | |
1995 – Górski Samochodowy Mistrz Norwegii | |
Strona internetowa |
Petter Solberg (ur. 18 listopada 1974 w Askim) – norweski kierowca rajdowy. Od sezonu 2012 jest członkiem zespołu Ford World Rally Team i startuje w Rajdowych Mistrzostwach Świata samochodem Ford Fiesta RS WRC. Jego pilotem od lipca 2010 roku jest pochodzący z Irlandii Północnej Brytyjczyk Chris Patterson. Petter Solberg jest młodszym bratem Henninga Solberga, również kierowcy rajdowego, startującego w swojej karierze w Mistrzostwach Świata. Nosi przydomek „Hollywood”[1].
Swoją karierę sportową Solberg rozpoczął w 1992 roku, gdy startował w rallycrossie. Dwukrotnie został mistrzem kraju w tej konkurencji, podobnie jak w wyścigach górskich. W 1998 roku zadebiutował w Rajdowych Mistrzostwach Świata, jadąc samochodem Toyota Celica GT-Four. W debiucie zajął 16. miejsce w Rajdzie Szwecji. W 1999 roku został członkiem fabrycznego zespołu Forda i zaliczył w nim starty w kolejnych dwóch sezonach. Jeszcze w 2000 roku podpisał kontrakt z zespołem Subaru World Rally Team i rozpoczął starty w Mistrzostwach Świata samochodem Subaru Impreza WRC. W 2001 roku podczas Rajdu Grecji po raz pierwszy w karierze stanął na podium w rajdzie Mistrzostw Świata (2. miejsce), a swoje pierwsze zwycięstwo odniósł rok później w Rajdzie Wielkiej Brytanii. W 2002 roku wywalczył rajdowe wicemistrzostwo świata, przegrywając w klasyfikacji generalnej z Finem Marcusem Grönholmem. W 2003 roku został mistrzem świata, a w latach 2004 i 2005 ponownie zdobywał wicemistrzostwo. Od 2009 do 2011 roku startował w barwach założonego przez siebie zespołu Petter Solberg World Rally Team. Po zakończeniu sezonu 2011 podpisał kontrakt z fabrycznym zespołem Forda na sezon 2012, gdzie zastąpił Fina Mikko Hirvonena, który przeszedł do Citroëna. Po sezonie 2012 zawiesił karierę w Rajdowych Mistrzostwach Świata.
Solberg urodził się w mieście Askim[2]. Swoją karierę rajdową rozpoczynał na polach farmy rodziców w Spydebergu, znajdującej się w okolicach Oslo. Już jako jedenastolatek pomagał startującym w rallycrossie rodzicom w budowie i utrzymywaniu ich samochodów. Był jednak zbyt młody, by samemu rywalizować w tej dyscyplinie, toteż początkowo brał udział w zawodach zdalnie sterowanych samochodów – w wieku 13 lat wywalczył mistrzostwo Norwegii w tej dyscyplinie[1].
Pod koniec 1992 roku Solberg zdał egzamin na prawo jazdy[1]. Następnie rozpoczął starty w rallycrossowych mistrzostwach Norwegii. Już w swoim drugim występie odniósł zwycięstwo[2]. W 1993 roku zaczął startować także w wyścigach górskich, samochodem Ford Escort MK2, podarowanym mu przez brata Henninga[3].
Swój pierwszy sukces w wyścigach górskich Solberg osiągnął w 1994 roku, gdy zajął 2. miejsce w mistrzostwach Norwegii. Był też drugi w mistrzostwach kraju w rallycrossie[3]. Z kolei w 1995 roku zakupił od brata Volvo 240 i – jadąc nim – wywalczył tytuł mistrzowski zarówno w rallycrossie, jak i wyścigach górskich. W 1996 roku powtórzył oba osiągnięcia, wygrywając w 19 na 21 startów[2]. We wrześniu 1996 roku Solberg po raz pierwszy wystartował w rajdach. W debiutanckim Hedmarksrally pojechał Toyotą Celiką ST205, uzyskaną od brata. Nie ukończył jednak rajdu z powodu wypadku i uszkodzeń samochodu[2].
