Panama Al Brown (właśc. Alphonso Teofilo Brown, ur. 5 lipca 1902 w Colón, zm. 11 kwietnia 1951 w Nowym Jorku[1]) – panamski bokser, były zawodowy mistrz świata kategorii koguciej.
Był pierwszym iberoamerykańskim pięściarzem, który zdobył tytuł zawodowego mistrza świata[2]. Był niezwykle wysoki jak na swoją wagę i posiadał bardzo duży zasięg ramion[3].
Pierwszą walkę zawodową stoczył w 1922. W tym samym roku walczył o tytuł zawodowego mistrza Panamy w wadze muszej, ale zremisował z Sailorem Patchettem. Spośród pierwszych 49, które stoczył w panamie i Stanach Zjednoczonych do września 1926, przegrał tylko cztery. Następnie wyjechał do Paryża, gdzie przebywał do końca 1927 i który stał się jego głównym miejsce zamieszkania na wiele lat. We Francji wygrał m.in. z byłym mistrzem świata Eugène Criquim, a przegrał z André Routisem. 29 stycznia 1929 stoczył jedną z najkrótszych walk w historii. 5 sekund po rozpoczęciu 1. rundy powalił ciosem w szczękę Gustave’a Humery'ego, który został wyliczony. Cała walka trwała 15 sekund.
18 czerwca 1929 w Nowym Jorku Brown zdobył wakujący tytuł mistrza świata kategorii koguciej według NYSAC po pokonaniu Gregorio Vidala na punkty. 7 października tego roku również organizacja NBA uznała Browna za mistrza świata[4]. Wcześniej, 26 lipca tego roku przegrał towarzyską walkę z Battlingiem Battalino.
Brown skutecznie bronił tytułu mistrza świata w następujących walkach:
Data | Miejsce | Oponent | Wynik | Źródło |
---|---|---|---|---|
(dts) | 8 lutego 1930Nowy Jork | Johnny Erickson | dyskwalifikacja w 4. rundzie | [5] |
(dts) | 4 października 1930Paryż | Eugène Huat | wygrana na punkty | [6] |
(dts) | 25 sierpnia 1931Montreal | Pete Sanstol | wygrana na punkty | [7] |
(dts) | 27 października 1931Montreal | Eugène Huat | wygrana na punkty | [8] |
(dts) | 10 lipca 1932Marsylia | Kid Francis | wygrana na punkty | [9] |
(dts) | 10 września 1932Toronto | Émile Pladner | nokaut w 1. rundzie | [10] |
(dts) | 18 marca 1933Mediolan | Domenico Bernasconi | wygrana na punkty | [11] |
(dts) | 3 lipca 1933Manchester | Johnny King | wygrana na punkty | [12] |
(dts) | 19 lutego 1934Paryż | Victor Perez | wygrana na punkty | [13] |
Wiosną 1934 Brown został pozbawiony tytułu mistrzowskiego przez niemal wszystkie federacje. Powodem było niedotrzymanie zobowiązania do walki z Rodolfo Casanovą[13]. Był jednak nadal uznawany za mistrza przez europejską federację IBU, poprzednika EBU.
15 maja 1934 w Paryżu Brown został zdyskwalifikowany w 6. rundzie pojedynku towarzyskiego z Gustavem Humerym za stosowanie niedozwolonych sposobów walki. Rozzłoszczeni kibice wtargnęli na ring i dotkliwie pobili Browna oraz zniszczyli halę sportową. 1 listopada tego roku w Tunisie Brown obronił tytuł IBU wygrywając przez nokaut w 10. rundzie z Victorem Perezem, który został wyliczony, gdy reklamował nieczysty cios Browna[14]. Kolejna obrona nie była udana, gdyż 18 marca 1935 w Walencji Baltasar Sangchili pokonał go na punkty[15]. Brown stoczył jeszcze jedną walkę (przegraną z Pete'em Sanstolem) i zawiesił karierę. Podjął ją w 1937, w którym wygrał pięć pojedynków (w tym z Victorem Perezem). 4 marca 1938 w Paryżu odzyskał mistrzostwo świata federacji IBU po pokonaniu na punkty Baltasara Sangchiliego[16]. Wkrótce potem IBU zrezygnowała z uznawania własnych tytułów mistrza świata, w tym należącego do Browna.
Na początku 1939 Brown wyjechał do USA, gdzie stoczył tego roku dwa pojedynki z mało znanymi bokserami. W 1941 i 1942 walczył w Panamie, po czym zakończył karierę. Zmarł w biedzie w 1951 na gruźlicę[17].
Był osobą homoseksualną, przez pewien czas pozostawał w związku z Jeanem Cocteau, który był również jego managerem w latach 1935–1938[2].
Został wybrany w 1992 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy[17].