W 1997 roku Solberg odkupił Toyotę Celikę ST185 od szwedzkiego rajdowca Thomasa Rådströma[2]. Wystartował nią w mistrzostwach Norwegii w rallycrossie, które po raz trzeci z rzędu wygrał, oraz w Rajdowych Mistrzostwach Norwegii. W tych zawodach był piąty, zwyciężając w jednym z rajdów[3].
W 1998 roku Solberg startował Toyotą Celiką ST 205. Dzięki czterem zwycięstwom w rajdach Mistrzostw Norwegii wywalczył mistrzostwo kraju. Wygrał także w jednym rajdzie Mistrzostw Europy oraz w jednym Mistrzostw Szwecji[3]. Jeszcze w lutym 1998 roku zaliczył swój debiut w Rajdowych Mistrzostwach Świata. Startując Toyotą Celiką GT-Four i będąc pilotowanym przez swojego rodaka Egila Solstada, zajął wówczas 16. miejsce w Rajdzie Szwecji[4]. W tym samym roku wystartował również w Rajdzie Wielkiej Brytanii z pilotem Catem Menkerudem, ale nie ukończył tych zawodów z powodu wypadku[5].
W 1999 roku Solberg doszedł do porozumienia z szefem fabrycznego zespołu Ford World Rally Team, Malcolmem Wilsonem, podpisując z nim pięcioletni kontrakt[2][6]. Swój debiut w zespole Forda zaliczył podczas lutowego Rajdu Szwecji. Jadąc Fordem Escortem WRC z walijskim pilotem Philem Millsem, zajął wówczas 11. pozycję[7]. W tym samym miesiącu partner z zespołu Forda, Szwed Thomas Rådström, doznał kontuzji na parę dni przed Rajdem Safari, wobec czego Solberg zajął jego miejsce w Fordzie Focusie WRC. Debiutując tym samochodem, Norweg zajął 5. miejsce w klasyfikacji generalnej rajdu i zdobył tym samym swoje pierwsze w karierze punkty w Rajdowych Mistrzostwach Świata[2]. Focusem WRC wystartował także w innych rajdach Mistrzostw Świata 1999: Portugalii, Finlandii, San Remo i Wielkiej Brytanii, jednak nie zajął w nich punktowanych pozycji[4].
Przez pierwszą połowę sezonu 2000 Solberg startował Fordem Focusem WRC. Do ważniejszych sukcesów w tym okresie należą: zajęcie 5. miejsca w Rajdzie Safari 2000, 6. miejsca w Rajdzie Argentyny i 4. miejsca w Rajdzie Nowej Zelandii, przegrywając miejsce na podium jedynie z Finem Marcusem Grönholmem w Peugeocie 206 WRC oraz partnerami z zespołu Forda Colinem McRae i Carlosem Sainzem[2][8]. W sierpniu 2000 roku Solberg wraz ze swoim pilotem Millsem ogłosili, że opuszczają zespół Forda i przechodzą do zespołu Subaru World Rally Team[9]. Swojego pierwszego rajdu, Rajdu Francji, w Subaru Imprezie WRC norwesko-walijska załoga nie ukończyła na skutek awarii skrzyni biegów[10]. Startowała także w trzech innych: Rajdzie San Remo, Rajdzie Australii i Rajdzie Wielkiej Brytanii, ale ukończyła jedynie ten pierwszy[4].
W sezonie 2001 Solberg stał się drugim kierowcą zespołu Subaru (obok Anglika Richarda Burnsa). Wystartował we wszystkich czternastu rajdach sezonu. Nie ukończył sześciu z nich. Jeden raz stanął na podium (po raz pierwszy w swojej karierze), w Rajdzie Grecji, gdy przegrał jedynie z Colinem McRae w Fordzie Focusie WRC[11][12].
Przed rozpoczęciem sezonu 2002 nowym partnerem Solberga w zespole Subaru został Fin Tommi Mäkinen, który zastąpił mistrza świata z poprzedniego roku Richarda Burnsa. Solberg pozostał drugim kierowcą teamu Subaru[13]. W pierwszej części sezonu zdobywał punkty, ale nie stawał na podium rajdów. W majowym Rajdzie Argentyny zajął 4. miejsce, jednak po zakończeniu rajdu zdyskwalifikowani zostali dwaj kierowcy Peugeota, Marcus Grönholm i Burns, dzięki czemu Norweg awansował na drugie miejsce za Carlosem Sainzem[14]. W drugiej części sezonu Solberg spisywał się lepiej i częściej stawał na podium; był trzeci w Rajdzie Finlandii, Rajdzie Włoch i Rajdzie Australii[4]. Z kolei w listopadowym Rajdzie Wielkiej Brytanii odniósł z pilotem Millsem swoje pierwsze zwycięstwo w Mistrzostwach Świata w karierze po tym, jak z powodu wypadku odpadł lider i mistrz świata z roku 2002, Grönholm[15]. Było to piąte podium Solberga w sezonie (więcej miał tylko Grönholm). Dzięki zwycięstwu w Wielkiej Brytanii Solberg wywalczył wicemistrzostwo świata[2].
W sezonie 2003 partnerem Solberga w Subaru nadal był Mäkinen. W swoim czwartym rajdzie sezonu, tj. w Rajdzie Nowej Zelandii, Solberg był trzeci, a kolejne miejsce na podium w sezonie zajął w czerwcu w Rajdzie Grecji[4]. W tym samym miesiącu w Rajdzie Cypru zwyciężył po raz drugi w swojej karierze, przy czym w ostatnim dniu rajdu wygrał pięć z sześciu odcinków specjalnych[16]. W sierpniowym Rajdzie Finlandii był drugi za Estończykiem Markkiem Märtinem w Fordzie Focusie WRC[17]. W Rajdzie Australii do ostatniego odcinka specjalnego walczył o zwycięstwo z Sébastienem Loebem i ostatecznie wygrał swój drugi rajd w sezonie o 26,6 sekundy[18]. Norweg wygrał również swój pierwszy asfaltowy rajd w karierze – Rajd Korsyki[6], włączając się tym samym do walki o tytuł mistrza świata[19]. Nie ukończył jednak następnego rajdu, San Remo, a o tytule mistrzowskim decydowały wyniki Rajdu Wielkiej Brytanii. Zawodów nie ukończyli dwaj inni kandydaci do mistrzostwa, Sainz i Burns, a Solberg dzięki zwycięstwu wywalczył rajdowe mistrzostwo świata, wyprzedzając o jeden punkt Loeba. Stał się tym samym pierwszym norweskim mistrzem świata w rajdach[20]. Po zwycięskim rajdzie Solberg powiedział:
Nie mogę w to uwierzyć. To jest coś wspaniałego. Nie myślałem o wywalczeniu mistrzostwa, tylko jechałem rajd, a teraz jesteśmy tutaj i jesteśmy mistrzami świata. Rajd dobrze się dla nas ułożył, ale sukces ten jest sukcesem całego zespołu[20].
Jeszcze pod koniec 2003 roku kontrakt z fabryczną ekipą Subaru podpisał Fin Mikko Hirvonen. W sezonie 2004 miał zastąpić kończącego karierę rodaka Tommiego Mäkinena i stać się nowym partnerem Solberga w zespole[21]. Subaru wypuściło też nowy model Imprezy[6]; w jej debiucie Solberg był 7. w Rajdzie Monte Carlo[4]. Swoje pierwsze zwycięstwo za kierownicą nowego samochodu odniósł w kwietniu w Rajdzie Nowej Zelandii, odbierając wygraną Marcusowi Grönholmowi na przedostatnim odcinku specjalnym[22]. Solberg zwyciężył również w czerwcowym Rajdzie Grecji, pomimo otrzymania 30-sekundowej kary z powodu braku chlapaczy[23]. We wrześniu i październiku wygrał trzy rajdy z rzędu: Rajd Japonii, Rajd Wielkiej Brytanii i Rajd Sardynii. Nie wystarczyło to jednak do zwycięstwa w Mistrzostwach Świata, tytuł w klasyfikacji generalnej zdobył Sébastien Loeb. Solberg był drugi, a głównym powodem porażki z Francuzem było nieukończenie czterech imprez: Rajdu Argentyny, Finlandii, Niemiec i Australii[4].
W sezonie 2005 partnerem Solberga w zespole Subaru był Australijczyk Chris Atkinson[24]. W pierwszych trzech rajdach sezonu Solberg odniósł dwa zwycięstwa, w Rajdzie Szwecji i Rajdzie Meksyku, dzięki czemu objął prowadzenie w Mistrzostwach Świata[25]. Po Rajdzie Sardynii, piątej eliminacji Mistrzostw Świata, został wyprzedzony w klasyfikacji punktowej przez Sébastiena Loeba. Do końca sezonu Solberg wygrał jeden rajd (Wielkiej Brytanii), w którym odniósł swoje czwarte zwycięstwo z rzędu. Zwyciężył jednak dzięki temu, iż Loeb celowo zaliczył 2-minutową karę by nie świętować wygranej w zawodach. Powodem takiej decyzji Francuza był fakt, iż Estończyk Markko Märtin miał wypadek, w którym zginął jego pilot Michael Park[26]. W ostatnim rajdzie sezonu, Rajdzie Australii, Solberg wycofał się z powodu zderzenia z kangurem. W jego samochodzie nastąpił defekt układu chłodzenia. Pomimo nieukończenia rajdu Norweg został wicemistrzem świata. Zdobył 71 punktów, tyle co Marcus Grönholm, jednak odniósł więcej zwycięstw w sezonie niż Fin[27].
W 2006 roku Solberg przedłużył kontrakt z zespołem Subaru do 2009 roku[1]. Nie ukończył pierwszych dwóch rajdów sezonu 2006: Monte Carlo i Rajdu Szwecji. W kolejnym, Rajdzie Meksyku, zajął 2. pozycję. Do końca sezonu jeszcze tylko trzykrotnie stawał na podium, nie odnosząc żadnego zwycięstwa. Były to rajdy: Argentyny (2. miejsce), Australii (2. miejsce) i Wielkiej Brytanii (3. miejsce). Ostatecznie zajął 6. pozycję w mistrzostwach[4].
Sezon 2007 Solberg rozpoczął od zajęcia 6. miejsca w Rajdzie Monte Carlo[28]. Następnie nie ukończył Rajdu Szwecji i przegrał miejsce na podium Rajdu Norwegii ze swoim bratem Henningiem w Fordzie Focusie WRC[29]. W rajdach Argentyny, Meksyku i Sardynii nie osiągnął dobrego wyniku z powodu problemów technicznych z jego Subaru[30][31][32]. W Rajdzie Portugalii był natomiast drugi[33], a w Rajdzie Grecji – trzeci[34]. Mimo technicznych ulepszeń Subaru Solberga po tym rajdzie[35] Norweg nie ukończył kolejnej eliminacji, Rajdu Finlandii, z powodu problemów z układem kierowniczym[36]. Sukcesu nie odniósł także w kolejnych rajdach. W Rajdzie Niemiec miał problem z kierowaniem z powodu uderzenia w skałę, ale ukończył rajd na 6. miejscu[37]. W Nowej Zelandii był siódmy, także głównie na skutek problemów z układem kierowniczym[38]. Do końca sezonu ani razu nie stanął na podium[4], a jego jedynym udanym startem był Rajd Wielkiej Brytanii, w którym zajął 4. pozycję, pomimo uderzenia w skałę i problemów z jazdą[39]. Ostatecznie zajął 5. miejsce w Mistrzostwach Świata.
W pierwszych dwóch rajdach sezonu 2008, Monte Carlo i Szwecji, Solberg był odpowiednio czwarty i piąty, a w kolejnych czterech nie zdobył punktów[4]. W Rajdzie Grecji zajął drugie miejsce; był to zarazem debiut nowej specyfikacji Subaru Imprezy WRC[40]. Od tego czasu do końca sezonu Solberg zdobywał punkty w Mistrzostwach Świata, jednak ani razu nie stanął na podium. Zajął ostatecznie 6. miejsce w klasyfikacji generalnej mistrzostw[4].
16 grudnia 2008 roku koncern Subaru zadecydował o wycofaniu się z uczestnictwa w Rajdowych Mistrzostwach Świata[41]. Decyzję ogłoszono dzień po tym, jak ze startów w WRC zrezygnowało Suzuki[42]. Solberg z Philem Millsem zostali więc bez zespołu, w którym mogliby rozpocząć sezon 2009, toteż byli zmuszeni odwołać swój start w Rajdzie Irlandii[43]. Po wielu namysłach i rozważaniach startów w prywatnych zespołach Forda lub Citroëna Solberg zdecydował się na tę drugą markę wybierając do rajdów model Citroëna Xsary WRC w specyfikacji 2006[44], którym już pierwszy start zaliczył w Rajdzie Norwegii[45]. 1 lutego 2009 Solberg ogłosił listę sponsorów na sezon 2009, wśród których znaleźli się: Microsoft, Pareto i Hurtigruta Carglass[46].
6 lutego 2009 Solberg oficjalnie ogłosił na konferencji prasowej powstanie nowego zespołu rajdowego Petter Solberg World Rally Team, którego członkiem był on jako kierowca i Phil Mills jako pilot. Menedżerem zespołu został Ken Rees, a głównym inżynierem – François-Xavier „FX” Demaison. Obaj wcześniej pracowali w zespole Subaru. Solberg zatrudnił także innego byłego członka Subaru, Tore'go Dahla, jako mechanika[47].
Pierwszy start nowego zespołu, w Rajdzie Norwegii, zakończył się zajęciem 6. miejsca[48]. W kolejnym, w Rajdzie Cypru, Solberg był trzeci. Stał się tym samym pierwszym kierowcą po Malcolmie Wilsonie od 1993 roku, który zajął miejsce na podium, startując w prywatnym zespole rajdowym[49]. Następnie Norweg był czwarty w Rajdzie Portugalii i nie ukończył Rajdu Argentyny[48]. Przed Rajdem Sardynii był bliski zmiany samochodu na Peugeota 307 WRC[44], jednak ostatecznie w jego Xsarze zamontowano nowe ulepszenia, związane z układem chłodzenia, silnikiem i dyferencjałami[50]. W Rajdzie Sardynii zajął 3. pozycję. Następnie nie ukończył Rajdu Grecji, był czwarty w Rajdzie Polski i nie dojechał do mety Rajdu Finlandii[48]. We wrześniu 2009 roku Solberg zdecydował, iż w ostatnich dwóch rundach sezonu 2009, Rajdzie Katalonii i Rajdzie Wielkiej Brytanii, pojedzie Citroënem C4 WRC w specyfikacji 2008[51]. W obu tych rajdach Solberg był czwarty, a w klasyfikacji generalnej Mistrzostw Świata zajął 5. pozycję[48].
W sezonie 2010 Solberg ponownie zaplanował starty samochodem Citroën C4 WRC po tym, jak zakupił dwa egzemplarze w specyfikacji 2009 od Citroën Racing[52]. W swoim pierwszym starcie w sezonie, w Rajdzie Szwecji, Solberg był dziewiąty[48]. W Rajdzie Meksyku do ostatniego odcinka specjalnego walczył o zwycięstwo z Sébastienem Loebem, lecz ostatecznie przyjechał drugi[53]. Także w kolejnych dwóch rajdach, Jordanii i Szwecji, Norweg stawał na podium (był odpowiednio trzeci i drugi)[48]. Z kolei nie ukończył Rajdu Nowej Zelandii z powodu wypadku[54]. W następnej rundzie WRC w Portugalii punktował, dzięki zajęciu 5. miejsca[48].
W czerwcu 2010 roku Solberg zakończył jedenastoletnią współpracę z pilotem Philem Millsem, który zdecydował się poświęcić życiu prywatnemu i rodzinie[55]. Nowym pilotem Norwega został pochodzący z Irlandii Północnej Chris Patterson[56]. Z Pattersonem Solberg wystartował w Rajdzie Bułgarii i był tam trzeci[57]. W kolejnych dwóch rajdach Solberg był czwarty i piąty, natomiast w czterech ostatnich rundach sezonu zajmował miejsca na podium: drugie w Japonii, Katalonii i Wielkiej Brytanii oraz trzecie we Francji. Ostatecznie znalazł się na 3. miejscu w klasyfikacji generalnej Mistrzostw Świata[48].
14 stycznia 2011 roku zespół Petter Solberg World Rally Team ogłosił, że w sezonie 2011 Mistrzostw Świata Petter Solberg z Chrisem Pattersonem wystartują samochodem Citroën DS3 WRC[58].
W styczniu 2011 roku Solberg wystartował Peugeotem 207 S2000 w Rajdzie Monte Carlo zaliczanym do cyklu IRC. Ukończył wszystkie odcinki specjalne, plasując się na 7. pozycji, jednak w wyniku awarii alternatora nie dojechał do mety i nie ukończył rajdu[59].
W sezonie 2012 Solberg startował w barwach Forda. Sezon rozpoczął od 3 miejsca w Monte Carlo i 4 w Szwecji. Rajd Meksyku i Portugalii ukończył na trzeciej pozycji. Rajd Argentyny dojechał jako szósty, a kolejnego Rajdu Grecji nie ukończył. Nową Zelandię ukończył jako trzeci. W Rajdzie Niemiec dojechał na metę jako 11. Rajd Wielkiej Brytanii dojechał na podium zajmując trzecią pozycje. Rajd Francji dojechał na odległej 26 szóstej pozycji po tym, jak uszkodził samochód uderzając w słup wysokiego napięcia. Rajd Włoch dojechał jako dziewiąty. Ostatni w sezonie Rajd Hiszpanii dojechał jako 11. Był to jego ostatni rajd w WRC po tym, jak Ford postanowił, że z końcem sezonu wycofa się. Solberg postanowił nie kontynuować startów w prywatnym zespole.
Po odejściu z WRC, w 2014 roku Petter rozpoczął starty w FIA World Rallycross Championship. Wygrał je, zostając pierwszym mistrzem tego cyklu, i pierwszym kierowcą który wygrał dwa różne cykle należące do FIA. Powtórzył ten wyczyn w sezonie 2015.
Petter Solberg jest synem Terje'go i Tove. Zarówno ojciec, jak i matka, powiązani byli ze sportami motorowymi i startowali w krajowych mistrzostwach w rallycrossie[60]. Rajdowcem jest też jego brat, Henning Solberg, starszy o rok i startujący w rajdowych Mistrzostwach Świata jako kierowca teamów: Forda, Stobart M-Sport Ford Rally Team czy Munchi's Ford World Rally Team[61].
Solberg mieszka wraz z rodziną w Monako[62]. Jest mężem Szwedki Pernilli Walfridsson[60]. Ma z nią syna Olivera (ur. 2002)[63]. Pernilla Walfridsson jest córką Pera-Inge Walfridssona, byłego mistrza Europy w rallycrossie[64]. Sama również startowała w rajdach, w tym w 14 rajdach zaliczanych do Mistrzostw Świata[65].
Solberg jest właścicielem małych linii lotniczych Petter Solberg Aviation AB, wynajmujących prywatnym użytkownikom czarterowe odrzutowe samoloty Cessna[66].
Stan na 8 sierpnia 2016r.
Nr | Rajd | Sezon | Pilot | Samochód |
---|---|---|---|---|
1 | ![]() |
2002 | Phil Mills | Subaru Impreza WRC |
2 | ![]() |
2003 | ||
3 | ![]() | |||
4 | ![]() | |||
5 | ![]() | |||
6 | ![]() |
2004 | ||
7 | ![]() | |||
8 | ![]() | |||
9 | ![]() | |||
10 | ![]() | |||
11 | ![]() |
2005 | ||
12 | ![]() | |||
13 | ![]() |
2005 |
Sezon | Zespół | Samochód | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | Punkty | Miejsce |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1998 | Shell Norge Petter Solberg |
Toyota Celica GT-Four | ![]() |
![]() 16 |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() NU |
0 | - | |||
1999 | Ford Motor Co Petter Solberg |
Ford Escort WRC[a] Ford Focus WRC |
![]() |
![]() 11 |
![]() 5 |
![]() 11 |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() 12 |
![]() |
![]() 27 |
![]() |
![]() 9 |
2 | 18. | ||
2000 | Ford Motor Co Petter Solberg Subaru World Rally Team |
Ford Focus WRC Subaru Impreza WRC[b] |
![]() |
![]() |
![]() 5 |
![]() NU |
![]() |
![]() 6 |
![]() NU |
![]() 4 |
![]() NU |
![]() |
![]() NU |
![]() 9 |
![]() NU |
![]() NU |
6 | 10. | ||
2001 | Subaru World Rally Team | Subaru Impreza WRC | ![]() NU |
![]() 6 |
![]() NU |
![]() NU |
![]() 5 |
![]() NU |
![]() 2 |
![]() NU |
![]() 7 |
![]() 7 |
![]() 9 |
![]() 5 |
![]() 7 |
![]() NU |
11 | 10. | ||
2002 | 555 Subaru World Rally Team | Subaru Impreza WRC | ![]() 6 |
![]() NU |
![]() 5 |
![]() 5 |
![]() 5 |
![]() 2 |
![]() 5 |
![]() NU |
![]() 3 |
![]() NU |
![]() 3 |
![]() NU |
![]() 3 |
![]() 1 |
37 | 2. | ||
2003 | 555 Subaru World Rally Team | Subaru Impreza WRC | ![]() NU |
![]() 6 |
![]() NU |
![]() 3 |
![]() 5 |
![]() 3 |
![]() 1 |
![]() 8 |
![]() 2 |
![]() 1 |
![]() NU |
![]() 1 |
![]() 5 |
![]() 1 |
72 | 1. | ||
2004 | 555 Subaru World Rally Team | Subaru Impreza WRC | ![]() 7 |
![]() 3 |
![]() 4 |
![]() 1 |
![]() 4 |
![]() 1 |
![]() 3 |
![]() NU |
![]() NU |
![]() NU |
![]() 1 |
![]() 1 |
![]() 1 |
![]() 5 |
![]() 5 |
![]() NU |
82 | 2. |
2005 | Subaru World Rally Team | Subaru Impreza WRC | ![]() NU |
![]() 1 |
![]() 1 |
![]() 3 |
![]() 2 |
![]() NU |
![]() 2 |
![]() 9 |
![]() 3 |
![]() 4 |
![]() 7 |
![]() 1 |
![]() NU |
![]() 3 |
![]() 13 |
![]() NU |
71 | 2. |
2006 | Subaru World Rally Team | Subaru Impreza WRC | ![]() NU |
![]() NU |
![]() 2 |
![]() 7 |
![]() 11 |
![]() 2 |
![]() 9 |
![]() 7 |
![]() NU |
![]() NU |
![]() 7 |
![]() 8 |
![]() 13 |
![]() 2 |
![]() 6 |
![]() 3 |
40 | 6. |
2007 | Subaru World Rally Team | Subaru Impreza WRC | ![]() 6 |
![]() 4 |
![]() 6 |
![]() NU |
![]() 2 |
![]() NU |
![]() 5 |
![]() 3 |
![]() NU |
![]() 6 |
![]() 7 |
![]() 6 |
![]() 5 |
![]() 16 |
![]() 5 |
![]() 4 |
47 | 5. |
2008 | Subaru World Rally Team | Subaru Impreza WRC | ![]() 5 |
![]() 4 |
![]() 11 |
![]() NU |
![]() NU |
![]() 10 |
![]() 2 |
![]() 6 |
![]() 6 |
![]() 5 |
![]() 4 |
![]() 5 |
![]() 5 |
![]() 8 |
![]() 4 |
46 | 6. | |
2009 | Petter Solberg World Rally Team | Citroën Xsara WRC Citroën C4 WRC[c] |
![]() |
![]() 6 |
![]() 3 |
![]() 4 |
![]() NU |
![]() 3 |
![]() NU |
![]() 4 |
![]() NU |
![]() |
![]() 4 |
![]() 4 |
35 | 5. | ||||
2010 | Petter Solberg World Rally Team | Citroën C4 WRC | ![]() 9 |
![]() 2 |
![]() 3 |
![]() 2 |
![]() NU |
![]() 5 |
![]() 3 |
![]() 4 |
![]() 5 |
![]() 2 |
![]() 3 |
![]() 2 |
![]() 2 |
169 | 3. | |||
2011 | Petter Solberg World Rally Team | Citroën DS3 WRC | ![]() 5 |
![]() 4 |
![]() 6 |
![]() NU |
![]() 3 |
![]() 4 |
![]() 4 |
![]() 5 |
![]() 5 |
![]() 3 |
![]() DK |
![]() NU |
![]() NU |
110 | 5. | |||
2012 | Ford World Rally Team | Ford Fiesta RS WRC | ![]() 3 |
![]() 4 |
![]() 3 |
![]() 3 |
![]() 6 |
![]() NU |
![]() 3 |
![]() 4 |
![]() 11 |
![]() 3 |
![]() 26 |
![]() 9 |
![]() 11 |
124 | 5. |